vicky cristina barcelona

H Kριστίνα και η Βίκυ, αποφασίζουν να περάσουν ένα ανέμελο καλοκαίρι στην Βαρκελώνη. Η μία είναι εγκεφαλικός τύπος, η άλλη συναισθηματικός.

Στην Βαρκελώνη, με περίεργο τρόπο, σαν από μία άλλη εποχή, γνωρίζουν έναν μποέμ ζωγράφο.

Θα τον ερωτευτούν και οι δύο. Θα κάνουν σεξ μαζί του και οι δύο.

Όμως δεν πρόκειται γιά τρίγωνο, αλλά γιά τετράγωνο, μιά που η πρώην και σύζυγος επανέρχεται δριμύτερη και γοητευτικότερη..

Τουλάχιστον, η μία εκ των τεσσάρων, ήξερε αν μη τι άλλο, τι ακριβώς ''δεν ήθελε''..

To soundtrack μου άρεσε πάρα πολύ αλλά δυστυχώς ο κωδικός που δίνει το youtube δεν θέλει να περάσει..

φθινοπωρινά χρώματα

Ο Οκτώβρης στις τελευταίες του ανάσες κι η διάθεση γιά μιά βόλτα στην φύση μεγάλη.
Άλλωστε πάει καιρός που καλύψαμε αυτή μας την ανάγκη!
Το πρόγραμμα έλεγε Λιτόχωρο.
Η καρδιά μου ήθελε Άγιο Παντελεήμονα. Ούτε είκοσι χιλιόμετρα πιό μακριά. Με τον Όλυμπο χαμένο ανάμεσα στα σύννεφα. Προχωρημένο Φθινόπωρο. Η πρώτη εντύπωση πως θα χρειαζόμασταν αναμμένο τζάκι.
Οι μυρωδιές μας οδήγησαν και πάλι. Καθίσαμε γιά φαγητό στην αυλή. Ελάχιστη ψύχρα, και υγρασία. Γεύση και αφή χωριού. Γαλοτύρι και πολίτικη. Απόλαυση. Να δούμε τι λόγο θα δώσουμε στην διαιτολόγο. Φτου κι απ την αρχή!
Και το χειρότερο;
Η μέρα έκλεισε με καπουτσίνο, στο Λιτόχωρο αυτή την φορά.
Και σουφλέ σοκολάτας. Συνοδευμένο με παγωτό. Αγγέλους κόλαζε, εμείς θα γλυτώναμε;
:)))))

ξεκαρδιστικά

Ο ηλίας μας, είδε κι απόειδε ο άνθρωπος, μπαίνει και ξαναμπαίνει στο blog μου, άσπρη μέρα και χαρούμενη όπως φαίνεται δεν βλέπει, οπότε αποφάσισε να μου κάνει την παραγγελιά.

Φεγγαρένια θέλω να μου φτιάξεις ένα ποστ που να στάζει χαρά. Χαρά σημαίνει γέλιο έτσι;
Έλα όμως που εγώ γελάω δύσκολα;
Βρε γαργαλητά στις μασχάλες, βρε με φτερά τις πατούσες, ανέκφραστη εγώ.
Τι κωμωδίες, τι ανέκδοτα τίποτα, μάρμαρο.
Μόνο ο μίστερ Μπιν, ναι ναι αυτός ο μυστήριος τύπος και τα καμώματα του, κι ένα ακόμη, εκείνο το παλιό που το παίζουν σε επανάληψη τα μεσημέρια, το Σ αγαπώ Μ αγαπάς με την Δήμητρα Παπαδοπούλου και τον Αθερίδη, αυτά τα δυό λοπόν με ξετρελλαίνουν, με κάνουν να ξεκαρδίζομαι να έτσι.. :))))))) χεχε

Το γέλιο λέει έχει ευεργετικές συνέπειες στον οργανισμό μας, κάνει καλό στην καρδιά, στο αναπνευστικό και στην πίεση.

Με το γέλιο, ξεπηδάει το μικρό παιδί που έχουμε μέσα μας.

Και τι δε πληρώνουν κάποιοι άνθρωποι για να ξεραθούν στα γέλια με κατακόκκινο πρόσωπο, μέχρι που να πονέσουν τα μάγουλα.

Θυμάμαι κάποτε, συγκατοικώντας με πρόσωπα αγέλαστα, έπαιρνα έναν φίλο μου κάθε πρωί στο τηλέφωνο, μόνο και μόνο γιά να μου διηγηθεί κάποιο ανέκδοτο. Κάποιοι άνθρωποι απλά το έχουν, κάποιοι άλλοι όχι.

Το γέλιο έχει άμεση θετική επίδραση στο ανοσοποιητικό μας σύστημα καθώς αυξάνει τα αντισώματα που κυκλοφορούν στο αίμα αλλά και τα λευκά αιμοσφαίρια, με αποτέλεσμα να γινόμαστε πιο ανθεκτικοί στις λοιμώξεις.

• Το γέλιο είναι η συνταγή της φύσης εναντίον του άγχους και του έντονου στρες. Το καλύτερο φάρμακο για τα πρωτάκια, που πεθαίνουν από αγωνία μπροστά στο άγνωστο που θα συναντήσουν πηγαίνοντας για πρώτη φορά σχολείο.

• Με το γέλιο εξασκούνται οι μύες του προσώπου μας, γίνεται πιο βαθιά η αναπνοή μας και οξυγονώνονται καλύτερα οι ιστοί επιβραδύνοντας τη γήρανση! Βέβαια, γενικά όταν γελάμε φαινόμαστε νεότεροι και ομορφότεροι!

• Το ξεκαρδιστικό γέλιο κινητοποιεί τον πεπτικό σωλήνα, βοηθάει τη χώνεψη, καταπολεμά την αεροφαγία και εξαφανίζει τη δυσκοιλιότητα. Μειώνει επίσης έως και 20% τη χρήση παυσίπονων, λόγω της διέγερσης που προκαλεί στις φυσικές αντικαταθλιπτικές ουσίες του οργανισμού, δηλαδή τις ενδορφίνες και τις εγκεφαλίνες.

• Το γέλιο γυμνάζει τους μυς ενώ αποτελεί την καλύτερη άσκηση αεροβικής. Πιο συγκεκριμένα, 1 λεπτό γέλιου ισοδυναμεί με 10 λεπτά κωπηλασίας ή 15 λεπτά στατικού ποδηλάτου!

• Με 1 ώρα γέλιου καίμε 500 θερμίδες, αφού όλοι οι μύες του σώματος βρίσκονται σε κίνηση. Άρα δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για γονείς και παιδιά από μια καλή κωμωδία στο σινεμά. Σήμερα, που ο αγχώδης τρόπος ζωής ακόμα και για τα παιδιά είναι δεδομένος, ολοένα και περισσότερες κλινικές γέλιου, σχολεία για μαθήματα γέλιου και σχολές γιόγκα γέλιου ανοίγουν στον κόσμο. Παράλληλα έχει υιοθετηθεί κάθε 2 Μαΐου ετήσιος εορτασμός για ό,τι μέχρι πριν από έναν αιώνα ήταν απλώς στη φύση μας.

υ.γ. οι πληροφορίες από το νετ, αλλά σ αυτό το ποστ, μπορεί να είναι χαρούμενο όπως ζητήθηκε, όμως δεν είμαι εγώ.

Όπως έχω πει πολλές φορές ξεκίνησα αυτο το ημερολόγιο, σαν κατάθεση ψυχής κι όχι σαν κάτι έξυπνο ή πληροφοριακό.

Σαν εκτόνωση σαν κατάθεση των δικών μου λέξεων και σκέψεων.

Λυπάμαι εάν δε μπορώ να γράφω χαρούμενα, ορκίζομαι πως στην πραγματική μου ζωή, λειτουργώ τελείως διαφορετικά, όμως εδώ μέσα βγαίνει αυτό και γιά εμένα είναι σημαντικό, γιατί το κάνω γιά εμένα και όχι γιά εσάς..

Αύριο μεθαύριο θέλω να βρίσκω και να ξαναβρίσκω την ψυχή μου ξαναδιαβάζοντας τα. Αν το καταφέρω ποτέ. Μέχρι τώρα ΔΕΝ..

Κι αν σας μελαγχολώ λυπάμαι μα δε μου βγαίνει κάτι τις άλλο!!

Όμως ο ηλίας άξιζε ένα ξεκαρδιστικό ποστ έστω και μιά φορά, δεν το άξιζε;;

dust in the wind

δυό εφηβικά γόνατα, βότσαλα, ένα κόκκινο φόρεμα, θάλασσα, μυστικά κρυμμένα στην άμμο, ένα ζευγάρι πάνινα μποτάκια, μία κιμωλία, ένα παιχνίδι, τα αστέρια και μιά ευχή, νοσταλγία, ο άνεμος, το κύμα, ένα τραγούδι, αναμνήσεις, σκόνη..

I close my eyes
Only for a moment and the moment's gone
All my dreams
Flash before my eyes of curiosity

Dust in the wind
All they are is dust in the wind

Same old song
Just a drop of water in an endless sea
All we do
Crumbles to the ground though we refuse to see

Dust in the wind
All we are is dust in the wind

Now
Don't hang on
Nothing lasts forever but the Earth and Sky
It slips away
And all your money won't another minute buy

Dust in the wind
All we are is dust in the wind
Dust in the wind
Everything is dust in the wind

το απόλυτο λευκό

Θρυμματισμένα σύννεφα ως εκεί που φτάνει το μάτι.
-Φεύγω.
-Μείνε λίγο ακόμη!
Εκλιπαρεί να σωθεί από τον θάνατο, ένα απόγευμα, θέτοντας τα τελευταία ερωτήματα
στον άνεμο και το λιγοστό φως.
Κόκκοι άμμου, νερό, θάλασσα!
Το τέλειο υπάρχει εκεί όπου θέλγονται οι αισθήσεις δίχως την επίρρεια των σκέψεων.
Οι σκέψεις αρέσκονται την βία, το αίμα, τον πόνο, την τριβή. Ανταγωνίζονται η μία την άλλη, ξεσκίζουν.
Λαβώνουν γιά να στέκονται ορθές. Καταβροχθίζουν.
Δημιουργούν ρωγμές, γκρίζα στίγματα στο λατρευτό, λευκό απόλυτο του ''τίποτα''.
Δυό γκρίζα στίγματα, εγώ κι εγώ!


“υπάρχουν τρεις τύποι ανθρώπων: εκείνοι που ζουν μπροστά στη θάλασσα, εκείνοι που φτάνουν μέσα στη θάλασσα κι εκείνοι που από τη θάλασσα καταφέρνουν να επιστρέψουν ζωντανοί. Κι έλεγε: Θα δεις τι έκπληξη όταν ανακαλύψεις ποιοι είναι οι πιο ευτυχείς.”





Ωκεανός

υ.γ. η τελευταία παράγραφος από το βιβλίο του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο

οι δικές μου αλήθειες

Καλεσμένη από την γλυκιά μου dee dee

θα προσπαθήσω να πω όοολες τις αλήθειες μου..

μα όλες λέμε!!!

***Γεννήθηκα παραπονιάρα.. μα πολύυυυ...

Κατά βάθος είμαι τόσο ικανοποιημένη κι ευτυχισμένη όσο τα παράπονα κι η γκρίνια μου..

***Θυμάμαι τον εαυτό μου στην πρώτη μέρα μου στο σχολείο.. είχα μία τσάντα που έπρεπε να περαστεί και στους δύο ώμους, δυσκολία, κλάμα, δεν άφηνα την μαμά μου να φύγει παρά μόνο αφού μου υποσχέθηκε πως θα με περίμενε εκεί έξω και πως από την επομένη θα μ άφηνε να κρατώ μαζί μου μία φωτογραφία της.

***Το σχολείο το αντιπάθησα, μισούσα τις μέρες που περνούσαν κι έλεγα αχ πότε θα έρθει ο καιρός να παντρευτώ!

***Ήμουν ένα πολύ κλειστό παιδί, και συνεχίζω να είμαι..

Και παιδί και κλειστή.. εκτός, εκτός κι αν βρεθεί το κατάλληλο άτομο που θα θελήσει να δεχτεί έναν χείμμαρο συναισθημάτων. Ακόμη ψάχνω..

***Παντρεύτηκα, όπως ακριβώς ήθελα, το πιό φιλότιμο, ανιδιοτελές άτομο που γνώρισα ποτέ.

Είναι εύπλαστος σαν ζυμαράκι κι αγαπημένος πολύ.. ναι δε θα το κρύψω, νομίζω πως είναι ο μόνος άνθρωπος που μ έχει αγαπήσει..

***Στα 23 μου γέννησα την κόρη μου και στα 29 τον γυιό μου..

**Έχω μεγάλες ικανότητες στα χέρια, στα δάχτυλα, όχι δεν κάνω καλό μασάζ, φτιάχνω όμως ότι έχει σχέση με σύρμα, χάντρες, πηλό, κολλητήρια, ζωγραφική, αγιογραφία, κοσμήματα κλπ κλπ

***Είχα ένα μαγαζάκι με πάαααρα πολυ όμορφα είδη διακόσμησης σπιτιού, αλλά κουράστηκα. Ζούμε σε μιά εποχή, δυστυχώς πάααρα πολύ δύσκολη γιά εμπόριο και όχι μόνο.

***Όσες φορές έστησα δουλειά, πάλεψα με νύχια και με δόντια, ήρθα αντιμέτωπη με τον ανταγωνισμό και ποτέ δεν ξεκίνησα με χρήματα, βασιζόμουν πάντα στο μυαλό μου και στα χέρια μου.

***Είμαι ικανοποιημένη από όσα έζησα, χορτάτη από όλα, εσωτερικά ισορροπημένη πιά.

***Ερωτεύομαι πανεύκολα.. μα πανεύκολα!!!

***Ερωτεύομαι πράγματα, εύκολο αυτό, ταινίες, λυτρωτικό, ερωτεύομαι ανθρώπους.

Το όνειρο γκρεμίζεται επίσης εύκολα, και πως το αντιμετωπίζω εγώ;

Απορρίπτω και φεύγω..

***Θεωρώ την φιλία λέξη ιερή και δυσεύρετη, συγκεκριμένα το ιδανικό που έχω συνήθως κατά νου δεν υπάρχει.

Θέλω να εμπιστεύομαι τον άλλον, κι όχι να λέω κάτι και να το μαθαίνουν οι άλλοι πριν ακόμη κλείσουμε το τηλέφωνο. Θέλω να το πω εγώ.

Θέλω όταν πχ εκμυστηρεύομαι πως έχω ένα πάααρα πολύ σοβαρό πρόβλημα, να είναι ο άλλος δίπλα μου. Το στυλάκι, συγγνώμη με ζητούν, θα σου τηλεφωνήσω, και το τηλεφώνημα έρχεται μετά από 20 μέρες δεν παίζει.

Με εκπτώσεις δεν βολεύομαι.

Επίσης τα παίρνω αφάνταστα όταν με χρησιμοποιούν γιά να προβάλλουν επάνω μου δικά τους προβλήματα. Όταν με χρησιμοποιούν σαν σάκκο του μποξ γιά την δική τους ικανοποίηση.

Παρ όλα αυτά εκτιμώ πολύ ακόμη και το παραμικρό που θα κάνει κάποιος γιά μένα.

***Η καλύτερη μέρα της εβδομάδας είναι το Σάββατο.

Το πρωινό γιά καφεδάκι και το βραδάκι σινεμά!

***Φυσικά κι έχω κάνει πράγματα γιά τα οποία θα έπρεπε να ντρέπομαι αλλά δε μασάω.. ας μη με οδηγούσαν ως εκεί.. άρα δε φταίω εγώ έτσι;;;

***Μ αρέσει να μαθαίνω καινούργια πράγματα (το παιδί μέσα μου)..

***Αντιπαθώ τις τυπικές σχέσεις και τις μεγάλες παρέες!

***Δεν μου αρέσει να κάνω την έξυπνη, δεν είμαι ξερόλας και δεν χώνωμαι σε οτιδήποτε κάνει ο απέναντι μου.. δεν κριτικάρω.. άλλωστε ότι μα ότι έχω κοροιδέψει το λούστηκα..

ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι...................

μόλις κοίταξα πιό πάνω.. μα πόσα έγραψα.. κι ήμουν έτοιμη και γιά άλλα..

οκ οκ σταματώ.. σταματώωωωω είπαααα!!!!!

αν θέλουν ας συνεχίσουν το παιχνίδι, κι αν δεν θέλουν δε πειράζει..

http://3partiesaday.blogspot.com/

http://ekatonikosiefta.wordpress.com/

http://triala.blogspot.com/

http://kryos-gr.blogspot.com/

σ' αγαπ*ά*ω

Σ' αγαπώ
Έτσι στον αέρα
Γιά να μην το πιάσεις ποτέ!!!

λέει η Γιοβάνα


Σ' αγαπ*ά*ω
Έτσι ολοστρόγγυλο
Γιά να κυλήσει γλυκά ως τις άκρες των χειλιών σου..

Γιά να κυλήσει γλυκά, ως την φλέβα που κτυπάει στον λαιμό σου!!!

λέω εγώ

ο θείος Οδυσσέας

Πέντε χρόνια θα 'ναι δε θα 'ναι που είχαν φύγει παρέα γιά το νησί. Μοναχά οι δυό τους, οι γυναίκες πίσω. Ήθελαν λέει να θυμηθούν τα νιάτα τους. Μέρες όμορφες κι από χρόνια περασμένες.

Είχαν πάρει το καράβι από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, εκείνη την περίοδο έσφιζαν τα πήγαινε-έλα στα νησιά όχι σαν τώρα που λιμάνι λέμε και λιμάνι δεν έχουμε! Εγώ η ίδια τους είχα πάει ως εκεί. Μάλιστα, έτσι όπως τους είδα να χαίρονται σα μικρά παιδιά γιά το ταξίδι, μετά την επιβίβαση, στα τέλη ενός δύσκολου καλοκαιριού, έδωσα στον εαυτό μου την χαρά ενός μοναχικού εσπρέσσο, πλάι στην θάλασσα. Είχα πάρει κι ένα περιοδικό από αυτά που διέθετε γιά τους πελάτες το καφέ, το ξεφύλιζα, τους σκεφτόμουν και χαμογελούσα. Ευτυχώς ήταν πολύ νωρίς ακόμη και δεν είχα κόσμο γύρω μου.
Φίλοι από παιδιά κι ερωτευμένοι με δυό αδερφές τις οποίες και παντρεύτηκαν. Ο πατέρας μου συμβολαιογράφος κι ο θείος μου δικηγόρος, και οι δυό στην σύνταξη.
Από τότε που ένοιωσα τον εαυτό μου, τους θυμάμαι μαζί. Στις λύπες, στις χαρές, στα γεννητούρια των παιδιών. Σε τρελλά γλέντια και χορούς. Σε ατέλειωτα μεθύσια και πλούσια φαγοπότια. Ήμουν η μεγαλύτερη από τα ξαδέρφια. Κι η πιό αγαπημένη. Ίσως που ήμουν η μόνη που με είχαν βαφτίσει με το όνομα της μάνας τους. Αγγελική.

Από εκείνο το ταξίδι, είχαν γυρίσει δυό μέρες νωρίτερα.
Ο πατέρας σχεδόν κουβαλούσε τον θείο Οδυσσέα. Κι έβλεπα το πρόσωπο του, ξαφνικά σκαμμένο και γερασμένο. Προβληματισμένο και με μία έκφραση αγωνίας.
Τον πήγε κατ ευθείαν στο νοσοκομείο.
Ο θείος είχε αισθανθεί μιά μικρή αδιαθεσία. Το προηγούμενο μεσημέρι, με τα μεζεδάκια και τα τσίπουρα που έγινε ακόμη πιό έντονη το βράδυ.
Αφου του έκαναν όλες τις εξετάσεις, ο γιατρός διέγνωσε ένα ελαφρύ προβληματάκι με την καρδιά. Από εδώ και πέρα, θα έπρεπε να προσέχει. Και το ποτό και το τσιγάρο, κομμένα!
Αρχίσαμε όλοι μαζί τις περιποιήσεις. Στα ώπα ώπα τον είχαμε, σαν μωρό! Όλο θείε θέλεις από αυτό; Θείε πρόσεχε εκείνο..
Μέχρι και τα βαριά ψώνια, τους τα κουβαλούσα πλέον εγώ. Του το οφείλαμε, άλλωστε τα δικά του παιδιά έλειπαν στο εξωτερικό. Είμασταν τα πιό κοντινά του πρόσωπα.

Ο θείος Οδυσσέας όμως από τότε άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα. Κι όχι πως είχε τόσο μεγάλο πρόβλημα η καρδιά του, όοοχι!
Το μυαλό του ήταν το θέμα και μάλιστα η μνήμη του.΄
Στην αρχή έλεγε πως θα μας πάρει τηλέφωνο και το ξεχνούσε είπαμε εε εντάξει μιά ηλικία έχει ο άνθρωπος, φυσιολογικό είναι. Εδώ νέος είσαι, λες κάτι και μετά το αφήνεις να το πάρει ο έξω από δω. Μετά, έχανε τις μέρες την εβδομάδας. Αυτός που μπορούσε να σου υπολογίσει πόσα χρόνια πριν τι μέρα ήταν πχ η 10η Αυγούστου!
Ένα απόγευμα βγήκε από το σπίτι του γιά να έρθει σε μας, σχεδόν ένας δρόμος δίπλα και τον πήραν τα δάκρυα. Χάθηκε και βρέθηκε στην παραλία.
Όλοι ανησυχούσαμε πολύ. Τον πήγαμε σε ένα γιατρό κορυφή, έτσι μας τον είχαν συστήσει.
Αλτσχάιμερ είπε. Άνια!
Μέρα με την μέρα μαράζωνε. Δυό χρόνια διαφορά με τον πατέρα μου, φαίνονταν σα δέκα. Μάζεψε, ένα κουβαράκι έγινε!

Σήμερα Κυριακή. Από τις πιό όμορφες μέρες του Οκτώβρη. Ούτε κρύο ούτε ζέστη, μέρα κατάλληλη γιά εκδρομή.
Ο πατέρας μου ντύθηκε και βγήκε γιά εφημερίδες. Τον παρακολουθούσα από το μπαλκόνι. Ελαφρά σκυφτός, είχε χάσει εδώ και καιρό το ευθυτενές κορμί του. Ένα είδος παράδοσης είχα ζωγραφιστεί στο πρόσωπο του. Τον είδα να κατευθύνεται προς το περίπτερο.
Διόρθωσε με ανασφάλεια το σακκάκι του. Έβαλε τα χέρια του ιδρωμένα στις τσέπες. Παραμέρισε δυό μεγάλους πλαστικούς κάδους της ανακύκλωσης, κι έστρεψε το βλέμμα του με τρυφερότητα, προς τον πρώτο όροφο της οικοδομής που είχε απέναντι του.
Τον είδα να σηκώνει, το χέρι, ημιλυγισμένο σε μιά κίνηση παραπονιάρικου, δειλού χαιρετισμού.
Ήξερα ποιόν χαιρετάει κι ας ήταν πέρα από την ορατότητά μου.

Ο θείος Οδυσσέας καθόταν σ ένα κρεββάτι, που ακουμπούσε σχεδόν το παράθυρο, φορώντας ένα ζευγάρι πεντακάθαρες ριγέ πυτζάμες. Κοίταζε έξω μ ένα βλέμμα απλανές τώρα πιά. Δεν αναγνώριζε κανέναν μας, ούτε γυναίκα, ούτε φίλο, ούτε ανήψια. Ήταν εξαιρετικά αδύναμος και δεν είχε κανένα πάθος γιά οτιδήποτε. Ούτε να περπατήσει, αν και δύσκολα θα το κατάφερνε, μόνο το πιάτο του, σχεδόν με λύσσα το έγλυφε. Ήταν η μόνη κλωστή που τον κρατούσε ακόμη στην ζωή.
Ο πατέρας μου κατέβασε λυπημένος το χέρι του, μα ήξερα πως του έστελνε ένα σινιάλο μ ένα μυστικό νεύμα που έλεγε, έρχομαι να σε δω σε λίγο.
Αγόραζε τις εφημερίδες, κι ένα κουτί γλυκά και πήγαινε από εκεί. Σχεδόν κάθε μέρα. Τις Κυριακές με τα καλά του. Γλώσσα δεν έβαζε μέσα. Σα να καταλάβαινε του μιλούσε. Το και το έγινε. Κι αυτό από τα τώρα, κι εκείνο από τα παλιά. Λες και θα τον γύριζε πίσω.

Μετά ερχόταν σ εμένα, άφηνε στο τραπεζάκι τις εφημερίδες, μουρμουρίζοντας τα νέα.
Συνήθως έλεγε κάτι σαν ''είδες οι αλήτες οι παπάδες;'', ή ''δεν τα κλείνουν λέω εγώ όλα τα χρηματιστήρια να ησυχάσει το κεφάλι μας;''
Ρουφούσε με θόρυβο μιά γουλιά από τον διπλό Ελληνικό που του έφτιαχνα και συνέχιζε. Σα να τον είδα λίγο καλύτερα τον θειό σου σήμερα Αγγελικούλα. Του είπα για εκείνη την παλιά την ιστορία.. που.. θυμάσαι;
Μου φάνηκε, όχι νομίζω πως είμαι σίγουρος, το είδα, γέμισαν τα μάτια του, υγράνθηκαν.. να στο ορκίζομαι σου λέω..
Είναι δοσμένος θαρρείς σε μιά προσμονή, παιδιάστικη σχεδόν, απ αυτές που γνωρίζεις καλά την έκβαση εκ των προτέρων, μα δεν θέλεις να δεχτείς την ήττα.
Δεν μου το μαρτυράει ποτέ μα εγώ ξέρω.

Μετά από εκείνο το καλοκαίρι που είχαν φύγει οι δυό τους στο νησί, τίποτα δεν ήταν ίδιο. Πολλές φορές έπλαθα σενάρια με το μυαλό μου πως ίσως του είχε εκμυστηρευτεί τότε ο φίλος του κάποιο πολύ μεγάλο μυστικό, κάτι καθοριστικό και σπουδαίο, ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Είσαι τρελλή μου φώναζαν τα ξαδέρφια μου, όταν τόλμησα να τους το εκμυστηρευτώ, Χριστούγεννα που είχαμε βρεθεί όλοι μαζί.

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς είπα, εγώ λέω πως όλα τα θυμάται, κατά βάθος όλα είναι ακόμη καταγραμμένα στον σκληρό δίσκο του νου του.
Το βλέπω όταν στηλώνει το βλέμμα στο πουθενά, έχει μιά γλύκα το κενό στα μάτια, έχει βάθος κι ομορφιά. Δε μπορεί να μη θυμάται τίποτα, δε μπορεί να μη βλέπει, δε μπορεί! Δεν μπορεί να έχει χάσει όλη αυτή την ομορφιά!
Να μην υπάρχουν μέσα του οι στιγμές της ζωής του.
Κενό.. ένας ζωντανός νεκρός.
Σα μία άρρωστη κουβαριασμένη κούκλα.

Ο θείος Οδυσσέας έφυγε ένα βράδυ, την ώρα που κοιμόταν.
Στην κηδεία του δεν έκλαψα, μόνο πέρασαν από μπροστά, όλη η αγάπη που μου είχε, τα δώρα, τα κανακέματα, οι αγκαλιές.
Ένα χρόνο μετά έφυγε κι η θεία μου. Ήταν πολύ δεμένοι και δεν το άντεξε.
Τα ξαδέρφια μου παρέμειναν στο εξωτερικό, ίσως δεν νοιώθουν πιά πως κάτι τους δένει στην Ελλάδα.

Όποτε περνώ έξω από το σπίτι τους, ξεχνιέμαι και κάνω να σηκώσω ελαφρά το χέρι σε ένδειξη χαιρετισμού.
Μα μπερδεύομαι που βλέπω στα σκοινιά απλωμένα ρούχα μωρουδιακά και μετά χαίρομαι.
Είναι οι νέοι ένοικοι, που πρόσφατα απέκτεισαν μωράκι.
Φεύγω!


υ.γ.
στον άγνωστο παππού που συνάντησα τυχαία μιά μέρα, το βλέμμα στο κενό, ακολουθώντας τον χαιρετισμό του συνομήλικου φίλου του.
Δεν τον ξαναείδα ποτέ, όποτε κι αν ξαναέστρεψα το βλέμμα, το παράθυρο ήταν άδειο και το διαμέρισμα μοιάζει ακατοίκητο!

ουφφφφ!!!!!

Πονάει ο λαιμός και τρέχει η μύτη.
Είναι πιασμένο όλο μου το σώμα.
Το μόνο που θέλω είναι να ξαπλώνω κουκουλωμένη με δύο κουβέρτες. Και τσαγάκια. Και Ηalls, αλήθεια επιτρέπουν οι διαιτολόγοι τις καραμέλες;
Πάει και το γυμναστήριο γιά σήμερα. Σγκρουνττττ!!!
Να βάλω να δω στo video τις ''ώρες'' γιά εικοστή φορά.
Και που είσαι; Πεινάω. Την έβδομη εβδομάδα δίαιτας νοιώθω πολύ περισσότερο το συναίσθημα της πείνας από την πρώτη. Γεύση δεν έχω. Ούτε όρεξη..
Πάω να στίψω τρία πορτοκάλια, με δυό δάχτυλα νερό ναι;

ένα ζευγάρι περιστέρια

Tην φέρνει τα μεσημέρια, εκεί γύρω στις δώδεκα με μία, όταν συνήθως μαγειρεύουμε και οι μυρωδιές σπάνε μύτη. Την αφήνει στο φαρδύ περβάζι του απέναντι ορόφου, από την μέσα πλευρά. Αυτή είναι σχεδόν ακίνητη, με κλειστά τα μάτια, φουσκωτό λαιμό και πρησμένη κοιλιά. Ίσως, μάλλον περιμένει μωράκια. Αυτός κάθεται πάντα στην άκρη του περβαζιού, τοποθετεί το σώμα του μπροστά στο δικό της σα να θέλει από κάτι να την προστατέψει.

Δείχνει να την λατρεύει. Χρησιμοποιεί συνεχώς το ράμφος του γιά να την αγγίξει, να την χαιδέψει, να την φιλήσει. Ασχολείται ακούραστος μαζί της κι εκείνη το απολαμβάνει. Ώρες ολόκληρες. Είμαι σίγουρη πως την ταίζει κι όλας. Της μιλάει.. τόσες ώρες δε μπορεί, θα της μιλάει..
Κι αυτή νοιώθει πως βρίσκεται εκεί μόνο γι αυτόν.
Είναι το πιό ευτυχισμένο ζευγάρι που έχω δει στην γειτονιά μου.. τον τελευταίο καιρό.
Μετά χάνονται.
Φαίνεται πως αυτή είναι η καθημερινή τους βόλτα. Ίσως κάπου κοντά είναι η φωλιά τους. Μπορεί και να μην έχουν δικό τους σπίτι. Να είναι παράνομο ζευγάρι.
Μα τέτοιος έρωτας!!!

ο πΟΛύτΙΜος χρόνος

σε παρακολουθώ/μέρες τώρα/παίζεις με μιά λακούβα λασπόνερα/σχηματίζεις κύκλους /αριστερά/δεξιά/κοιτάς/αφουγκράζεσαι/κάνεις να πέσεις με ορμή/να τσαλαβουτήσεις στα νερά/χαρά/απόλαυση/το δέος/διστάζεις/σταματάς/κοιτάς/ο χρόνος λες/ο χρόνος είναι πολύτιμος/μα πως μετριέται/ σκέφτεσαι/μετριέται; /ρωτάς/όχι ο χρόνος/οποιοσδήποτε χρόνος/ο πΟΛύτΙΜος χρόνος/ο δικός σου χρόνος/ο χρόνος που μοιράζεις τα θέλω σου/μιά ιδέα/δυό/δίχως ανταμοιβή/έχει αξία ο δίχως ανταμοιβή χρόνος; /περνάει/φεύγει/πέρασε/έφυγε έχει αξία να βουτήξεις σε μιά ιδέα; /δυό; /γιά την πορεία/την προσωπική σου διαδρομή/και μόνο; /ένας χρόνος/δοσμένος/από σ' ένα/γιά σ' ένα/μόνο ν' αδειάσεις το μέσα σου από αυτή την εμμονή/που κλειδώθηκε/κλείδωσε σκέψη και νου/δίχως λογική/υφίσταται/και σε καλεί/μέρες τώρα σε καλεί/κι εσύ νοιώθεις τρόμο/φοβάσαι να δοθείς/με ανταμοιβή μία μοναχική πορεία/αντιστέκεσαι/σπαρταράς/κάνεις πως αλλού βλέπεις/μα εκείνες οι πολιτείες σε καλούν/καθώς γλυστρά το φεγγάρι/ανάμεσα στις στέγες/των σπιτιών/χάρτινων σπιτιών/κι είναι το φως του αμυδρό/αμυδρό μα νοσταλγικό/σαν χάδι μητρικό/η μύτη ενός μολυβιού/η επιφάνεια ενός χαρτιού/λύτρωση/πόνος/λύτρωση; /πόνος; /

λίγο πιό ''ροζ''

Tι ακριβώς ειναι αυτό που προσδιορίζει μία προσωπικότητα ''κλειστή'';
Γιά ποιό λόγο αποκαλείς τον άλλον ''στρείδι'';

Από παιδί, ένοιωθα πως είχα να πω τόσα πολλά, μα δεν έβρισκα ποτέ τα κατάλληλα άτομα να μ ακούσουν. Άρχισα να μιλάω όσο το δυνατόν λιγότερο, σχεδόν μόνο τα τυπικά γιατί καταλάβαινα πως εάν ανοιγόμουν όπως ακριβώς ήθελα, τις κουβέντες μου θα συνόδευαν ποτάμια συναισθήματος. Φοβόμουν, μη πνίξω τους φίλους μου στον προσωπικό μου ωκεανό!
Και μιά που ποτέ κανείς δεν με τραβούσε από το μανίκι, επ.. έλα εδώ εσύ τι έχεις να μας πεις.. απομακρυνόμουν και τις περισσότερες φορές έφευγα. Προτιμούσα να πνίγω τον εαυτό μου μέσα στο αλλόκοτο ΕΓΩ μου.

'Οταν πριν δύο χρόνια πήρα την απόφαση να φτιάξω τούτο δω το ημερολόγιο, είχα πάααρα πολλά να πω. Ήταν από την αρχή σαν μιά εξομολόγηση καθημερινή. Τι ποιό εύκολο. Μιλάς ασταμάτητα και δεν βλέπεις ποτέ την έκφραση των προσώπων που σε διαβάζουν. Ούτε την κούραση, ούτε την στραβή γκριμάτσα, ούτε την ανυπομονησία. Όποιος θέλει κι όποτε θέλει. Κυρίως αν θέλει.

Ομολόγησα τα πάντα μου. Άλλοι κατάλαβαν πολλά και άλλοι με πέρασαν στα γρήγορα σαν ένα ακόμη post ή σαν ακόμη ένα comment. Είναι εύκολο να βγάλεις το μέσα σου, να ξεδιπλωθείς, σ ένα ημερολόγιο σκαλωμμένο στο χείλος μιάς τεράστιας μαύρης τρύπας. Και σιγά σιγά να ξεπεράσεις ένα παρελθόν ώστε να δώσεις θέση στο σήμερα. Στο μέλλον.

Έκανα συναντήσεις, το απίστευτο ήρθαν φίλοι από την Αθήνα και περάσαμε εκπληκτικά.
Πολλές γνωριμίες κι ούτε μιά φορά δεν ένιωσα πως έχασα τον χρόνο μου. Απεναντίας.
Μsn, e-mail.. άλλους σας πλησίασα εγώ κι άλλοι εμένα. Το συναίσθημα το ίδιο. Με κάποιους είχαμε να πούμε πάρα πολλά.
Ερωτεύτηκα ω ναι.. και μη γελάσετε, ή τέλος πάντων κάτι που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα κι έμοιαζε με έρωτα και αυτή την στιγμή με κάνει και γελάω. Απογοητεύτηκα από ανθρώπους που αρχικά είχα εκτιμήσει πολύ. Μάλωσα ναι.. ακόμη και αυτό μα κακίες δεν κρατάω. Γελάω και μ αρέσει πολύ που οι σχέσεις μας εδώ μέσα δεν είναι καθόλου ονειρικές.
Απλά ίσως λίγο πιό ανιδιοτελείς.

Η αίσθηση πως γράφεις μπροστά σε μία οθόνη σε κάνει αυθόρμητο. Τρωτό. Γήινο. Δίχως το συναίσθημα του ανταγωνισμού. Όλοι βγάζουν ένα μεγάλο παιδί από μέσα τους. Ανεξαρτήτου ηλικίας. Ξεδιπλωνόμαστε δίχως να έχουμε απαίτηση αμοιβαίας σχέσης, είναι δεδομένη, πλανάται στην ατμόσφαιρα δίχως να δημιουργεί τα ''πρέπει'' μιάς συμβατικής σχέσης.

Το χειρότερο που θυμάμαι στην ζωή μου, είναι να έχω δώσει τα πάντα, ότι εγω θεωρούσα ''τα πάντα'' βεβαίως, κι ο άλλος να κάθεται απέναντι και να λέει ''κέρδισε με''.
Χρόνια ολόκληρα προσπαθούσα να κερδίσω τα χαμένα.

Τον τελευταίο καιρό δεν αναλώνομαι σε τέτοιες ιστορίες. Έχω γίνει λίγο πιό ''ροζ''. Όχι πολύ, μόνο όσο το είχα ανάγκη. Πριν ένα χρόνο αγόρασα φωτογραφική μηχανή και την έχω πάντα μέσα στην τσάντα μου. Ζωγραφίζω και γράφω. Κάνω γυμναστική. Προσέχω την διατροφή μου. Τόσο που νιώθω πάαααρα πολύ εγωίστρια με το να ασχολούμαι τόσο πολύ με τον εαυτό μου.
Δεν ξέρω αν είναι τυχαία αυτή η αλλαγή. Εγώ πιστεύω πως όχι δεν είναι.
Και σήμερα θα απέριπτα από την πρώτη στιγμή όποιον μου έλεγε ''κέρδισε με''.
Υπάρχουν τόσοι και τόσοι άνθρωποι που δίνουν με απλοχεριά τον εαυτό τους!

Γιά τα 400 post λοιπόν
και γιά τα δυό ολόκληρα άπό τα χρόνια μου μαζί σας..

και γιά το ''ροζ''
που μου αξίζει

σιωπή

- Kαμιά φορά αναρωτιέμαι τι περιμένουμε...
Σιωπή.
- Να είναι πλέον πολύ αργά, κυρία.


Αλεσσάντρο Μπαρίκκο

''Ωκεανός''
από το οπισθόφυλλο

οκτώβρης

Σα μιά σταγόνα βροχής..
............................. κρασιού..
............................. ιδρώτα..
............................. ήλιου..

............................. ώχρας..

Ε Γ Ω

ένα πρωινό κομμάτι ομίχλης
στις σταγόνες ενός πορτοκαλιού!


Οκτώβρη όπως τον θες σου εύχομαι

και να θυμάσαι, να μ αγαπάς και να με προσέχεις ναι;

καλή σου μέρα