η βέρα

Ένας λεπτός, χρυσαφένιος κρίκος!
Προσπάθησε με υπομονή, να κοιτάξει λίγο πιό προσεκτικά πάνω από τον νεροχύτη και μέσα στο λιποσυλλέκτη. Έκανε λίγο πλάγια, αριστερά και δεξιά, ώστε να αφήσει αυτό το έστω λιγοστό φως του παραθύρου να φωτίσει τον σκοτεινό σωλήνα.

Η βέρα, είχε γλυστρίσει από το δάχτυλο της, με την βοήθεια του ζεστού νερού και του απορυπαντικού, την ώρα που είχε τελειώσει η ακατέργαστη ζάχαρη και ξέπλενε το λευκό κεραμικό βάζο με το μεταλλικό καπάκι. Και τώρα αναπαυόταν επάνω στο σταυρό που σχημάτιζαν oι σωλήνες σε βάθος 15-20 εκ., τόσο το υπολόγιζε.
Πάλι καλά!
Θα σμίλευε παλάμη και δάχτυλα έτσι ώστε να πάρουν αυτό το στενό κυλινδρικό σχήμα.
Έκανε μιά προσπάθεια ακόμη. Βύθισε το σφιγμένο χέρι της βαθιά, αλλά δε ξεπέρασε τα δέκα εκατοστά. Το έφερε μουδιασμένο πίσω. Ξέπλυνε με λίγο νερό και σαπούνι.

-Τι θα κάνω τώρα; σκέφτηκε ενώ ένα κύμα ζεστού αίματος κυλούσε αργά, εσωτερικά στο πρόσωπο της. Ζεσταινόταν, είχε ιδρώσει. Έκοψε δυό κομμάτια μαλακού χαρτιού κουζίνας και σκούπισε πρόσωπο και λαιμό.

-Ουφφφ.. !!! ξεφύσηξε. Κοίταξε έξω από το παράθυρο. Μισόκλεισε με μία ακούσια κίνηση τα βλέφαρα της. Το φως του ήλιου, ενεργούσε με μία απίστευτη δύναμη στα μάτια της, τόσο που μέσα στο σπίτι, προτιμούσε πάντα τις σκοτεινές γωνιές και έξω, φορούσε πάντα, μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου.

Κοίταξε τα δάχτυλα της που είχαν φουσκώσει από την πίεση. Ήταν κόκκινα, έμοιαζαν πληγωμένα. Η βέρα όμως καθόλου δεν της ταίριαζε, σαν ξένο σώμα έδειχνε επάνω της. Αν, έλεγε, αν ποτέ αποκτήσω αρραβωνιαστικό, θα την κρεμάσω να εδώ, κι έδειχνε το πλούσιο μπούστο και το σκαφτό λακάκι του λαιμού. Αυτό βέβαια, δεν σήμαινε πως θα έπρεπε να την χάσει!

Να καλούσε υδραυλικό, ναι, αυτό θα ήταν μία σωστή λύση.
Βρήκε την ατζέντα της και κλείστηκε στην κρεββατοκάμαρα. Σχημάτισε τον αριθμό.
-Απουσιάζουμε λόγω του τριημέρου, θα μας βρείτε την Τρίτη.. στις 3 του μήνα..
-Όχι ρε γαμώτο, όχι και τι θα κάνω τώρα.. τι θα κάνω..
Χτυπιόταν καθισμένη στην άκρη του κρεββατιού, αν μπορούσε εκείνη τη στιγμή να άνοιγε η γη να την καταπιεί, μα δε γινόταν να μείνει γιά πολύ ακόμη.. Άνοιξε την πόρτα αποφασισμένη.

Άκουσε την φωνή της φίλης της.
-Βρε Δεσποινάκι έλα λίγο να σε δω.. άσε επιτέλους τις δουλειές, δεν τελειώνουν..
-Έρχομαι, τώρα.. να.. φέρνω τους καφέδες..
(Και πως της το λένε τώρα;) αναρωτήθηκε. (Τι να σε κάνω, έτσι όπως τα σκάτωσες, έτσι να τα τακτοποιήσεις.. εδώ σε θέλω).

Είχε βάλει την καφετιέρα εδώ και ώρα. Γέμισε δυό φλυτζάνια. Κοντοστάθηκε λίγο, ξαναπήγε στον νεροχύτη. Σχεδόν βύθισε τα μάτια της στο λιποσυλλέκτη. Ήταν ακόμη εκεί..
Ξαναπροσπάθησε, μήπως και φτάσουν τα δάχτυλα της βαθύτερα. Μπαα.. χειρότερα ήταν κι όχι καλύτερα. Όουπς, τα ξαναέφερε στην άκρη του νεροχύτη με το νύχι του δείκτη σπασμένο. Το ξέπλυνε και το έβαλε στο στο στόμα της. Έτρεχε αίμα.

Πήρε στα χέρια τους καφέδες και τους ακούμπησε στο τραπέζι του σαλονιού..
Παρατήρησε τα κομψά δάχτυλα της φίλης της, θυμήθηκε το πόσο θαύμαζε αυτό το δαχτυλίδι στο χέρι της, τις κινήσεις της, το αίσθημα το οποίο άφηναν. Δεν ήταν το τι φορούσε, αλλά το πως υποστήριζε ό,τι φορούσε!
-Μαράκι, θυμάσαι πριν λίγο που μου έλεγες, πόσο ταιριάζει η βέρα σου στα δάχτυλα μου ε; Αλήθεια, ρε φιλενάδα, σε πειράζει να την κρατήσω ως την Τρίτη;

υ.γ. εύχομαι καλό τριήμερο σε όλους σας, μιά υπέροχη Καθαροδευτέρα και μην ξεχάσετε να πετάξετε χαρταετό ε; ακόμη κι αν έχουν μεγαλώσει πολύ τα παιδιά! :)))