Sunday, December 14, 2008

τα κόκκινα παπούτσια (χριστουγεννιάτικο παραμύθι)

Δέκα γυναικεία δάχτυλα, με άψογο μανικιούρ, άνοιξαν το χάρτινο κουτί. Ανάμεσα στα τσαλακωμένα χαρτιά ξεπρόβαλε ένα πανέμορφο ζευγάρι κόκκινα παπούτσια.

-Αχ, τι όμορφα που είναι εδώ! είπε το δεξί που ομολογουμένως ήταν πολύ πιό ομιλητικό από το αριστερό.

Τα κομψά, ντελικάτα δάχτυλα, τα κράτησαν γιά λίγη ώρα, τα χάιδεψαν γιά μιά στιγμή, και τα τοποθέτησαν πάνω πάνω σε μία κρυστάλλινη βιτρίνα.

-Πω πω ζαλίζομαι, είπε το αριστερό που ήταν και το πιό παραπονιάρικο.

-Ναι, αλλά έχουμε πανοραμική θέα. Κοίτα τα άλλα τα καημένα εκεί χαμηλά. Μέσα στο σκοτάδι. Ενώ εμείς, είμαστε οι άρχοντες τις βιτρίνας. Να δες, που όλα τα μάτια είναι στραμμένα επάνω μας!

Πράγματι, έξω από το τζάμι, είχαν σταθεί δεκάδες ζευγάρια μάτια να χαζεύουν τα κόκκινα παπούτσια.

Στ αυτιά τους έφταναν τα θαυμαστικά επιφωνήματα.

-Ααα έκαναν όλοι με ενθουσιασμό.

-Τι ωραίο χρώμα! είπε μιά κοντή κυρία που φορούσε ένα πολύ εντυπωσιακό καπελάκι στο κεφάλι της.

-Τι καλοφτιαγμένες πιέτες! είπε μία άλλη πολύ νέα γυναίκα που κρατούσε στο χέρι της ένα παιδάκι.

-Αστράφτουν σα χριστουγεννιάτικα στολίδια! φώναξε ένα μικρό κοριτσάκι.

-Δε σου τα έλεγα; σκούντισε το δεξί το αριστερό. Πως θα μας φέρουν στο καλύτερο κατάστημα της πόλης; Γιά δες κόσμος που μας παρατηρεί; Εε πως να το κάνουμε, είμαστε τα πιό όμορφα παπούτσια του κόσμου. Χαλάλι τόσο ταξίδι. Είδες που γκρίνιαζες;

-Το αριστερό έσκουξε. Ωχ καημένε δε μ αρέσουν τόσα ζευγάρια μάτια στυλωμένα επάνω μου, ούτε να με ζεσταίνουν τόσα φώτα. Με ενοχλεί όλη αυτή η δημοσιότητα.

-Πάψε γκρινιάρα πάψε. Απόλαυσε το και μη μιλάς. Αν μας αγοράσει κάποια όμορφη κυρία, βαστάτε σολίτσες μου. Τότε να δεις πόνος και κούραση. Χώρια οι πληγές.



Οι μέρες και οι νύχτες περνούσαν κάπως έτσι. Δεν υπήρξε ούτε ένας περαστικός, να μη μαγευτεί, από την λάμψη των κόκκινων παπουτσιών. Ούτε ένας!

Μιά βδομάδα μετά, τα παπούτσια είχαν πιά κουραστεί. Πολλά φώτα, πολλές φωνές, όμορφα δάχτυλα τα έδειχναν, κομψά πόδια τα φορούσαν γιά δοκιμή, μα κατέληγαν ξανά, ψηλά στο πιό περίοπτο σημείο της βιτρίνας.

-Πιφ τι βαρεμάρα, είπαν με ένα στόμα μιά φωνή. Έχασα πιά το ενδιαφέρον μου, και το κυριότερο, είμαι ένα πτώμα, ένα αληθινό πτώμα, ασε που κοντεύω να πάθω έγκαυμα από αυτόν τον προβολέα που πέφτει επάνω μου, και έπεσαν βαριά, το ένα πάνω στο άλλο, στο κρυστάλινο ράφι.

Δεν πρόλαβαν όμως να πάρουν μιά ανάσα, όταν ακούστηκε ένας πάρα πολύ μεγάλος θόρυβος. Κραααατττςςςςςςς!!!

-Μα τι γίνεται εδώ, τι είναι αυτό, αναρωτήθηκε μισονυσταγμένο, το δεξί.
-Πέτρα, μας έριξαν μιά πέτρα, μα γιά δες, κάποιοι σπάνε ολόκληρη την βιτρίνα.
Μας παίρνουν, ποιοί είναι αυτοί, που μας πάνε; Μη με πιάνεις έτσι καλέ τσαλακώνεις τις πιέτες μου!

-Τι σκοτάδι είναι αυτό, πονάω, και τι απαίσια που μυρίζει!
-Γκουχ γκουχ γκουχ.
-Ααααα ψουυυυυυ! Η αλλεργία μου, γρήγορα ένα πανί να διώξω την σκόνη. Αχ πως στριμώχτηκα έτσι κάτω από αυτό τον σωρό των παπουτσιών.

-Κοίτα, έχει τηλεόραση μέσα σ αυτό το σκοτεινό δωμάτιο, νομίζω πως γιά μας μιλάνε.
-Κάτι γιά πλιάτσικο πρώτη φορά το ακούω. Τι είναι αυτό;
-Δολοφονία λέει, δολοφονία ενός μικρού παιδιού. Ααα γι αυτόοο..
-Θέλημα θεού είπε κάποιος!
-Ο Χριστός κι η Παναγία.


Tα όμορφα δάχτυλα, ξαναέπιασαν τρυφερά τα παπούτσια, τα χάιδεψαν γιά μιά στιγμή και τα ξανατοποθέτησαν στο πιό θεαματικό σημείο της βιτρίνας.
-Δε σου το έλεγα πως γρήγορα θα μας βρουν; Να 'μαστε πάλι εδώ.
-Κάτσε να φτιαχτώ λίγο, τα χάλια μου έχω. Τους βάρβαρους, έχασα το χρώμα μου!
-Πω πω τι βλέπω, καινούργια πεντακάθαρα τζάμια. Εεε καιρός τους ήταν!
-Μα γιά δες, δε σου φαίνεται πως μέσα σε μιά μέρα άλλαξαν τα πρόσωπα των ανθρώπων; Πως ζωγραφίστηκε επάνω τους η θλίψη και ο θυμός;
-Άκου κι αυτό το μικρό αγοράκι που κρατάει σφιχτά από το χέρι την μαμά του.
-Μαμά αυτοί οι αστυνομικοί θα σκοτώσουν κι άλλα παιδάκια;

-Φοβάμαι.
-Σώπα, ησύχασε.
-Τουλάχιστον έχουμε ο ένας τον άλλον!
-Έλα τώρα κάνε λίγο πιό δίπλα να ξαπλώσω επάνω σου.
-Κοίτα, κοίτα εκεί ψηλά, μιά παιδική ψυχή ταξιδεύει στον ουρανό.
-Θα γίνει ένα μεγάααλο λαμπερό αστέρι που θα φωτίζει τις νύχτες μας γιά πάντα.
-Σ αγαπάω!
-Κι εγώ σ αγαπάω!





-Καλά Χριστούγεννα!





30 comments:

  1. Τρελαίνομαι για κατακόκκινα παπούτσια, αλλά και για παραμύθια (αληθινά ή φανταστικά). Ομορφη η ιστορία σου. Καλό απόγευμα!

    ReplyDelete
  2. Απλά εκπληκτικό.
    Πάλι ζωγράφισες εξαιρετικό έργο με τίς λέξεις

    ReplyDelete
  3. Όσο έχουμε ο ένας τον άλλον...

    πάντα τα αστέρια θα φωτίζουν τις νύχτες, τους δρόμους και τα βήματά μας...

    Αρκεί να μπορούμε το κεφάλι να σηκώνουμε για να τα δούμε.Και να θυμόμαστε πως πάντα εκεί θα είναι.Αρκεί να μην τα λησμονήσουμε...

    Φιλί
    [κι όχι μόνο ένα]

    ReplyDelete
  4. @..dorothy..

    αρα εχουμε ηδη δυο κοινα..το ενα τα παπουτσακια και το αλλο τα παραμυθια..

    φιλακι παραμυθενιο λοιπον

    ReplyDelete
  5. @..αλεξη..

    πολυ πολυ χαιρομαι που σου αρεσε, περασες ομορφο σαββατοκυριακο; εισαι καλα;

    φιλιιι

    ReplyDelete
  6. @..ανιμα..

    ετσι λες;
    ετσι;;;

    :(((
    προσπαθω μα δε βγαινει γμτ..ΔΕΝ..

    φιλι
    τοοοσο..

    ReplyDelete
  7. θελω να σας πω, πως αυτην την ερωτηση προς την μαμα του, ''μαμα θα σκοτωσουν κι αλλα παιδακια οι αστυνομικοι''; την εκανε στην πραγματικοτητα ο εφταχρονος ανηψιος μου, πραγματικα φοβισμενος, προς την μαμα του..

    κι εγινε η αφορμη να γραφτει αυτο το παραμυθι των κοκκινων παπουτσιων..

    ReplyDelete
  8. Θα βγει,αστέρι μου

    Θα βγει

    Αρκεί να μην τα παρατήσεις...

    Όλα θέμα χρόνου και αντοχής

    Κι εμείς την έχουμε,που να μας πάρει...

    Όσο κι αν δεν...

    ReplyDelete
  9. σημερα εγραψες κι εσυ ενα πολυ αληθινο παραμυθι καλη μου...
    περα για περα αληθινο και συγκινητικο...

    σε φιλω νεραιδενια!!!

    ReplyDelete
  10. κι εγω εκει θα ήμουν να χαζευω τα κοκκινα παπουτσια-που ειναι η αδυναμια μου!
    πόλύ όμορφο και τρυφερο παραμυθι

    ReplyDelete
  11. Τα παραμυθια που εχουν να δωσουν κατι ειναι δυο φορες ομορφοτερα!Καλο σου βραδυ.

    ReplyDelete
  12. Τα χέρια θα κρατούν το ένα το άλλο δυνατά και όσο το σκοτάδι θα απλώνει εκείνα κρατιούνται ακόμη πιο πολύ....γιατί όσο έχει το ένα το άλλο τίποτε δεν τους σκοτώνει....ακόμη κι αν τους "πυροβολεί"...

    Ας μην δούμε ποτε ξανά τις εικόνες αυτές...ποτέ...

    ReplyDelete
  13. Μου άρεσε πολύ πολύ.
    Όμορφο σαν παραμύθι.
    : )
    Σ' ευχαριστώ!!!

    ReplyDelete
  14. @..ανιμα..

    ολα θεμα χρονου και αντοχης..συμφωνω..


    φιλιιιι

    ReplyDelete
  15. @..naiada..

    σ ευχαριστω..χαιρομαι που σου αρεσε!!

    τι..μονο εσεις θα γραφετε παραμυθια κυρια μου;;

    :)))

    ReplyDelete
  16. @..cook..

    και ποιανου δεν ειναι αδυναμια τα παπουτσια;

    καθε χρωματος!!

    :)))
    φιλι

    ReplyDelete
  17. @..δημιουργια..

    εχουμε ενα ηλιολουστο απογευμα μετα απο ενα πολυ βροχερο πρωινο..

    καλο βραδυ να εχεις
    φιλια

    ReplyDelete
  18. @..αναστασια..

    ετσι ειναι οταν εχεις τον ''δικο'' σου ανθρωπο διπλα σου..

    φιλια

    ReplyDelete
  19. @..λακη..

    εγραψα εγω;
    εσυ το λες αυτο;

    καλο απογευμα
    :)))

    ReplyDelete
  20. @..αχιλλεα..

    χαιρομαι που σου αρεσε..τοοσο πολυ..

    βλεπεις ειναι αδυναμια τα ''κοκκινα παπουτσια''

    :)))
    φιλι

    ReplyDelete
  21. "Τουλάχιστον έχουμε ο ένας τον άλλον!"
    -------------------------------
    Στις δύσκολες στιγμές, αυτή είναι πάντα η σκέψη που μας παρηγορεί, έτσι δεν είναι; :)
    Όμορφο παραμύθι Φεγγαρένια!
    Καλή σου μέρα!

    ReplyDelete
  22. Έχουμε ανάγκη από τούτα τα παραμύθια, γιατί το "happy ending" και το φινάλε "ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" δεν ταιριάζει στις μέρες μας.

    Καλησπερένια, πολύ όμορφο, μέσα στην δραματικότητά του...

    ReplyDelete
  23. Εξαιρετικό!!!


    Με 'γεια το νέο λουκ (ζαμάνια είχα να 'ρθω...)

    ReplyDelete
  24. κλείνω τα μάτια σε όλα και σου στέλνω σχολιο-ευχές

    ΓΛΥΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

    ReplyDelete
  25. @..lilith..

    ειναι η αμυνα μας,το παραμυθι μας,η γλυκα της ζωης να εχουμε ο ενας τον αλλον..

    φιλι γλυκια μου

    ReplyDelete
  26. @..καναρινενια μου

    δυσκολες οι μερες ή τοσο να δυσκολεψα εγω;

    τι να φταιει αραγε;
    πολυ θλιψη..ακομη..

    φιλι

    ReplyDelete
  27. @..αμαθεια..

    ευχαριστω..ευχαριστω..

    φιλιιιιιιι

    ReplyDelete
  28. @..fibi..

    χρονια πολλαααα
    οπως τα θελουμεεε

    και κυριως
    με υγεια

    φιλι

    ReplyDelete
  29. where you come from!

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...