η ομπρέλλα

Tην πρόσεξε μέσα από το τζάμι, την ώρα που περνούσε την λεωφόρο, προσπαθώντας να καλύψει το κεφάλι της όπως όπως με μιά εσάρπα, συγχρόνως και τον λαιμό, όσο γυμνό κομμάτι απέμενε από το πρώτο κούμπωμα του παλτού, ως το πηγούνι της.
Έτρεξε και χώθηκε στην πρώτη εσοχή, στην προκειμένη περίπτωση είσοδο κτιρίου, ώστε να προφυλαχθεί από την βροχή, που έπεφτε ραγδαία.

Είχε επισκεφθεί ένα δικηγορικό γραφείο λίγο πρωτύτερα. Ευτυχώς η υπόθεση που τον βασάνιζε θα τέλειωνε υπέρ του, ελαφρώνοντας την τσέπη του στο ελάχιστο.
Όταν άνοιξε την πόρτα της εισόδου, αυτή ήταν ήδη ακουμπισμένη στον τοίχο με την σειρά των κουδουνιών να φιγουράρει από πάνω της.
-Γιάννα!
-Πέτρο!
Σχεδόν κύλησαν στο διπλανό καφέ.
Οι λέξεις της βρεγμένες με χυμό πορτοκαλιού, οι λέξεις του βουτηγμένες σε δυό τζούρες κονιάκ και τρία στριφτά!

Πως είναι η ζωή σου τώρα, καριέρα, σπουδές, γιά την υγεία των γονιών. Τσιγαροκουβέντες τις ονόμαζε στο μυαλό του, κι ήταν καθορισμένες σε κάθε συνάντηση, με γνωστό, με φίλο.
Να σκαλίξει τα άλλα τα ακόμη πιό προσωπικά, το απέφυγε.
Αφέθηκε μόνο να χαζεύει τον τρόπο που σκούπισε τις σταγόνες από το μέτωπο της, ή την αφέλεια με την οποία ρουφούσε την μύτη της, ή το πως έτριβε τα δυό της χέρια μεταξύ τους γιά να ζεσταθούν.
Αυτή απαντούσε μαλακά, μ ένα ναι ή μ ένα όχι, τέλειωσε το ρόφημα της και κοίταξε το ρολόι της. Είχε ένα σημαντικό ραντεβού.
Της χάρισε την ομπρέλλα του. Απέρριψε οποιοδήποτε ενδοιασμό ή αντίρρηση.

Λίγη ώρα μετά, θυμόταν την εικόνα της να φεύγει, ψηλή, λυγερή, καλίγραμμη, με το γκρίζο παλτό κουμπωμένο ως το πηγούνι σχεδόν, την εσάρπα μουσκεμμένη στο χέρι και τα ψηλοτάκουνα να κάνουν τρύπες στην βροχή. Στο δεξί χέρι, το δώρο του, στράγγιζε νερά.
Έτσι ήταν καλύτερα..
Μόνο να..
Αν μπορούσε να φανταστεί, όταν την αγόραζε, θα διάλεγε αλλιώς..