Έβγαλε ένα σωρό χαρτιά, και χαρούμενη τα αράδιασε μπροστά της.
Κομμένες σελίδες από ημερολόγια, χρωματιστά τετράγωνα post it, γραμμένες χαρτοπετσέτες, και μιά σημείωση, δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, δυό τρεις λέξεις, από την κάτω πλευρά του χρυσαφί Karelia.
Ένα ποτήρι του νερού, και μέσα ένα μπουκετάκι γιασεμί να μοσχοβολά ο τόπος.
Κλαπ.. κλαπ.. κλαπ..
Σταμάτησε λίγο να σκεφτεί.
Έψαχνε έναν ιδιαίτερο τρόπο, μία ειδική οπτική γωνία, να αδειάσει την ψυχή της. Να ξεδιπλώσει το μέσα της. Να ξεριζώσει ό, τι είχε τρυπώσει με δόλο ή ηθελημένα και κυλούσε στις φλέβες της μαζί με το κατακόκκινο αίμα, ομάδος Ο θετικού.
Δεν ήταν σπάνια. Ούτε αυτή ήταν δακτυλοδεικτούμενη. Μιά κοινή γυναίκα ήταν που από τα νιάτα της ακόμη περνούσε απαρατήρητη, πόσο μάλλον τώρα που καβαντζάριζε τα πενήντα. Μισό αιώνα ζωής!
Κλαπ.. κλαπ.. κλαπ..
Τις λάτρευε αυτές τις στιγμές, τις έβλεπε κάπως σαν ψυχοθεραπεία. Κάποια στιγμή θα έπρεπε να υπολογίσει, τα λεφτά που κέρδιζε. Ένα εξηντάρι την φορά, πριν μία πενταετία της έπαιρνε η ψυχολόγος. Και μετά από παρακαλητά, γιατί η κανονική τιμή, ήταν ένα δεκάρικο ευρώ παραπάνω. Έκπτωση είχαν μονάχα οι έχουσες απόλυτη οικονομική ανάγκη, οι χωρισμένες, αυτές που μεγάλωναν μόνες τους τα παιδιά κλπ.
Το τσιγάρο να αργοσβήνει ανάμεσα στα δάχτυλα του αριστερού κι ο καφές με γεύση μαύρης σοκολάτας να κρυώνει στην χούφτα του δεξιού.
Κλαπ.. κλαπ.. κλαπ..
Κι οι σκέψεις να απλώνονται βίαια στο χαρτί. Λέξεις ασύνδετες μεταξύ τους εκ πρώτης όψεως. Ήταν το παιχνίδι της να τις ταιριάζει. Να τις στοιχίζει, να τις τοποθετεί στην σωστή σειρά, σα μιά μπουγάδα ασπρόρουχα, απλωμένα στην εξοχή, πιασμένα το καθένα με το δικό του ασημί μανταλάκι, από το τεντωμένο σκοινί. Και να μυρίζουν τόσο όμορφα!
Τίποτα το μαγικό. Έγραφε όσο πιό απλά μπορούσε. Όσο πιό αληθινά. Γιά το φθινόπωρο, έγραφε γιά φύλλα ξερά, σε τόνους γήινους, που έφευγαν πέρα δώθε με το πρώτο φύσημα του ανέμου. Την άνοιξη, έβαζε τις κερασιές να ανθίζουν σε χρώματα ροζ. Έφτιαχνε πέπλο μ αυτά τα λουλούδια και σκέπαζε τον ουρανό. Διάλεγε κι ένα σμήνος μέλισσες να βουίζουν, χορτάτες από γύρη. Ο ήλιος να καίει με πάθος!
Ένοιωθε τα δάχτυλα της να μυρμηγκιάζουν από την κίνηση.
Κλαπ.. κλαπ.. κλαπ..
Και γράφοντας να έρχονται κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα τόσα πολλά!!!
Ξεχνούσε που τέλειωνε η αληθινή της ζωή και που άρχιζε η πραγματική. Το πρόσωπό της άσπριζε από την προσπάθεια να θυμηθεί σε ποιό σημείο μπερδευόταν με τις ζωές των άλλων, εκείνων από κινηματογραφικούς ρόλους, ή τους χάρτινους ήρωες των σελίδων των βιβλίων.
Δημιουργούσε έναν έρωτα, στο πιτς φυτίλι. Και λόγια ψιθυριστά, κι υποσχέσεις, και σεντόνια ιδρωμένα, αναστεναγμούς, βογγητά, χάδια, σαλιωμένα φιλιά, και πόθους αμέτρητους.
Κλαπ.. κλαπ.. κλαπ..
Σαν υπνωτισμένη, δεν διέκρινε την μέρα από την νύχτα.. κι ούτε άκουγε τις κουβέντες που λέγονταν γύρω της..
Επίμονα κτυπήματα στην πόρτα, το ντλιν ντλον του κουδουνιού, ούτε που τα έδινε σημασία, κι έτσι σαν σε παραμύθι, περνούσε ο καιρός.
Το φεγγάρι έμοιαζε με κλεφτοφάναρο, καθώς δανειζόταν την αυλή της. Είχε ξεχάσει την γοητευτική λάμψη του, είχε ξεχάσει ακόμη και να ρίξει επάνω του ένα μόνο βλέμμα, όπως κάποτε.
Σκυθρωπή, με τα μάγουλα ρουφηγμένα, έγραφε, έγραφε, έγραφε..
Κλαπ.. κλαπ.. κλαπ..
Ξύπνησε χρόνια μετά, μπορεί να ήταν κι εκατό, βρίσκοντας γύρω της βουνά από χαρτιά. Το στόμα της ήταν στεγνό, με κόπο σύρθηκε ως την βρύση.
Σκούπισε γρήγορα γρήγορα με την ανάποδη της παλάμης τα νερά και χώθηκε κάτω από τα χαρτιά, τράβηξε μερικά, φόρεσε τα γυαλιά της μήπως δει καλύτερα, έψαξε να βρει τις φράσεις, μα περίεργο, ήταν όλα άδεια, μοναχά κιτρινισμένα από το πάλιωμα του χρόνου..
Άναποδογυρισμένο το ποτήρι, και το γιασεμί να μυρίζει ακόμη..
η φωτο κλεμμενη απο την θαλασσινη, ειμαι σιγουρη πως μου το συγχωρει, ηταν τοσο καταπληκτικη.. πειρασμος..
ReplyDeleteαλλα πεστε μου κατι, καθως κινεις την σελιδα πανω κατω, κινουνται και τα πληκτρα της γραφομηχανης της φωτογραφιας, ή εχουν κανει τα ματια μου πουλακια, κοινως τρελλαινομαι απο το πολυ blogging;
θαλασσινη μου, μηπως επιτηδες μ αφησες να την κλεψω, στοιχειωμενη φωτο μου εδωσες ε;;
μιλατε καλε θα μου στριψει..!!!
Φεγγαρένια μου
ReplyDeleteελπίζω να μην σε απογοητέψω αλλα στα δικά μου μάτια δεν κινούνται...μπορει πάλι να φταει και η οθόνη μου...
Είναι όντως ψυχοθεραπεία η γραφή και ο τροπος που εσύ συνταιριάζεις τις λέξεις ιδιαιτερα απολαυστικός για όσους σε διαβάζουμε
Συνεχισε το
κλαπ....κλαπ....κλαπ...
Μόνο οι λέξεις είχαν ξεθωριάσει
ReplyDelete...όμως τίποτε δεν είχε χαθεί ακόμη
όσο μπορούσε να αισθανθεί το άρωμα του γιασεμιού...
Φιλιά πολλά πολλά
α)Και βέβαια κινούνται! Λογικό δεν είναι; Αφού αλλάζουν θέση στην οθόνη, τα pixel αναπροσαρμόζονται, και σου δίνουν την αίσθηση αυτή.
ReplyDeleteβ)Είτε αφιερωθείς στο bloging είτε οπουδήποτε αλλού, χάνεις την πλήρη επαφή σου με άλλα τμήματα της καθημερινότητας. Όταν για λίγο αποτολμάς να ασχοληθείς και με άλλα, βρίσκεις ότι έχεις χαθεί από τα άλλα, ή ότι η έντονη ενασχόλησή σου,σού έχει στερήσει άλλες μεγαλύτερες ενδεχομένως ομορφιές, οπότε, ή επιστρέφεις γιατί δεν αντέχεις αυτό που έχει συμβεί, είτε γυρίζεις την πλάτη και ξαναρχίζεις. Γεγονός είναι ότι οποτεδήποτε "αφιερωνόμαστε", ταυτόχρονα στερούμαστε.
γ)Η γραφή σου είναι πανέμορφη.
δ)Ώστε γλίτωσες τα ποσά των επισκέψεων ε; Χμμ θέλω τα ... ποσοστά μου :) :)
ε) Περαστικά. Ξέρεις εσύ ;)
Τι ήταν αυτό παιδί μου!
ReplyDeleteΘά 'θελα να είχε άλλες 500 σελίδες να διαβάσω.
Υποκλίνομαι!!!!!!!!!
Φεγγαρένια μου όταν τη βρήκα αυτλη τη φωτό και την ανέβασα στο ποστ και πήγα στην προεπισκόπηση είχα ακριβώς το ίδιο συναίσθημα.Οσο κατέβαινα προς τα κάτω εβλεπα τα πλήκτρα να βουλιάζουν και να επανέρχονται αργά. Με τον χρόνο τους.
ReplyDeleteΔεν νομίζω να είναι στοιχειώμένη Φεγγαρένια μου. Απλά ο καθένας που τη χρησιμοποιεί τη ζωντανεύει ανάλογα. Κλακ εσύ, κλικ εγώ κλικ κλακ ο άλλος.
Τα δικά σου τα κλακ πάντως πολύ μου άρεσαν, όπως πάντα άλλωστε!
φιλιά πολλά πολλά διπλά ;)
υγ τώρα ξέρεις από που έρχονται ;)
Αν εξαιρέσεις το τσιγάρο που το έκοψα πριν 6 χρόνια , τον καφέ με γεύση σοκολάτας που δεν τον πάω , και το ... Ρέζους , ... μάλλον με .. κατασκοπεύεις ...
ReplyDeleteΥπέροχη .
Τα πλήκτρα μοιάζουν σωτήρια όταν τα αισθήματα ψάχνουν διέξοδο και τότε ναι όλα κινούνται ...
ReplyDeleteΚαι ποιός θα το συμμαζέψει τώρα όλο αυτό το χαρτομάνι?
ReplyDeleteΕ?
Μου λες?
:)
Εκει που μπερδεύεται το όνειρο με την πραγματικότητα κάπου εκεί βρίσκεται και η άκρη της ιστορίας σου. Κάπου εκεί και οι δικές μας, ένα άσπρο χαρτί, ή άραγε βουτηγμένο στο μελάνι; Δράσεις, σκέψεις και όνειρα αποτυπωμένα με λέξεις, ή μήπως κρύβονται κάπου εκεί ανάμεσα τους... στο κενό;
ReplyDeleteκλαπ κλαπ κλαπ... το γιασεμί τουλάχιστον ακόμη μυρίζει, καλό σημάδι αυτό...
Ωραία που γράφεις βρε κορίτσι μου ...
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDeleteοπως παντα με κανεις και διαβαζω μερχι το τελος ....
ReplyDeleteεγω πιστευω οτι ειδε την ζωη της να περναει απο μπροστα της .... και θα τα γραψει τελικα
καλο βραδυ :)
@..melian..
ReplyDeleteολα κρατουν μια στιγμη.. ακομη και το κλαπ κλαπ..
ως την επομενη..
κι ομως κινουνται!!
αλλα ναι, ισως ειναι θεμα οθονης..
@..anima..
ReplyDeleteισως δεν ειχαν γραφτει ποτε..
ισως νομιζε, φαντασιονοταν..
ποιος ξερει..
φιλι
@..σωτηρη κ...
ReplyDeleteα) καπου ακουσα πως ειναι κατι σαν τρυκ, που κανουν οι στρογγυλες επιφανειες των πληκτρων..
β) εχεις απολυτο δικιο..
γ) το κραταω αυτο, μ αρεσει..
δ) μη το συζητας.. τα ποσοστα σου τα εχεις ηδη παρει..
ε) ειναι κατι που πρεπει να γνωριζω; ξερεις κατι που δεν ξερω εγω;;;
:)))
φιλια
@..δεσποινα..
ReplyDelete500 σελιδες;;;
τι πιο ευκολο νομιζεις;
@..θαλασσινη..
ReplyDeleteξερεις πως αν δωσεις το ιδιο θεμα σε 100 ατομα, θα εχεις 100 τελειως μα τελειως διαφορετικες οπτικες γωνιες;;
αυτη η φωτο παντως, ηταν ολα τα λεφτα.. ηταν εμπνευση..
φιλιααα!!!
@..silia..
ReplyDeleteνα σου πω, ουτε εγω τον πολυπαω τον αρωματισμενο καφε, προτιμω τις αυθεντικες γευσεις..
αρα..
@..αναστασια..
ReplyDeleteσαν δωρο το βλεπω αυτο το διεξοδο..ευτυχως που υπαρχει κι αυτο..
@..γιαννη..
ReplyDeleteελα βαλε ενα χερακι.. τι με βλεπεις ετσι.. ;)
αμ πως..
@..odipore μου..
ReplyDeleteτο γιασεμι ισως ηταν η μονη αληθεια μεσα στο ονειρο..
@..φαραονα..
ReplyDeleteχχμμμ..
τωρα κοιτα ποιος μιλαει..
@..nico dery..
ReplyDeleteτουλαχιστον φθειροταν επανω σε κατι που λατρευε..
οι αισθησεις, ναι, ολες..
@..korinoskylo..
ReplyDeleteοταν γραφεις, δεν ειναι απαραιτητο να γραφεις κομματια της ζωης σου, αλλα εισαι μεσα στο κειμενο εστω και σαν αισθηση..
Αχ, αυτοί οι καλλιτέχνες!
ReplyDeleteΧρώματα από δω, χαρτούρα από κει!
Όλο ακαταστασία!
Ότι γλιτώνουν από τους ψυχολόγους το διαθέτουν στους οικιακούς βοηθούς! :D
@..γιαννη..
ReplyDeleteυποθετω πως αποχωρεις εμμεσα απο την ''σκουπα''..
καλααααα!!!
Φιλιά κόκκινοbrownia ! Να έχεις ένα όμορφο σ.κ!
ReplyDelete;)
@..θαλασσινη μου..
ReplyDeleteαγαπησιαρικο να ειναι, για ολους..
Είπα μήπως βγάλω κι εγώ κάτι...:)
ReplyDelete