Wednesday, August 20, 2008

αυτό το ''κάτι''

Σκαλίζω ένα παρελθόν που όσο απομακρύνεται με πλησιάζει. Θέλω να θυμηθώ την μέρα που φανερώθηκε αυτό το ''κάτι''. Αυτό που με κατέκτησε καλύπτοντας με με μια αόρατη σκόνη. Που με έκανε κτήμα του. Υποχείριο του.
Πέρασε κάτω από το δέρμα μου. Κατάλευκο και διάφανο το δικό μου. Απαλό και μερικές φορές ροζέ. Ακατοίκητο. Στα σημεία που ποθούσες. Σκουρόχρωμο και δασύτριχο το δικό σου, στα σημεία που λαχτάρισα και στην συνέχεια...
Θέλω να θυμηθώ πότε ξεκίνησε αυτό το ''κάτι'', που ακόμη και σήμερα, επιστρέφοντας στο σπίτι με μιά αγκαλιά λουλούδια κάνει το βλέμμα μου να κοιτάει αλλού και τον νου μου να χάνεται. Σα το φεγγάρι που γεμίζει κι αδειάζει άβουλο κατά πως του προστάζει η φύση, άλλες φορές να λούζει την θάλασσα κι άλλες να την αφήνει σ ένα σκοτάδι επίμονο.


Σου έστειλα ένα μήνυμα με το κινητό.
-Σ αγαπάω σου έγραψα.
-Πάντα καταφέρνεις να μ αφήνεις άφωνο, ό,τι και να πω δεν φτάνει τις δύο αυτές λέξεις μου απάντησες.
Δεν θα το μάθεις ποτέ, μα ένα δάκρυ, μοναχικό κι ατίθασο έκανε την επανάσταση του φιλώντας το μάγουλο μου. Το άφησα να τρέξει, ώσπου εξατμίστηκε από την ζέστη και την ίδια του την αδυναμία.


Θέλω να φέρω στο νου, πότε μου ήρθε εκείνο το ''κάτι'' που κάθε πρωί προστάζει τα δάχτυλα μου να σημαδεύουν το δέρμα μου με το μονόγραμμα σου. Ένα ολόκληρο, μεγάλο Κεφαλαίο γράμμα. Τι αξία μπορούν να έχουν τρεις τόσες δα ευθείες που ακουμπούν γλυκά η μία στην άλλη; Πόση πιά; Αν ήταν τουλάχιστον ένα Γ ίσως πονούσε λιγότερο, κι ένα Ω να χάιδευε ολοστρόγγυλο γλύφοντας τις πληγές μου. Μα αυτές οι τρεις μοναδικές ευθείες λεπίδες που πρώτα πυρώνονται στο στόμα ενός ψεύτη ήλιου και μετά βαθιά μπήγονται, έτσι είναι!

Θέλω να θυμηθώ την ανάγκη που είχα Τότε να Νιώσω, κι αρπάχτηκα από τις γραμμές σου, και πάλι να είναι η ίδια ανάγκη που δε μ αφήνει να ξεχάσω, να συγχωρήσω, να γράψω όλες τις μνήμες μου σ ένα μεγάλο κομμάτι πάγου;
Να συγχωρήσω, κι ίσως ο πόνος σταδιακά υποχωρήσει. Μαζί κι οι θύμησες. Τι λύτρωση!
Άδεια να βλέπω ξανά από την αρχή. Να μου μιλάς και τα λόγια σου να περνούν έτσι σα να μην ειπώθηκαν ποτέ. Οι λέξεις σου να μην τσιμπούν την ψυχή μου. Να μην ψάχνω πίσω τους. Οι στίχοι των ποιητών να μην έχουν γραφτεί γιά μένα. Οι μουσικές να ακούγονται ξένες και στα βιβλία να μη βρίσκω κανένα συναίσθημα.

Να με πείσω πως αυτο το ''κάτι'' ήρθε μόνο γιατί εγώ το κάλεσα. Ήρθε από ανάγκη. Όχι γιατί ήταν η στιγμή του. Δεν υπήρχε καμμία μαγεία, χημεία κι όλα ήταν προβλέψιμα. Κυρίως αυτό, προβλέψιμα!
Κι η ανάγκη είναι εξάρτηση. Κι όταν μπορείς και ονομάζεις κάτι έχεις την δύναμη να το διώξεις μακριά σου έτσι; Το βάζεις στην σκάφη και το ξεπλένεις με τα χάδια σου, μέχρι να φύγουν όλα τα σημάδια ναι;
Θέλω να ξυπνήσω ένα πρωινό και να μην είσαι στην σκέψη μου καρδιά μου, κι ίσως τότε πιά ξαναγυρίσω στις αλησμόνητες μέρες εκείνης της άγουρης Άνοιξης, του Πριν..
Τις μέρες εκείνες που ξυπνούσαμε κι ήταν τα πρωινά τόσο λευκά, έτοιμα να δεχτούν τα πάντα.

Λύτρωση θα ήταν!

23 comments:

  1. "Της αγκαλιάς η ξενητιά
    είναι η πιο μεγάλη,
    βάλε στη στάχτη μου φωτιά
    κι αφάνισέ με πάλι!"

    Καλησπέρα σου μ' ένα πικρό χαμόγελο...

    ReplyDelete
  2. Χάθηκα απόψε στη σιωπή
    και σ' ένα πέλαγο βαθύ
    του νου με φέρνει η ρότα
    Είπα να φύγω σ' άλλη γη
    μα της αγάπης η πληγή
    δεν κλείνει με τσιρότα

    φεγγαροκυρα μου
    μια καλη νυχτα να εχεις

    κι ενα φιλι μου
    για σενα

    ReplyDelete
  3. "Θέλω να ξυπνήσω ένα πρωινό και να μην είσαι στην σκέψη μου καρδιά μου, κι ίσως τότε πια ξαναγυρίσω στις αλησμόνητες μέρες εκείνης της άγουρης Άνοιξης, του Πριν"

    Η λέξη κλειδί είναι το "θέλω"..πόση δύναμη του αφήνεις όμως όταν η γλυκιά ανάγκη σε κάνει να στέλνεις τέτοια μηνύματα στο κινητό ?

    Αυτό το "θέλω" μόνο με αποστασιοποίηση μπορεί να συνδυαστεί για να έχει αποτέλεσμα...και με σύμμαχο τον χρόνο.

    Καληνύχτα Φεγγαρένια μου !!!

    ReplyDelete
  4. Αχ, αυτά τα "κάτια" μας, μας ακολουθούν παντού και πάντα...

    Καλημέρα! :)

    ReplyDelete
  5. @..ηλια μου..

    δεν ειναι που τα στελνω εγω,ειναι που χερια μου τα γραφουν,κι αυτα καποιες φορες δεν ακολουθουν τα ''θελω'' μου,τα ''πρεπει'' μου,αλλα τους χτυπους της καρδιας..

    ισως,πιο ρεαλιστικα,ακολουθουν την αναγκη μια απαντησης που θα ακουμπησει σωμα και ψυχη..
    και γραφουν..

    αποστασιοποιηση;χρονος;
    τα γνωριζω κι αυτα..
    μα καποιες φορες ΔΕΝ..

    μονο καποιες τωρα πια..

    καλη σου μερα

    ReplyDelete
  6. @..aggele spyrou..

    αρχιζω να πιστευω πως οποιος πει πως εχει απαλλαγει απο δαυτα..

    ψεμμα θα 'ναι

    καλη σου μερα
    ομορφη

    ReplyDelete
  7. Τρεις φορές το διάβασα μέχρι τώρα.
    Τα δικά μου λόγια είναι περιττά...
    Και η μουσική υπέροχη,γνωστή, κινηματογραφική νομίζω. Θύμισέ μου.
    Φιλιά.

    ReplyDelete
  8. τι να σου πω; :))

    "αυτο ματια μου, ειναι το κατι απο τα κομματια μου..." :))

    καλη σου ημερα!

    ReplyDelete
  9. @..despina k..

    η μουσικη απο την διπλη ζωη της Βερονικα του Κισλοφσκι..

    preisner..

    προλαβα κι εβγαλα εισιτηρια,στις 10 Σεπτεμβρη θα τον εχουμε εδω,στο θετρο γης
    :)))

    ReplyDelete
  10. @..orelia..

    επεστρεψες;
    φιλι

    χχμμμ
    ανεξαρτητα μεταξυ τους και συγχρονως το ενα περιεχει τα αλλα δυο..

    το πως μη ρωτας..
    μονο αυτο

    καταθεση ψυχης ειναι

    φιλι ξανα

    ReplyDelete
  11. Μα όσο κι αν ψάξω,ποτέ δεν θα μπορέσω να βρω πώς ήρθε αυτό το κάτι και με βρήκε..
    Να΄ταν άραγε πάντα εκεί,και να με περίμενε;
    Μήπως εγω δεν μπορούσα να το δω;Ή μήπως πάλι το ΄βλεπα κι απλά το προσπερνούσα;Δεν το παραδεχόμουν;
    Γιατί αν το έκανα,δεν θα υπήρχε λύτρωση..

    Μα να που ξαφνικά,ήρθε η παραδοχή του.Γλυκά,τρυφερά και αβίαστα.Έτσι..Όπως έρχονται και μας βρίσκουν όλα τα σημαντικά της Ζωής μας.

    Όταν είμαστε ήρεμοι και κυρίως όταν προσπαθούμε να το ξορκίσουμε.Γιατί τότε αυτό παίρνει τη γλυκιά του εκδίκηση
    Με το να μας κάνει να πούμε το μεγάλο ναι...

    Λύτρωση ή κόλαση;
    Και τα δυό..
    Και τα δυό..

    Φιλί και φιλί
    και φιλί...
    Καλησπέρα

    ReplyDelete
  12. Είναι το κάτι που μένει…
    κι αν το αποδιώξεις,
    φεύγεις μαζί του κι εσύ.

    Φιλί γλυκό

    ReplyDelete
  13. Συμφωνω με τον Aggelos Spyrou !
    Αχ αυτα τα «κατια μας»

    φιλια

    ReplyDelete
  14. @..anima..

    λυτρωση ή κολαση;

    το πρωτο προτιμω..ετσι θελω κι ας ΜΗΝ..

    καλο απογευμα μικρη μου

    φιλι τριπλο ναι;

    ReplyDelete
  15. @..ζαφορα..


    νομιζω πως θα το κουβαλαω ως το τελος μου..

    φιλι γλυκια μου

    ReplyDelete
  16. @..faraona..

    ''κατια'';
    ασ τα να πανε..

    που εισαι εσυ καλη μου;

    φιλι σου δινω

    ReplyDelete
  17. Το σημερινό κείμενο εξαιρετικό αλλά διαβάζοντας αναδρομικά όλα τα προηγούμενα του καλοκαιριού που έλειπα, κόλλησα στο ποστ για την Σκόπελο που την ξαναείδα τώρα πια μέσα από την δική σου μαγική ματιά.

    ReplyDelete
  18. @..αθεοφοβε..

    ηταν ιδιαιτερα ομορφη η σκοπελος φετος..

    ισως ειχε τους λογους της..

    ηταν και τα δικα μου ματια..

    ναι θα γυριζω και θα ξαναγυριζω σ αυτο το ποστ ολες τις στιγμες που θα χρειαζομαι μια βαθια ανασα..\

    ισως παλι γι αυτο

    καλο βραδυ να εχεις

    ReplyDelete
  19. Φεγγαρένια μου!...Καλησπέρα:))

    Εγώ,γιατί πιστεύω πως "λευκές" μέρες δεν υπήρξαν ποτέ; Πριν,Τότε, Μετά θα έχουν το ίδιο "κόκκινο" χρώμα;

    ReplyDelete
  20. @..ψυχη μου..

    υπηρξαν επιμενω..
    ψαξε να δεις..
    εκ των υστερων
    λευκες λες ηταν..

    φιλι ψυχη μου

    ReplyDelete
  21. Σε καλο σου αποψε.. με συγκινησες με το κειμενο σου .. σαν να με ακουγα..
    καλησπερα με ενα νοτισμενο μελαγχολικο φιλι

    ReplyDelete
  22. @..χειμωνιατικη λιακαδα μου..

    μη μελαγχολεις..δεν αξιζει..

    πολυ πολυ ομορφο σεπτεμβρη σου ευχομαι

    φιλι

    ReplyDelete
  23. οχι οχι δεν 8ελω Σεπτεμβρη! φθινοπωρο! Προτιμω ακομα ενα μικρο μακρυ ζεστο καλοκαιρακι! Καλο σου βραδυ .. με το φεγγγαρι αγκαλια!

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...