κι εδώ κι εκεί

Eίμαι κι εδώ κι εκεί..
Το ''εκεί'' είναι ένα σπίτι φωτεινό, γεμάτο χρώματα. Στο ''εδώ'' επικρατεί το απόλυτο μαύρο.
Κλειδώνω πίσω μου το φως και μπαίνω στο σκοτάδι. Γωνιές μελαγχολικές αλλά δροσερές. Το απόλυτο ''εγώ''. Ανάγκη. Απλή συναισθηματική ανάγκη.

Στο ''εδώ'' βάζω ακουστικά και φέρνω μέσα μου όσους ήχους απόμειναν μετά την δική σου ''λεηλασία''. Αφήνομαι στην υπόσχεση της επιστροφής των λαφύρων.
''The Piano''. Aκούω την μουσική. Θυμάμαι την ταινία. Κάθε τι πιά, έρχεται κι ακουμπάει επάνω μου το ''τότε''. Πως ήμουν, ποιά ήμουν κι όλα αυτά τα απαίσια υπαρξιακά που υπάρχουν μόνο γιά να σου γαμούν το μυαλό.

Το ''τώρα'', έχει γεύση θάλασσας, ήχο κύματος, χάδι αέρα, εικόνα νησιού, και την κίνηση μιάς φούξια μπουκαμβίλιας ερωτευμένης με τον ολόλευκο τοίχο πίσω από το κορμί και τα φύλλα της.
Το ''τώρα'', έχει σχήμα ακρογιαλιάς και χρώμα μπλε. Από εκείνο το λαμπερό που κρεμούν στα μωρουδιακά ζιπούνια ως το λουλακί εκείνου του φτηνού χαρτιού που ντύναμε παιδιά τα τετράδια.
Στη γλώσσα μου μιά σταγόνα πλωμάρι.
Η καρέκλα κάτω μου σε σκληρό ψαθί και το φόρεμα να παίρνει την κάψα από το σώμα.
Κύμα κι αέρας κι ένας τρελλός χορός.


Μνήμες.
Μνήμες ξανά.