βρέχει ''σκοτάδι''

H Θεσσαλονίκη σήμερα ήταν ακριβώς όπως περιγράφεται στους τουριστικούς οδηγούς και τα παραμύθια. Υγρή.
Η θάλασσα ένα με τον ουρανό κι οι γλάροι τρομαγμένοι και πεινασμένοι.
Ένας καλλιτέχνης φωτογράφος μάζευε υλικό γιά κάποια διαδικτυακή σελίδα. Το βλέπω στην έκφραση. Έχει διαφορά αυτός που θέλει να δείξει, από αυτόν που θέλει απλά να κρατήσει γιά τον εαυτό του. Μνήμες.

Μάθαμε στο πρόσκαιρο και ξεχνάμε πιά τόσο εύκολα.
Ούτε κουτιά, ούτε σκονισμένα τριαντάφυλλα, ούτε ιδιόχειρα σημειώματα φυλαγμένα. Απλά περιμένουμε την επόμενη μέρα. Κι όλα ως διά μαγείας εξαφανίζονται, κι οι φωνές των παιδιών, κι ο τρόμος στα πρόσωπα των μεγάλων, κι η απέχθεια, κι ο θυμός, κι η θλίψη, και το φτύσιμο, κι η απόρριψη, και το σιδερικό, κι η γαμημένη σφαίρα κι ο ακατάλληλος εγκέφαλος, ΟΛΟΙ.

Ψέμματα. Τίποτα δε φεύγει μακριά. Όλα σκεπάζονται με μία σκόνη υγρή γιά να κάνουν την επανεμφάνιση τους μετά από καιρό. Πιό έντονα, πιό δυνατά.
Δεν είναι τυχαίο που τούτη τη φορά η βροχή είναι βαριά σα το μολύβι. Ούτε πως αυτό το απόγευμα νοιώθω πως βρέχει ''σκοτάδι''. Το έχετε νοιώσει ποτέ; Να βρέχει ''σκοτάδι'';

Ε λοιπόν ναι, νοιώθω πως ο χρόνος σταμάτησε μιά βδομάδα πριν. Τέλειωσε. Kαι δεν το κρύβω πως έχω γεμίσει ενοχές. Ντρέπομαι πολύ! Και θλίβομαι! Κι αυτός ο θυμός δεν θα φύγει έτσι εύκολα..
.. και διερωτώμαι, σε ποιά να ήταν ακριβώς στιγμή, στην πορεία της ζωής μας που η βροχή άρχισε να πέφτει μαύρη και πηχτή σα δηλητήριο, κι εμείς απομείναμε με το στόμα ανοιχτό, σα να νομίζαμε πως μας διάβαζαν ένα παραμύθι!