Monday, December 08, 2008

γαμημένη σφαίρα

Kαι ξαφνικά σιωπή. Μουλώσαμε όλοι.
Ο θάνατος του 15χρονου, στα Εξάρχεια, μας έκοψε το γέλιο. Γιά άλλη μιά φορά.

Έφταιγε; Ποιός έφταιγε; Ο πιτσιρικάς; Ο ένοπλος;
Το χέρι; Η στιγμή; Το όπλο; Το όπλο σε λάθος χέρι; Το όπλο σε λάθος χέρι και το χέρι να οδηγείται από λάθος εγκέφαλο.
Το παιδί έφυγε. Ο ένοχος θα δικαστεί. Ως το επόμενο.
Γιατί τα λάθος χέρια είναι πολλά.

Έλα μωρέ ένα επάγγελμα είναι. Ναι.. επαγγελματίας δολοφόνος. Από γεννεσημιού σου δολοφόνος. Και μη μου πεις πως δείλιασες στιγμή, μη μου πεις πως σκέφτηκες ποτέ την ευθύνη του να κουβαλάς όπλο. Την ευθύνη του να δώσεις κλωτσιές μέχρι θανάτου.
Από ανάγκη το ξεκίνησες. Ένα επάγγελμα είπες στην μάνα σου που σε κοιτούσε μα μάτια ορθάνοιχτα γιά αυτή σου την απόφαση. Ένα γαμημένο επάγγελμα. Μόνο μη μου κρύβεσαι εμένα και μη μου λες πως δε την τράβαγε η ψυχή σου τούτη την ιδέα εξουσίας ε; Μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία. Κρεμασμένο το σιδερικό στην ζώνη σε έδειχνε διπλάσιο, κι όχι στο ύψος, όχι, μα στα μάτια της κοινωνίας, ένοιωθες σπουδαίος κι άλλο τρόπο δεν είχες.
Στην σχολή σε ισοπέδωσαν, σε περνούσαν από την μηχανή του κιμά, κι εκεί που ξερνούσες, γινόσουν άνθρωπος και πάλι. Κάθε μέρα άντεχες και λίγο περισσότερο, μέχρι που έγινες πιό σκληρός κι από το πετσί. Άτρωτος. Γιά άμυνα σου είπαν.

Στην πορεία, μεγάλωσες. Μα μέσα σου αντί να στρώσουν τα σκατά γινόταν χειρότερα. Η μάνα πέθανε. Η γκόμενα σε απέρριψε, κι η σύζυγος πηδιόταν με τον καλύτερο σου φίλο. Γαμημένη ζωή. Ρημάδα ζωή.
Σκάσε μαλάκα και προχώρα.
Γαμημένη δουλειά μα μη μου πεις πως δε σου πήγαινε γάντι. Το έβλεπα στο πρόσωπο σου. Τα χείλη σου που στένευαν καθημερινά. Το μαλλί όρθιο φασιστικό, το πηγούνι αποφασιστικό και το χέρι, να χαιδεύει το σιδερικό κάθε που πήγαινε να σε πάρει από κάτω.

Εκείνο το μεσημέρι, πήγες να βρέξεις το στόμα σου με λίγο αλκοόλ. Λίγο είπες και κόντεψες να αδειάσεις το μπουκάλι. Γαμημένη ζωή.

Περνώντας από ένα καφέ, είδες μιά παρέα παιδιών με χαρούμενα πρόσωπα να τραγουδούν και να γελούν. Σου φάνηκε πως σε κορόιδευαν, μα στην πραγματικότητα έβλεπες τα μούτρα σου. Ήταν δυνατόν να έκανες τόσο μεγάλο λάθος;

Πήγες πιό πέρα, έφτυσες δυό φορές στην άσφαλτο, γύρισες πίσω, έπιασες το σιδερικό και πυροβόλησες. Κατάστηθα. Η πεθαμένη μάνα σου πήγε να σου αρπάξει το χέρι, μα εσύ συνέχισες απτόητος, γιατί μη μου πεις πως δεν ήταν από πάντα αυτός ο χαρακτήρας σου;
Πόσες φορές από παιδί δε σε φώναξαν τσογλάνι, κάθαρμα, μούτρο, πόσες;
Όταν είχες άγχος, δεν μπορούσες να σκεφτείς, θόλωνες. Μα δεν είχες άγχος. Κατακάθαρα όλα. Το παιδί είχε ξαπλώσει αιμόφυρτο στο έδαφος κι εσύ ακίνητος να προσπαθείς να θυμηθείς, να θυμηθείς μα τι;
Πως άλλο ΑΜΥΝΑ κι άλλο ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΕΠΙΘΕΣΗ, και το παιδί έφυγε.. έφυγε..

ΕΦΥΓΕ Μ ΑΚΟΥΣ;;;
ΕΝΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΧΡΟΝΟ ΑΓΟΡΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΣΦΑΙΡΑ..

Μαζί του πέθανες κι εσύ αλλά ποιό το όφελος;

Και ξαφνικά μουλώσαμε όλοι, γιατί πέστε μου έναν που να είναι εναντίον των σημερινών επεισοδίων στα κέντρα των πόλεων.. έναν..







update 10/12/2008



ΜΑΘΗΤΡΙΑ Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ Στη σχολή Μωραΐτη, εκεί που φοίτησε ο 15χρονος


«Τίποτα δεν είναι ίδιο, απλά άσε με να κλάψω...»


Πόνος, απορία, οργή για την εν ψυχρώ εκτέλεση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό. Μια κατάθεση ψυχής σε τρεις χειρόγραφες σελίδες γραμμένες από το χέρι μιας μαθήτριας της Γ' Λυκείου της Σχολής Μωραΐτη, εκεί όπου φοίτησε για κάποια χρόνια ο 15χρονος. Είχαν διαγώνισμα χθες το πρωί στο τμήμα της, στα Μαθηματικά. Λίγο αργότερα εκείνη παρέδωσε την κόλλα της. Τρεις σελίδες χωρίς αριθμούς και εξισώσεις, γεμάτη από λέξεις, συναισθήματα και σκέψεις για όλα αυτά που έγιναν τις τελευταίες δυο ημέρες. Αποσπάσματα δημοσιεύει σήμερα η «Ε»:

«Οχι, δεν διάβασα. Και ούτε θα είχα την ενέργεια να γράψω. Τα ίδια γυρνάνε στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Πάνε πάνω από 24 ώρες που σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. 15 χρονών, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Το είδαν οι κολλητές μου. Στη Μεσολογγίου. Τον ήξερα μόνο φατσικά. Ηξερα τους κολλητούς του όμως......Εγώ δεν ήμουν εκεί. Είχα πάει Ψυρρή. Ηξερα ότι οι άλλες ήταν Εξάρχεια. Κανείς δεν είχε βγει από την υπόλοιπη παρέα. Ισως κάτι να ήξεραν παραπάνω. Ούτε εγώ ήθελα να πάω Εξάρχεια. Είπα "θα περάσω μετά". Η Α... βρέθηκε στον δρόμο μου και ήρθε και μου 'πε "15 χρονών παιδί νεκρό στη Μεσολογγίου". Ο νους μου πήγε στους δυο Ν..., είναι οι μικρότεροι εκεί πέρα. Για τρεις ώρες μετά ζήτημα να έβγαλα δέκα κουβέντες. "Ποιος είναι;", "Πώς είναι η φάτσα του;", "Είναι ο αδελφός του Τ...;", "Δεν πιστεύω να 'ναι ο Ν...". Τα τηλέφωνα βάραγαν όλο το βράδυ από παντού. Κλείσαν τα Εξάρχεια. Τα κορίτσια ήταν ακόμα εκεί. Και εγώ δεν ήμουνα κοντά τους. Γιατί δεν ήμουν κοντά τους; Δεν ήθελα να το δούνε αυτό. Δεν ήθελα να τους σημαδέψει μια τέτοια εικόνα. Μακάρι να μπορούσαμε να κλείσουμε τα μάτια στις φρίκες, να μην αφήνουμε τον άλλον να βλέπει, για να μην βλέπει εφιάλτες. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε το διεστραμμένο ύφος του κάθε τέρατος. Ακουγα. Ακουγα για το υπόλοιπο βράδυ, τα κρατούσα μέσα μου δεν έλεγα τίποτα. Σοκ. Επαιρνα τα κορίτσια τηλέφωνο. Μου έλεγαν τι έγινε: "Πριν 10 λεπτά σε αυτό το σημείο καθόμασταν. Εσκασε ένα περιπολικό και άρχισε το παιδί να το κοροϊδεύει. Ο μπάτσος μετά από φωνές σημάδεψε από ενάμιση μέτρο απόσταση. Τρεις σφαίρες. Μία τον πέτυχε στην καρδιά. Κοίταξε επάνω και σωριάστηκε πίσω. Λίγο ακόμα κατάφερε να αναπνεύσει. Μετά; Ασθενοφόρα, Λιποθυμίες. Η Κ... έπαθε κρίση πανικού. Η Τ... έκλαιγε, οι άλλες δύο... σοκ. Και στον αέρα να κυκλοφορούν οι λέξεις: Πέθανε - Παιδί - μίσος - οργή - μα είναι νεκρός - Πέθανε σας λέω - εκδίκηση. Μετά καπνός. Σπάστε τα ΟΛΑ. Σπάστε, σπάστε να γίνει η Αθήνα μαύρη σ' ένα βράδυ. Να μην υπάρχει τίποτα αύριο. Να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν. Πώς τόλμησε ο δολοφόνος, πώς το σκέφτηκε; Εχει χρέος να αυτοκτονήσει. Να πεθάνει με τον χειρότερο τρόπο. Να ζήσει μια ζωή μέσα από τύψεις, τη χειρότερη ζωή. Να αυτοκτονήσει. Για αυτούς που το είδαν, για τους κολλητούς του, για την οικογένειά του. Να αυτοκτονήσει αυτός και κάθε άλλος μαλάκας που μας θέλει νεκρούς. ΜΙΑ ΜΑΣ ΘΕΛΕΤΕ ΕΣΕΙΣ; ΕΜΕΙΣ 10! ΕΚΔΙΚΗΣΗ! ΟΛΑ ΕΔΩ ΘΑ ΦΑΝΟΥΝ. Κανένας από σας δεν θέλω να έχει το θράσος να με κοιτάξει στα μάτια. Μην μου μιλήσει κανένας σας. Την ασφάλειά μου πλέον εξασφαλίζουν μόνο οι φίλοι μου και αυτοί που θεωρώ οικογένεια......Με αυτή τη σκέψη κοιμήθηκα... Ξύπνησα 8. Δεν ήμουν σίγουρη για το τι συνέβαινε αλλά σηκώθηκα πήγα... κάπως μηχανικά. Βρήκα τις άλλες. Το ξέραμε όλες. Τίποτα πλέον δεν είναι ίδιο. Ούτε σε μας ούτε στον κόσμο. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να κλάψει ούτε να συνειδητοποιήσει τι γινόταν. Κάθισα μαζί τους.Είδα τον Ν... τον κολλητό του. Σηκώθηκα. Τον αγκάλιασα. Δεν είπαμε τίποτε άλλο. Τον έσφιξα και με έσφιξε. Τα μάτια του ήταν πρησμένα. Γιατί Ν... μου να το έχεις δει αυτό; Το πιο σκληρό πράγμα στον κόσμο. Εσπασα. Ας καιγόταν όλη η Αθήνα, ας γινόντουσαν όλα μαύρα, δεν με νοιάζει. Δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοια πρόσωπα. Δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιες σκέψεις. Η πορεία ξεκινά. Αποφασίζουμε να πάμε μαζί με την Ρ......Δεν άργησαν οι ηλίθιοι να ρίξουν χημικά. ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ; Τα παιδιά καίγαν, καίγαν, καίγαν. Καπνοί παντού. Και εμείς τρέχαμε. Πατησίων, Αλεξάνδρας, στενά, στενά κι άλλα στενά. Μας κυνηγά διμοιρία. Ποιον κυνηγάς ρε; κάτσε στα αυγά σου! Αυτή η μέρα είναι για τον Αλέξανδρο. Κάνε πίσω επιτέλους......Τρέξιμο, τρέξιμο. «Μπαίνουμε μέσα στα Εξάρχεια». Βρήκαμε κάποιους δικούς μας. Και εκεί βρεθήκαμε ξαφνικά. Στο σημείο. Στη Μεσολογγίου και η Ρ... πάγωσε. Και από πίσω να μας ακολουθούν. Ε, όχι και εδώ ρε. Γιατί πατάς εδώ; Την πήρα από το χέρι να την κάνω να τρέξει......Μέσα σε όλους τους καπνούς η Ρ... τρέχει πίσω από τους ΜΑΤάδες και ουρλιάζει: "Είμαι 17! Σκοτώστε με! Αντε! Δολοφόνοι". Ρ..., φύγε έρχονται από στενά. Τρέχει. Η συνέχεια έχει σημασία; Δε νομίζω. Απλά περνάνε οι ίδιες σκέψεις από το μυαλό μου... Σε τι κόσμο μεγαλώνουν τα παιδιά; Γιατί μας θέλουν νεκρούς; Δεν θέλω να ξαναγίνει αυτό. Πώς θα αντιδράσω; Πώς θα τους κάνω να μετανιώνουν που γεννήθηκαν; Πώς θα κάνω τον κόσμο να καταλάβει; Γιατί με θέλουν νεκρή; Εκεί ήταν που γύρισα σπίτι. Και η μόνη ασφάλεια ήταν η αγκαλιά της μάνας μου. Και έκλαιγα, έκλαιγα μέχρι σήμερα. Ασε με τώρα μη μου μιλάς. Τίποτα δεν είναι ίδιο, απλά άσε με να κλάψω. Και μη με κοιτάξεις στα μάτια γιατί η θλίψη μου θα γίνει οργή».


Για την αντιγραφή Μ.Δ.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/12/2008







Προσωπικά, κάτι τέτοιες εικόνες λίγες ώρες μετά από μία δολοφονία μόνο ως ''πρόκληση'' μπορώ να τις δω..

27 comments:

  1. Μέσα σε μία μέρα έχω διαβάσει πάρα πολλά γι’ αυτό το συμβάν και αποφάσισα να ηρεμίσω, να διαβάσω κάτι άλλο και να κοιμηθώ και έτυχε και έπεσα σε αυτό. Φυσικά δε μπόρεσα να κρατηθώ, το διάβασα και με αποτελείωσε. Αχ..

    ReplyDelete
  2. Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο,φεγγαρένια μου;
    Ότι εμείς, οι "κοινωνικά" ευυπόληπτοι, οι τρομαγμένοι από την οικονομική κρίση, την απειλητική ανεργία,εμείς δεν ξεσηκωθήκαμε!Από τον καναπέ για άλλη μια φορά προβληματιστήκαμε,συγχιστήκαμε,σικτιρίσαμε αλλά μέχρι εκεί!
    Και θα ξεχάσουμε μέχρι...την επόμενη γαμημένη σφαίρα που θα εκτοξευτεί από ένα γαμημένο χέρι κάποιου γαμημένου εγκέφαλου..

    Καλή εβδομάδα

    ReplyDelete
  3. Σε λάθος τόπο θα πουν

    Η κακιά στιγμή φταίει.Που θόλωσε.Μα τον προκάλεσαν

    Έ,και;Τη ζωή του πήγε να υπερασπιστεί

    Κι ας αφαίρεσαι μια άλλη ζωή.Σημασία έχει πως έσωσε τη δική του.
    Αυτό μετράει

    Κι η ζωη του παιδιού;
    Δε γαμιέται;ποιός την υπολογίζει;...

    ReplyDelete
  4. Και να τανε μόνο μια φορά που ξέφυγε η σφαίρα?...

    ReplyDelete
  5. καταλαθος...;
    ειπα δεν θα μιλησω μα εχω εξοργιστει πια...
    εφυγε ενα 15χρονο παιδι...
    ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ που οτι και αν εκανε ηταν παιδι κι εκεινος πατερας και 37 χρονων...
    δολοφονια ειναι...δολοφονια εν ψυχρω...
    ας αποδοθουν πια οι ευθυνες...
    αν και τιποτα δεν θα φερει το παιδι πισω στη ζωη...

    καλο βραδυ!

    ReplyDelete
  6. Αραγε πως θα κοιτάξει τα τρία του παιδιά το "τέρας-κατασκεύασμα"?
    Αραγε του έμαθε κάποιος να σκέφτεται πριν κάνει μια ενέργεια?
    Αραγε είχε ποτέ πει ένα παραμυθάκι στα παιδιά του?
    Αραγε είχε ποτέ ακούσει πόσο όμορφα όνειρα κάνουν τα παιδιά του?

    Κάποιοι σε λίγες ώρες θα τους νοιάζει μόνο πως να ξαναφτιάξουν τις βιτρίνες τους...
    κάποιοι πως να γεμίσουν τα δελτία τους με φωτιές...
    μα σε λίγες ώρες μια φωτεινή σκιά θα ταξιδέψει
    και μόνο οι γονείς θα παραμείνουν να θυμούνται πως δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει τα όνειρα του!
    ...καλό του ταξίδι

    ReplyDelete
  7. ντροπη,θλιψη,θυμος...
    αλλα παντα ετσι δεν ηταν σε αυτη τη χωρα?
    λαθοσ ''οπλα'' σε λαθος χερια..
    τι να πω ρε παιδια..
    κρατος και παιδια πουθενα..
    κι εμεισ απλα παρακολουθουμε το χαος..
    κριμα το παλικαρι..κριμα...

    ''και δηλωσε:τι ωραιος φονος..και με 'λεγαν ανικανο..''

    ReplyDelete
  8. μάζεμα εμπειριών και προετοιμασία για τις επόμενες εξεγέρσεις των εργατών...
    αν φαίνονται ρομαντικά αυτά που λέω...
    σκέψου πριν ένα μήνα πόσο ΛΕΙΔΟΡΟΥΝΤΑΝ οι φωνές ότι έρχονται εξεγέρσεις....

    ReplyDelete
  9. Επάγγελμα...Επάγγελμα είναι ο ηλεκτρολόγος, ο γιατρός, ο αρχιτέκτονας, ο μανάβης... Οταν ένας γνωστός μου πήγε στην εκκλησία της γειτονιάς και τον ρώτησε ο παπάς τι δουλειά κάνει (και αυτός απάντησε αστυνομικός) ο παπάς του είπε "Καλά ρε, άλλη δουλειά δεν βρήκες να κάνεις!?!"

    ReplyDelete
  10. Ανεγκέφαλοι υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα. Όταν όμως η πολιτεία τους δίνει και ένα όπλο τότε ίσως θα έπρεπε να επανεξετάσει τα κριτήρια της.

    ReplyDelete
  11. και οι μεν και οι δε για πεταμα ειναι. το να καις περιουσιες απλων ανθρωπων ειναι μαλακυνση, οχι αναρχια. μαλακυνση επισης ειναι να σκοτωνεις στη μεση του δρομου παιδια, επειδη νομιζεις οτι με το οπλακι σου εχεις εξουσια..
    κρετινοι ολοι

    ReplyDelete
  12. Γαμημένη σφαίρα, γαμημένος εγκέφαλος... μα πιο πολύ γαμημένη ζωή

    ReplyDelete
  13. ΟΛΟΙ "ΠΑΓΩΣΑΜΕ", όπως και όλοι ΔΥΣΤΥΧΩΣ, σύντομα θα ξεχάσουμε ον άμοιρο νέο, τη δύσμοιρη μάνα παραδομένη στον καθημερινό της θάνατο, τις περιουσίες που καίγονται, αυτούς που δε θα κάνουν Χριστουγεννα φέτος...

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ReplyDelete
  14. Ειμαι τοσο θυμωμενη που αν αρχισω να γραφω δεν ξερω κι γω τι θα γραψω.
    Γι αυτο θα σωπησω.
    :(

    ReplyDelete
  15. Σκληρό μα τόσο αληθινό.
    Σαν την επίγνωση των λαθών μας…..

    Άλλη μια μέρα ξημέρωσε στην απόγνωση

    ReplyDelete
  16. Ok, o astynomos eftaige,to paidaki itan to thyma alla...!

    An nomizeis oti ta epeisodia sto kentro tis Athinas (kai stis alles poleis tis Elladas) dikaiologoyn to olo gegonos tis "dolofonias" toy mikroy e tote ti na pw? Mallon o egefalos olwn esas poy ypostirizete tetoia epeisodia xreiazetai metamosxeysi!

    Poy pige o politismos sas arage? POy pigan oi arxes sas? o sebasmos stoys alloys anthrypous? Ti kanoyme diladi, sti mnimi enos paidioy poy efyge spame magazia, aytokinita, anthrwpwn me problimata kai anasfaleies etsi.. apo antidrasi!!!!
    E oxi , re paidia den to dexomai ayto...

    Kai katadikazw oloys aytoys poy enisxyoyn tetoia fainomena!!!

    H anarxia den einai lysi kai i katastrofi mono katastrofi fernei oxi allagi oyte politismo... Kai an thes enan poy einai antithetos se ola ayta ta epeisodia poy ginane kai tis fwties poy anapsane kai tin isopedwsi poy prokalesan e, tote metrise emena!!!

    ReplyDelete
  17. Πάει το παιδι Φεγγαρενια μου!
    Πάει κι η μάνα κλαιει απαρηγόρητη...γμτ.
    Ο,τι κι αν τον κανουν τον τύπο ...το παιδι εφυγε...αυτο εχει σημασια.

    ReplyDelete
  18. Παραφράζοντας, μόνο αυτό έχω να πω...
    Καλησπέρα, γλυκιά μου και καλή τύχη σε όλους μας, μ' αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας...

    ReplyDelete
  19. Κι αν κάποτε μετά τα λάθη ακολουθούσαν τα σωστά... Αν λέω αν... Κάποτε, κάποιοι πολιτισμοί έκαναν ανθρωποθυσίες συνειδητά , λόγω 'θρησκείας'.
    Εμείς κάνουμε ανθρωποθυσίες συνειδητά, λόγω βλακείας.
    Καλή σου μέρα Φεγγαρένια μου.

    ReplyDelete
  20. Νομίζω οτι αυτά που βλέπω και ακούω δεν συμβαίνουν εδώ , οτι είναι έναςν τρελλός εφιάλτης που συμβαίνει κάπου αλλού, βλέπω τα παιδιά και αυτή τη μάνα, και λυγίζω και εγώ, σφίγγω τη μικρή μου πιο πολύ...
    η σφαίρα δεν ήταν φτιαγμένη από μολύβι, από ανευθυνότητα και τζάμπα μαγκιά ήταν.
    κρίμα.. κρίμα!

    σε φιλώ πολύ

    υγ η μαρμελάδα σου είναι έτοιμη πάνω σε ζεστό ψωμάκι όπως το ζήτησες! Ελα να πάρεις!

    ReplyDelete
  21. πρίν ο κάθε επαγγελματίας του νόμου παραλάβει το όπλο του, ας διαβάσει τα χαρακτηριστικά του και ας σκεφτεί πολύ τι συνέπειες μπορεί να έχει η εξαπόληση μιάς σφαίρας μέσα σε μιά πολη.
    Οσο για το Θάνατο του Αλέξη το ποιόν του δολοφόνου του φαίνετε σιγά σιγά. Ακούσατε γιά το υπόμνημα??
    Ακούσατε τον Κούγια??
    Οι καλύτεροι μάρτηρες

    ReplyDelete
  22. Υπέροχο (αν και μακροσκελές) το κείμενο σου !
    Συγχαρητήρια ...


    Ντροπή, ντροπή σκοτώσατε ΠΑΙΔΙ !!!

    ReplyDelete
  23. Σήμερα Παρασκευή 12/12 ανάβουμε ένα κεράκι στο μπαλκόνι μας στις 21:00 για τον ♥Αλέξη♥ . Αν δεν έχετε μπαλκόνι κάνει και ένα παράθυρο. Προωθήστε το.

    ReplyDelete
  24. Κι εμείς οι δεν έχουμε ευθύνη;
    Πώς έφτασε ένα15χρονο απέναντι στο δολοφόνο απροστάτευτο;

    ReplyDelete
  25. Καλημέρα ΑΓΚΑΛΙΤΣΑ μου.

    Αλήθεια πως αυτούς όλους που τους δίνουν στα όπλα στο χέρι, τους έχουν εκπαιδεύσει;

    Τον στρατιώτη με τα καψώνια να τον φέρνουν το αμήν και να βάζει το πιστόλι στο κρόταφο, πως τον έχουν εκπαιδεύσει;

    Η σφαίρα είναι μέσα στο όπλο. Αυτός που το κρατάει είναι ο "διαχειριστής" του.

    Φιλια.

    ReplyDelete
  26. Kαλή σου μέρα!
    Όπως γνωρίζεις ήδη, έχω δημιουργήσει ένα blog, με την ονομασία "Κλέφτρα Κίσσα" (http://kleftrakissa.blogspot.com/), στο οποίο "εκθέτω" κείμενα άλλων bloggers, που τους τα έχω "κλέψει".
    Περισσότερα, μπορείς να βρεις και να διαβάσεις στην πρώτη μου ανάρτηση:
    http://kleftrakissa.blogspot.com/2008/09/blog-post_30.html
    Επειδή μεταξύ των αναρτήσεων που έχω κλέψει περιλαμβάνονται και
    δικές σου, θεώρησα σκόπιμο να σε ενημερώσω σχετικώς, ώστε, αν έχεις οποιαδήποτε αντίρρηση για την "κλοπή" αυτή, να με ενημερώσεις και να “κατεβάσω” τις σχετικές αναρτήσεις μου.

    Ευχαριστώ
    Seagull
    http://seagullstefanos.blogspot.com/

    Υ.Γ. Αφήνω σχετικό σχόλιο κάτω από κάθε πρωτότυπη ανάρτηση, για ευνόητους λόγους

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...