d90 nikon

Tο καλοκαίρι έχει δεθεί σα κλωστή γύρω από τα δάχτυλα μου. Παίζουμε εκείνο το παιχνίδι με το λάστιχο που έπερνε διάφορα σχήματα όταν βαριόμασταν παιδιά, τα καυτά μεσημέρια.
Κυλάει από τον αντίχειρα σε ξύλινη γέφυρα, κι από εκεί πηδάει στη θάλασσα. Κλέβει το πορτοκαλί μιάς σημαδούρας.

Μιά σκουριασμένη άγκυρα. Το λαχανί σωσίβιο ενός μικρού παιδιού. Ένα ζευγάρι σαγιονάρες στολισμένες με κίτρινες μαργαρίτες. Ένα τραπέζι μπλε ίδιο με την θάλασσα και η πλάτης της καρέκλας πλοίο στο πρώτο του ταξίδι. Ένα βρέξιμο ούζο, σταγόνες λεμονιού να στάζουν από τα δάχτυλα, καρπούζι.

Οι λιγοστές σου κουβέντες. Ο ανύπαρκτος διάλογος, τα όχι σου, το ναι σου. Κι ένα πακέτο με κάτι άγνωστο. Περιτύλιγμα, κορδέλλες. Μουσική τζαζ. Ο ήχος μιάς κιθάρας. Μιά αλογοουρά. Γένια τριών ημερών. Μάτια στο χρώμα της ελιάς.

Βήματα στο ξύλινο δάπεδο μιάς πόλης έρημης μεσ το δεκαπενταύγουστο. Μυρωδιά από ψημένο καλαμπόκι. Μαλλί της γριάς σε χρώμα ροζ καραμελέ και κιτς καραβάκια λουσμένα στο χρώμα. Ελάχιστη προσφορά ευχαρίστησης, ένα πεντάλεπτο ταξιδιού.

Ένα, δυό, τρία, άπειρα ''κλικ'' στο δάσος. Οικογένεια μανιταριών. Ό,τι καινούργιο με εξιτάρει, μου δίνει ζωή. Να μόνο που κάποια πράγματα νοιώθω πως ήρθαν αργά, Ή μήπως στην σωστή τους στιγμή; Ποιός μπορεί να καθορίσει τα όρια του χρόνου;

υ.γ. η φωτογραφία από το devianart