Monday, November 03, 2008

με αφορμή μία φωτογραφία


Στα εικοσιδύο του, έκλεψε μία δεκαεξάχρονη. Το είχε γράψει και η τοπική εφημερίδα. Ο ψαράς Νικόλαος Τούτσης απήγαγε με την θέληση της την ανήλικη Μ. Κ. Με σκοπό τον γάμο. Ο πατέρας της θα ασκήσει .. κλπ κλπ.

Παθιασμένος έρωτας μα εφηβικός. Ανώριμος.
Και τι είναι ο έρωτας να είναι ώριμος ε; Λογική; Σκέψη; Απεναντίας είναι η μόνη διαδικασία κατά την οποία εσύ χάνεις τα λογικά σου, κι όλοι οι υπόλοιποι γελούν συγκαταβατικά. Η μόνη τρέλλα που ακολουθείται νόμιμα από συγχωροχάρτι.

Νόμιζε πως θα μπορούσε να της χαρίσει τα πάντα.
Την λάτρευε. Σα Παναγίτσα του έμοιαζε από εκείνες τις μικροσκοπικές τις ασημένιες που κρεμούσε η μάνα του πάνω από το κρεββάτι της με λεπτή σιέλ κορδέλα. Τόση ομορφιά!

Δύο χρόνια μετά κατάφεραν και τους χώρισαν. Πόσο σφετεριστές μπορούν να αποδειχτούν οι γονείς. Όταν αιχμαλωτίζουν με το έτσι θέλω αυτή την ίδια την προσωπικότητα των παιδιών τους.
Τις γυναίκες τις κρατά το χρήμα κι ο έρωτας. Κι έναν καλό γάμο το ίδιο. Αυτός ερωτευμένος μα φτωχός. Δούλευε στο καίκι του τότε πατέρα του μα δεν έφτανε. Οσο κι αν αγωνίστηκε εκείνο το διάστημα δεν τα κατάφερε. Ήταν και μικρός. Δυό μικρά παιδιά που προσπαθούσαν να παίξουν το ζευγάρι σ ένα κουκλόσπιτο. Πολύ ακριβά τα αληθινά κουκλόσπιτα σ εκείνη την ηλικία. Δυσεύρετα. Σε λίγο καιρό τον κάλεσαν γιά το στρατιωτικό του. Στην πρώτη άδεια βρήκε το σπίτι τους άδειο.

Το παιδί του, αργότερα το έμαθε αυτό, πως ήταν έγκυος στον τρίτο μήνα, το έριξε μιά μέρα που κατέβηκε με τους γονείς της στην μεγάλη πολιτεία.
Εικοσιένα θα ήταν τώρα. Το σκεφτόταν καμμιά φορά. Κι αυτήν την σκεφτόταν συχνά. Όχι όμως όπως την είδε κάποιες φορές τυχαία στο δρόμο, Τότε δεν του άρεσε. Έδειχνε κουρασμένη κι είχε ένα μόνιμο παράπονο στο βλέμμα.

Την θυμόταν όπως ακριβώς ήταν όταν την είχε πρωτοδεί. 'Ομορφη σαν άγγελος, με μακριά σγουρά μαλλιά, καστανά μάτια και σωματάκι ντελικάτο κοριτσιού.
Κι ένα σκερτσόζικο χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη. Τότε που ήταν η ''μοναδική'' του κι έσταζε χαρά!

Το χωριό δεν τον κρατούσε άλλο.
Μετά το στρατιωτικό πήρε την απόφαση γιά την μεγάλη πόλη. Σπίτι είχε, ένα δωματιάκι, λουτροκαμπινέ, υπόγειο μα δικό του. Κληρονομιά της μάνας του από ένα θείο με λεφτά. Σπίτια που μοιράστηκαν σε ισάριθμα ανήψια. Κάτι ψυθιριζόταν γιά βρωμοδουλειές μα ποιόν ενδιέφερε;

Έπιασε δουλειά, με την μεσολάβηση ενός γνωστού, υπάλληλος σε ένα σούπερ μάρκετ. Συνοικιακό και μικρό. Στις αποθήκες.
Ήταν κλειστός αλλά πρόσχαρος και σβέλτος. Καπάτσος και καταφερτζής. Και δούλευε ακούραστα.
Άλλωστε είχε ανάγκη απο χρήματα και προσπαθούσε τα έξοδα του να είναι ελάχιστα.

Γιά βραδινές εξόδους ούτε λόγος. Μοναδικός του φίλος ο συνάδερφός του ο Μπάμπης. Κανένα μπακουρογλεντάκι σε σπίτι. Καμμιά καλή φεστιβαλική στο σινεμά και πολύ ήταν. Άλλο μοναξιά έλεγε κι άλλο μοναχικότητα. ''Αφού τα έχω ζυγίσει και αυτό γουστάρω ρε φίλε'', απαντούσε στον Μπάμπη κάθε που τον μάλωνε ''πάλι μέσα το βράδυ Νικόλα;''

Ένα βραδάκι γύρισε στο σπίτι αργά. Τηγάνισε δυό αυγά, με μπόλικο λαδάκι και τυράκι. Τσιρτσίρισε λίγο μπέηκον από δίπλα, άνοιξε και μιά μπύρα, κι έβαλε μουσική.
''Άειντε στην υγειά μου'' είπε ήπιε και βούτηξε μιά μεγάλη μπουκιά ψωμί πρώτα στο ζεστό λάδι και μετά στην πορτοκαλένια καρδιά του αυγού.
Εκείνη την ημέρα ήταν που άρχισε να γράφει. Ή πιό σωστά, άρχισε να ακούει. Προσεκτικότερα τους στίχους των τραγουδιών. Κι εκεί πάνω τον έπιανε η έμπνευση κι έγραφε τα δικά του. Τις δικές του λέξεις, την προσωπική του κατάθεση ψυχής επάνω στο χαρτί.

Γυναίκες πολλές. Σχέση ούτε γιά μυρωδιά.
Τα πρώτα χρόνια αραιά και που επισκεπτόταν κανένα μπουρδέλο. Αργότερα κανένα μπαρ.
Βιαστικά και φευγαλέα και πάντα μετά από ένα δυό ποτηράκια.

Απέναντι του, στο ρετιρέ, έμενε μία κοπέλλα που τον γλυκοκοίταζε, και όλο έβρισκε αφορμές να βγάζει σε κοινή θέα μιά τα μπουτάκια της, μιά τα βυζάκια της.
Κι όταν έβαζε δυνατά την μουσική, καθόταν με νάζι εκεί σκαρφαλωμένη στα κάγκελα του μπαλκονιού, να λικνίζεται λιγωμένη στον ρυθμό.
Αυτός έκανε πως δεν έβλεπε. Το είπε στον Μπάμπη. ''Μέσα ρε''.. τον προέτρεψε ο φίλος του. ''Δεν είμαι εγώ γιά τέτοια'' έλεγε. ''Με γνωστή δε ξέρεις που θα σου βγει. Γειτόνισα σημαίνει δέσμευση''.

Όταν έγινε προιστάμενος στην αποθήκη του σούπερ μάρκετ, οι μπαρότσαρκες τα βράδια αυξήθηκαν σε συχνότητα. Με τον Μπάμπη, έβγαζαν όλο τους το άχτι. Απωθημένο γιά απωθημένο δεν άφησαν. Θηλυκό γιά θηλυκό. Ότι πετούσε, ότι τρωγόταν. Πάντα βιαστικά, πάντα φευγαλέα!

Στην δουλειά πήγαινε καλά. Τώρα ήταν προιστάμενος ολόκληρου του δεύτερου καταστήματος του ίδιου σούπερ μάρκετ., στα ανατολικά της πόλης, σε πιό ανεβασμένη οικονομικά γειτονιά. Τα χρόνια ήταν άσχημα γιά το μικροεμπόριο μα τα σούπερ μάρκετ επεκτείνονταν σε μεγάλες αλυσίδες. Γύρω στα τριάντα άτομα υπό την επίβλεψή του.

Οι μήνες γίνονταν χρόνια και τα χρόνια δυό ολόκληρες δεκαετίες.
Άλλαξε σπίτι, πήρε αυτοκίνητο.

Τώρα πιά τα πρωινά ξυπνούσε πάντα σχεδόν με μία γυναίκα δίπλα του, συνήθως άγνωστη. Ντυνόταν κι έφευγε μαζί της νωρίς, γιά να επιστρέψει μόνος αργά το απόγευμα. Γιά σχέση ούτε λόγος. Δεν άφηνε περιθώρια ούτε γιά δεύτερη συνάντηση. Ένα βράδυ, κάποια, με βία θα θυμόταν το όνομα της, είδε αφημένα τα τετράδια του, επάνω στο γραφείο. ''Τι γράφεις εδώ;'' τον ρώτησε.
Δεν της απάντησε, τα πήρε και τα κλείδωσε στο συρτάρι δίχως περιθώρια γιά άλλη κουβέντα.

Ο φίλος του ο Μπάμπης, ήταν καιρός που είχε αλλάξει δουλειά, ήταν πιά πωλητής σε μιά μεγάλη εταιρεία. Από ότι φαινόταν είχε ψιλοτσιμπηθεί με μιά, είχαν καιρό να βρεθούν, όλο δικαιολογίες, είχαν βγει και όλοι μαζί για ρετσίνα, μα γιά δεύτερη το απέφυγε. Αυτός λειτουργούσε πάντα μόνος. Τι δουλειά είχε με τους ζευγαρωμένους;

Με το διαδίκτυο ασχολήθηκε όταν τυχαία έμαθε πως θα μπορούσε να φτιάξει μιά δική του σελίδα.
Οργανώθηκε στο myspace. Έκανε ώρες να εξοικειωθεί , μα η μοναχικότητα του βοήθησε σ αυτό.

Τα σαραπέντε του, τα γιόρτασε με διαδικτυακές ευχές. Οι βραδινές του εξορμήσεις είχαν αρχίσει πλέον να γίνονται ανύπαρκτες.
Από την δουλειά κατάφερνε κι έριχνε μιά ματιά. Με το που επέστρεφε στο σπίτι, το πρώτο ήταν να ανοίξει τον υπολογιστή. Το δεύτερο να μπει στην σελίδα του. Το τρίτο στα mail.
Είχε βάλει φωτογραφίες. Στην αρχή παιδικές, εφηβικές. Αργότερα πήρε θάρρος. Ήταν ακόμη όμορφος. Έντονο βλέμμα. Λίγο περισσότερα γκρίζα μαλλιά μα πολύ γοητευτικός.
Έδειχνε μικρότερος. Γυμναζόταν και διατηρούσε τα κιλά του σε σωστό επίπεδο. Κάτι ελάχιστα παχάκια αριστερά και δεξιά που περνούσαν απαρατήρητα. Οι άντρες ωριμάζουν κι ομορφαίνουν με τον χρόνο. Τον έχουν σύμμαχο!

Ανήρτησε αποσπάσματα της δουλειάς του. Του είχαν γίνει ήδη κάποιες προτάσεις.
Ασχολιόταν όλο και πιό πολύ με το γράψιμο. Όσες ώρες δεν δούλευε έγραφε. Πολλές φορές ξενυχτούσε.
Έφτιαξε το προφίλ του, όσο καλύτερα μπορούσε, άλλωστε ήταν άνθρωπος κλειστός μεν, με ενδιαφέροντα δε. Αυτού του είδους τα βιβλία, εκείνου του τύπου η μουσική, κανένα δυό ταξίδια στο εξωτερικό, τι άλλο ήθελε;

Έκανε ''φίλους''.
Κοριτσάκια που έκοβαν φλέβες στο παρουσιαστικό του, και μάθαιναν απ έξω τους στίχους του.
Δεχόταν mail. Κολακευτικά και ναζιάρικα.
Η γοητευτική του ωριμότητα και το συναισθηματικό του γράψιμο ήταν αχτύπητος συνδυασμός. Κόλαση!
Συναντήθηκε με τις περισσότερες. Πάνω από 20-25 ετών καμμία.
Πάνω από μιά βραδιά ποτέ..

Ένα βράδυ που βρέθηκε με τον κολλητό του τον Μπάμπη, μετά από πολύυυ καιρό, ξεσκόνισαν τα παλιά κι έφεραν στην επιφάνεια τα καινούργια. Ανάμεσα σε ποτήρια γεμάτα κρασί και μεζεδάκια. ''Ρε συ φίλε σε ωφέλησε ο γάμος, πάχυνες'' τον πείραζε.
Είχε γίνει πατέρας. Έβγαλε από το πορτοφόλι ένα πάκο φωτογραφίες! '' Να το μωρό Νικόλα!'' ''Ο γυιός μου!'' ''Ρε συ δεν είναι φτυστός εγώ ο μάγκας;''

''Δεν ήρθες στον γάμο. '' Τον κοίταξε λυπημένος.

Ο Νικόλας δάκρυσε.
Άρχισε να σκαλίζει τις στάχτες. Λένε πως όταν μιλάς ξεδίνεις, μοιράζεσαι το πρόβλημα σου και μοιάζει ελαφρύτερο. Αυτός ήταν περιχαρακωμένος χρόνια τώρα. Τσιμουδιά. Κιχ!

Ήρθε η στιγμή να ξεσπάσει. Να σπάσει το σπυρί που μάζευε πύον σχεδόν μιά ζωή!
Του είπε γιά την γυναίκα του, πάνω από είκοσι χρόνια πριν. Άν όλα πήγαιναν καλά, αν κρατούσε το παιδί, τώρα θα ήταν ολόκληρο κορίτσι. Κανείς δεν ξέρει, αλλά στις σκέψεις του πάντα κορίτσι θα ήταν, ίδιο η μάνα της όταν την γνώρισε, σα παναγίτσα κρεμασμένη από ένα τόσο δα σατέν κορδελάκι.

Θυμήθηκε κι ο Μπάμπης γιά εκείνο τον παλιό του έρωτα, και πως είθισται, οι μεγαλύτεροι πόθοι και οι πιό δυνατές αγάπες να μπαίνουν στις βιτρίνες της καρδιάς σαν ακριβά κοσμήματα.
Του είπε και πως φοβόταν γιά την δουλειά, από παντού άκουγε γιά απολύσεις. Πολλοί υπάλληλοι θα έμεναν από στιγμή σε στιγμή στο δρόμο.
''Αλλά να ξέρεις Νικόλα, άλλο πράγμα να έχεις ένα δικό σου άνθρωπο δίπλα σου.''

Ο Νικόλας του χαμογέλασε, του μίλησε γιά το διαδίκτυο. Τα κοριτσάκια που τον περιτριγύριζαν, παρ όλη την ηλικία του.
Με την πρώτη, την λέγαν Εύα την μικρή, αυτό το θυμόταν, δε χρειάστηκε η παραμικρή προσπάθεια. Όσο αδιαφορούσε, τόσο κολλούσε. Σα μικρή πεινασμένη μέδουσα. Δίχως πόνο, μα ευχαρίστηση. Το πρώτο ραντεβού ήταν κατ ευθείαν στο σπίτι του. Μα κι αυτή.. επιμονή να δει την γωνιά όπου γράφει, όπου εμπνέεται. Δεύτερο δεν υπήρξε.
Έλιωσε τον πόθο του στο σώμα της. Βιαστικά και φευγαλέα! Κι αυτή την φορά λίγο πιό βίαια.
Ευτυχώς δεν κοιμήθηκε όλη την νύχτα μαζί του,
Με το που έκλεισε την πόρτα πίσω της, έστειλε mail στην επόμενη.
''Πεομεζέδες Μπάμπη, τι νομίζεις είναι οι γυναίκες!!''

Και μετά, μετά παρήγγειλαν άλλο ένα μπουκάλι κρασί.
Τον Νικόλα τον έπιασε ένα ασυγκράτητο νευρικό γέλιο.
''Ρε συ φίλε μου κοίτα να δεις τι σκέφτηκα τώρα..''
''Σκέψου λέει να μη το είχε ρίξει τότε το παιδί, και να είχα τώρα μιά κόρη στα εικοσιένα;''
''Και να ήταν λέει καμμιά από αυτές που κουβαλάω στο σπίτι μου τις νύχτες;''
Γελούσε από το βάθος της καρδιάς και των ματιών του.
Με δάκρυα.
Η ώρα πέρασε, ο Μπάμπης έφυγε, κι αυτός ακόμη γελούσε..
''Πρόσεχε φίλε μου, πρόσεχε είπε φεύγοντας!''
''Μακάρι να μπορούσα, ρε Μπάμπη, μακάρι''...ψιθύρισε..
Είχε σωθεί το γέλιο πιά, μόνο έκλαιγε..

36 comments:

  1. καλησπερα.χαθηκα μεσα στην ιστορια σου. ο ανδρας,η γυναικα, ο ερωτας, τα λεφτα ,οι γονεις, φιγουρες φερνουνε σβουρες κ ζαλισμενες αλληλοεξοντωνονται.
    τι κριμα θα πεις!
    καληνυχτα φεραγγαλια

    ReplyDelete
  2. @..venceremos..

    το ξαναδιαβασα..
    εχεις δικιο σου αφηνει μια πικρα..

    εγω απλα εβαλα γεγονοτα στη σειρα με αφορμη μια φωτογραφια, με ομορφο βλεμμα που ειδα στο διαδικτυο..

    καλημερα καρυστινα

    ReplyDelete
  3. δεν διαβαζω μεγαλα κειμενα.... αυτο ομως με εκανε να θελω να διαβασω ως το τελος.....
    ο καθενας διαλεγει τον δρομο του εχω να πω.... και πληρωνει το τιμημα :)

    καλη μερα

    ReplyDelete
  4. Στα παραμύθια λένε, ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα...Ποιός ξέρει τιθα γινόταν? Αυτή θα πάχαινε, η φτώχια θα έφερνε γκρίνια, τα βάσανα θα βάραιναν. Όπως λέει και ο αδελφός μου, ο καθαρός αέρας δεν ομορφαίνει τις γυναίκες, μόνο το καυσαέριο! Έχεις δε άσκημη στο Κολονάκι? Ωραία ιστορία, και μια χαρά ο τύπος. Ακόμα νέος, θα έβρισκε και μια σύντροφο, θα δημοσίευε τα γραπτά, και θα έβγαζε συγκινητικούς λόγους στις παρουσιάσεις!
    καλημέρα

    ReplyDelete
  5. @..korinoskilo..

    καμμια φορα ο δρομος ειναι ηδη χαραγμενος..
    απο τα γεγονοτα που προγηθηκαν..
    απο το περιβαλλον..
    απο τις συναισθηματικες απωλειες..

    χαιρομαι που σ εκανα να διαβασεις ενα μεγαλο κειμενο..

    :))))

    ReplyDelete
  6. @..σοφια..

    σωστα..μαθαμε την ζωη του ως εδω..απο εδω και περα ποιος ξερει..

    αλλαζουν ομως οι ανθρωποι;
    ισως εαν βρουν τα καταλληλα ατομα;αν βρουν αυτο το ''κλικ''που χρειαζονται για να βγουν απο την μαυρη τρυπα τους;

    ποιος ξερει..

    ReplyDelete
  7. Εμας να δεις πως σωθηκε το γελιο ...
    απο καιρο τωρα !

    να εισαι καλά βρε φεγγαρενια :)

    ReplyDelete
  8. Με μια φωτογραφία που είδες σε κάποιο μπλογκ έγραψες αυτό το κείμενο...
    Μόλις το διάβασα αναρωτήθηκα τι κάνει ένα γραπτό όμορφο. Είναι η πλοκή των λέξεων; Είναι τα νοήματα που εμπεριέχει; Είναι η κατάθεση ψυχής; Δεν ξέρω. Έτσι κι αλλιώς το δικό σου τα είχε όλα.

    ReplyDelete
  9. Μπορεί να χάλαγε ο γάμος έτσι κι αλλιώς, όχι στην πρώτη άδεια, μα σε μια επόμενη...Μπορεί να χανόταν το παιδί από μια αποβολή, ή πάνω στη γέννα...Μα εδώ, πέρα από τα εξυφασμένα από σένα γεγονότα, το γεγονός παραμένει...Έζησε μια ζωή και έχτισε τον χαρακτήρα τους, πάνω στην ματαιωμένη του αγάπη...
    Πολύ ωραίο κομμάτι...

    ReplyDelete
  10. "Επλασες" έναν άνθρωπο, προσκολλημένο σε μιά μακρινή ανάμνηση...
    Ενα πρόσωπο, που ουσιαστικά ζει ερήμην του...
    Πικρό!

    ReplyDelete
  11. @..mat..

    ματουλη μου
    ολοι εχουμε ενα γελιο που καποια στιγμη παγωνει στα χειλια μας..ολοι επενδυσαμε εστω και μια φορα σε ενα ονειρο που δεν πραγματοποιηθηκε ποτε..

    ομως απο ενα σημειο και μετα..
    υποτιθεται πως βρισκουμε τον δρομο μας, που συνηθως ειναι ομορφοτερος..
    αυτα οσον αφορα την πραγματικοτητα..

    οι ιστοριες ειναι για να λεγονται..δακτυλοδικτουμενες σπανιες περιπτωσεις..

    φιλι μεγαααλο
    πολυ

    ReplyDelete
  12. @..κουκε_ολομοναχε

    ερχονται καποιες φορες ετσι οι ιστοριες, με τετοια ροη, που ειναι σα να διηγεισαι κατι προσωπικο κι ας ειναι δημιουργημα της φαντασιας..

    μια φωτο που ειδα ανηρτημενη καπου στο διαδικτυο ηταν η αιτια..

    ReplyDelete
  13. @..artanis..

    ετσι ακριβως..μια ολοκληρη ζωη κτισμενη σε ενα χαμενο ονειρο..
    αλλοι το προσπερνουν και χαμογελουν..
    αλλοι το κουβαλουν μια ζωη κι ας μη το αντιλαμβανονται..

    μου αρεσε κι εμενα
    απο τις σπανιες φορες

    :)))

    ReplyDelete
  14. @..βιολιστη..

    πικρο;
    δεν το ειδα ετσι..
    μια σειρα γεγονοτων κι ενα αποτελεσμα..
    νομιζω πως αν ρωτουσαμε τον Νικολα αν ειναι ευτυχισμενος, περα απο το τελευταιο του ξεσπασμα και το συναισθημα πως ειναι ''μονος''νομιζω την εζησε την ζωη του με τον δικο του τροπο.

    αυτο ηθελε..

    εχει περιθωρια να το αλλαξει..
    αλλα στο κατω κατω θα πρεπει να το θελει πολυ..

    για τα ''πρεπει''της ζωης λιγο τον ενδιαφερει..

    ReplyDelete
  15. Κάθε ζωή έχει & τα ενδιαφέροντά της. Τα πάνω της & τα κάτω της. Όπως κι αυτή που περιέγραψες, σαν να ήσουν κοντά του. Τί σου κάνει μια φωτό !

    ReplyDelete
  16. Είχα δει το "αγκάλιασμα σου με το φεγγάρι" σε κάποιες φωτεινές γωνιές άλλων ιστο-τόπων, αλλά δεν είχα έρθει πιο κοντά. Και να σκεφτείς πως δεν είμαι και σκοτεινός τύπος:) Σήμερα έπεσε το μάτι μου στον τίτλο του ποστ και πλησίασα. Με αιχμαλώτισες. ΟΜΟΛΟΓΩ

    ReplyDelete
  17. Πόσες τέτοιες ιστορίες ΑΓΓΑΛΙΤΣΑ μου!!!!

    Πόσοι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να χαρούν?

    Γιατί να μην μας αφήνουν να ζήζουμε τα λάθη μας?

    Γιατί να υπάρχει η "επέμβαση" των άλλων?

    Πόσα γιατί, που στο τέλος μένουν αναπάντητα!!!!

    Τα φιλιά μου.

    ReplyDelete
  18. Ότι το καλύτερο έχω διαβάσει από σένα.
    Απ' όλα είχε μέσα και σε σωστές δόσεις.
    Χαλαρή,ελεύθερη συναισθηματική γραφή,
    απλή κατανοητή με το ίδιο απλές και κατανοητές ψυχολογικές ερμηνείες.
    Μ' άρεσε πολύ!

    Καλημέρα

    ReplyDelete
  19. Λένε πως κάποια πράγματα είναι 'γραμμένα' ή 'πρέπει' να γίνουν έτσι. Ίσως για καλό? Ίσως για 'μάθημα'? Δεν ξέρω ακόμη. Ίσως ποτέ δεν ξέρουμε δεν μάθουμε για όλα αυτά που ουσιαστικά δεν μπορούμε να δεχτούμε.
    Πίκρα στάζει καθετί που ποτέ δεν λύθηκε. Από το πρόβλημα εως την αγάπη.
    Να είσαι καλά Φεγγαρένια μου, φιλιά.

    ReplyDelete
  20. Τι να πει κανεις .. Μια ολοκληρη ζωη χτισμενη πανω σε ενα ονειρο.. εναν εφηβικο ερωτα.. Ο καθενας επελεξε το δρομο του .. κι αυτος τον δικο του κουβαλωντας ασβυστο μεσα του τον ερωτα του... χωρις αντιδραση..
    κριμα ...

    ReplyDelete
  21. Όμορφη ιστορία.
    Πικρή, όσο και γλυκιά.
    Μελαγχολική όσο και χαρούμενη...
    Η ζωή όμως έτσι είναι...

    ReplyDelete
  22. @..caesar..

    μια φωτογραφια εξαπτει την φαντασια..αν ειναι και ομορφηηη!!!

    ReplyDelete
  23. @..gvarvakis..

    καλως τον καλως τον..
    να κερασω γλυκακι;
    ποτακι;

    δεν θα το πιστεψεις μα εχουμε διαφορα ενος γραμματος στα επιθετα μας..

    να ερχεσαι..

    ReplyDelete
  24. @..παλμος..

    γιατι αυτο ηθελε εκεινη η εποχη..αυτο προσταζε..
    ιδιως σε μικρα μερη,σε χωρια

    πολλοι λιγοι τοτε οι ανοιχτομυαλοι κ οι φιλοσοφημενοι..

    ReplyDelete
  25. @..κωνσταντινε..

    κι εμενα μου αρεσε..

    χαιρομαι!!!

    ReplyDelete
  26. @..2loveme..

    αδιεξοδα πολλα και οι πηγες τους απειρες..
    ενα απο ο ερωτας!!

    ReplyDelete
  27. @..χειμωνιατικη λιακαδα..

    κι ομως αν τον ρωτουσα, περα απο το ξεσπασμα, πιστευω πως θαλεγε οτι ζει την ζωη του οπως του ερχεται..

    τιποτα λιγοτερο,τιποτα παραπανω

    ReplyDelete
  28. @..σωτηρη..

    ετσι..

    :)))

    ReplyDelete
  29. Αποκόμματα μιας πικρής ζωής, όπου ακόμη κι οι μικρές χαρές είναι ψευδαισθήσεις. Πολύ δυνατή ιστορία. Νύχτα καλή

    ReplyDelete
  30. Μ άρεσε πολυ το τελευταιο στοιχειο που εβαλες με την υποψια ναναι η κορη του καποια απ τις κοπελιτσες.
    Ειναι πολυ δυνατο σημειο αυτο σ ολο το κειμενο σου γιατι δειχνει ποσο η πραγματικη ζωη ξεπερνα και την πιο ζωηρη φαντασια.
    Eιχαμε καποτε στη γειτονια μας ενα παλλικαρι που πηγε με τη μανα του ...που ειχε καταληξει σε μπουρδελο και τον ειχε δωσει σε οικογενεια απο μωρο χωρις να τον ξαναδει ποτε.Η τρελλομαργιω μετα απο την αποκαλυψη του γεγονοτος ομως τοχασε και γυριζε στη γειτονια με το μπουκαλι τη ρετσινα στο χερι και παραμιλουσε.

    φιλια φεγγαρενια μου

    ReplyDelete
  31. "Πρόσεχε φίλε μου,πρόσεχε"

    Μακάρι να μπορούσα.Μακάρι..."

    Καληνύχτα...

    ReplyDelete
  32. ..................
    Πολύ μου άρεσε η ιστορία σου...
    Για τις παλιες αγαπες μη μιλας,στα πιο μεγαλα θελω κανουν πισω.Δεν αντεξαν μαζι και χαθηκαν μακρια, κρυφτηκαν στις σπηλιες χαμενων Παραδεισων...

    ReplyDelete
  33. Δυνατή η γραφή σου φεγγαραγκαλίτσα μου, σε νοήματα και σε συναισθήματα.
    Και δεν ξέρω αν το βλέμμα για το οποίο έγραψες μας μαγμητίζει για το λίγο ή για το πολύ του. Άλλωστε, ποιος είναι σε θέση να κρίνει το λίγο και το πολύ του καθενός; Σε ασπάζομαι!

    ReplyDelete
  34. Καλημέρα Φεγγαρένια μου !!!

    Γράφεις πολύ όμορφα και δίνεις βάθος στους χαρακτήρες σου ... και το γράψιμο σου μαρτυράει και την διεισδυτική ματιά που έχεις στην καθημερινότητά σου...αναρωτιέμαι για την γνώμη που σχημάτισες για όλους εμάς που γνώρισες στο διαδίκτυο. :)

    Έρχεται μια ηλικία που θέλεις δε θέλεις θα κάνεις τον απολογισμό της ζωής που πέρασε....με χαμόγελα....με δάκρυα....συνήθως το τελευταίο...

    Κι αυτός ο απολογισμός τείνω να πιστεύω πως είναι σαν την εφηβεία....πάντα έχει μια ένταση ανεξαρτήτως των επιλογών και των καταστάσεων....αν είχε παντρευτεί την κοπέλα που αγαπούσε ο φίλος μας ο Νικόλας θα είχε άλλους χίλιους λόγους για να δακρύζει εκείνη την στιγμή.

    Δεν μπορείς να συγκρίνεις κάτι που το ζεις (με τα αρνητικά του και την φθορά του)....με κάτι άλλο που έχεις ωραιοποιήσει μέσα στο μυαλό σου...δεν μπορείς να συγκρίνεις το καθημερινό με το ιδανικό..με την ουτοπία....πολλές φορές όμως αυτό κάνουμε...και δακρύζουμε.

    Ο Νικόλας γλύτωσε πολλά βάσανα με το να μην κάνει παιδιά ... τον φαντάζεσαι να κλαίει γιατί η αγαπημένη του κορούλα έχει μπλέξει με ναρκωτικά ? ή με κάποιο θέμα υγείας ? έχασε πάρα πολλά αλλά κέρδισε κάποια άλλα....μπορεί να το σκεφτεί αυτό την ώρα που δακρύζει ?

    Αφετηρία σκέψεων η ιστορία σου γλυκιά μου ...

    Να έχεις ένα πολύ πολύ όμορφο Σαββατοκύριακο θα σου ευχηθώ εγώ !!!

    Φιλιά !!!

    ReplyDelete
  35. Όμορφο και ταξιδιάρικο :)
    Όπως λέει και ο ήρωας της ιστορίας σου, είναι άλλο μοναξιά και άλλο μοναχικότητα. Η μοναχικότητα είναι επιλογή και ο άνθρωπος μπορεί να την επιλέξει για πολλούς λόγους. Ένας απ' αυτούς είναι γιατί κατάλαβε από νωρίς πόσο υπερεκτιμημένα είναι κάποια πράγματα...
    Καλό απόγευμα :)

    ReplyDelete
  36. Μια ιστορια αγαπης σαν τοσες αλλες με τη μοναδικοτητα της οπως του καθε ενος η ιστορια... Ομορφη η γραφη σου... γιατι δεν σκεφτεσαι να εκδοσεις τα γραφομενα σου;
    Καλως σε βρηκα φεγγαρενια...

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...