Saturday, February 13, 2010

αλήθεια.. κλαις;

Σαββατόβραδο. Από τα δύσκολα. Σπίτι, τηλεόραση, internet. Ζέστη. Συγκεκριμένη ζέστη που δαγκώνει αριστερά και δεξιά το πάνω μέρος του λαιμού μου, ελάχιστα κάτω από το πηγούνι.

Λίγο πριν με άφησες γιά ένα τσιγάρο.
Η ζέστη με πνίγει, πηγαίνω στην κουζίνα κι ανοίγω το παράθυρο. Ξέρω πως το κρύο έρχεται προς τα επάνω μου μα δε το νιώθω. Κάθομαι έτσι ακίνητη, ώρα αρκετή.
Μέσα στο σκοτάδι διακρίνονται τρεις όγκοι από πολυκατοικίες και αρκετές φωτεινές τρύπες ζωής. Παράθυρα, απλωμένα ρούχα, μια τηλεόραση που τρεμοσβήνει, η κυρία που αφήνει όλη νύχτα το έξω φως ανοιχτό και μου χαλάει τον ύπνο, ο δρόμος όπου σπάνια κυκλοφορεί κάποιος, το διαμέρισμα των φοιτητών θεοσκότεινο, στο δωμάτιο ενός μωρού ένα απαλό φωτάκι.
Πιάνω τα τσιγάρα μου, ανάβω, τραβάω και ρουφάω σκοτάδι και φως από την μαύρη τρύπα.

Λίγο πριν με άφησες για τσιγάρο.
Χαμηλόσπιτα βλέπεις μου έχεις πει. Τα μάτια σου φεύγουν πέρα από τις στέγες.
Τα δικά μου σταματούν στο μαύρο της νύχτας.
Με πιάνει επιτέλους το κρύο. Κάνω λίγο δίπλα να προστατευτώ. Στέλνω τον καπνό μου έξω.
Τα χρώματα, οι μυρωδιές, το ύφος μου θυμίζουν πίνακα του Βανκ Γκογκ.
Έχω μιά λύπη. Δε ξέρω εαν μου φταίει αυτό το παράθυρο όμως μου βγάζει πάντα μια λύπη.

Λίγο πριν με άφησες γιά τσιγάρο. Έσκαγες είπες. Εγώ σου μιλούσα, σου μιλούσα κι εσύ ότι έλεγα το προσπερνούσες. Έσκασες είπες.
Γιατί δεν έρχονται, τα βλέμματα πάνω από τις στέγες των ματιών σου, δε σου φέρνουν ποτέ αυτό που θες.

Μου έλειψες είπες, έσκασα πάω για τσιγάρο.

Έχω μια λύπη, γιατί θα ήθελα, πολύ θα ήθελα να σου πω τα ίδια λόγια, κι εσύ μου έλειψες να σου πω, αντί γιά αυτό, ξέρω τι σημαίνει ''μου λείπει'' κάποιος, έτσι σου απάντησα, έχω κι εγώ κάποιον να μου λείπει, που μου λείπει, που θα ήθελα να είναι εδώ, που δεν..

Γέμισαν δάκρυα τα μάτια μου και οι φωτεινές τρύπες απέναντι μου, έμοιαζαν με τον πίνακα ενός άλλου ζωγράφου που δε θυμάμαι τ όνομα του, ξέρω μόνο πως τραβάει τις φόρμες του, τις μακραίνει, τις λεπταίνει και τις χώνει τρυφερά τη μία μέσα στην άλλη, και τα χρώματα του είναι μπιρμπιλωτά, και τότε αναρωτήθηκα τι βλέπουν τα δικά σου μάτια όταν κλαις, κι αν κλαις.. αλήθεια κλαις;

Και ο καπνός του τσιγάρου μου πήγε και τρύπωσε κι αφομοιώθηκε σ αυτές τις παράξενες φόρμες που προέκυψαν από τα κλαψιάρικα μάτια μου και σκέφτηκα πως αν ήσουν εδώ, ίσως να μη χρειαζόταν όλα αυτά, ίσως απλά να γινόμασταν κι εμείς ένα μ αυτές τις περίεργες φόρμες γιατί κάποια πράγματα δε θέλουν λέξεις και λέξεις και λέξεις, επαφή θέλουν κι απόφαση και διάθεση και..

Και μετά αναρωτήθηκα, γιατί εμείς οι άνθρωποι ερωτευόμαστε πάντα λάθος ανθρώπους, θα έπρεπε κάτι να μας δείχνει το σωστό, ένα φωτάκι πορτοκαλί ας πούμε να σημαίνει οκ είμαι διαθέσιμος, αλλά αυτή η λέξη να σήμαινε πραγματικά διαθέσιμος κι όχι ναι μεν αλλά..
Και να κοιτάμε κατ ευθείαν εκεί στο πορτοκαλί φως και να μην αναλωνόμαστε δεξιά κι αριστερά, σωστά πράματα, κι έτσι δε θα χρειαζόταν ποτέ να λες ''μου λείπεις'', ούτε εσύ ούτε κι εγώ, κι ούτε λύπη, ούτε δάκρυα, ούτε περίεργοι πίνακες από ζωγράφους που δε θυμάμαι πια τ όνομα τους.




Στην τηλεόραση παίζει ''το ημερολόγιο''..


η φωτό από το deviantART

18 comments:

  1. αχ! μωρέ φεγγαρένια μου! Τι τον ρωτάς;
    Κλαίνε οι άντρες; Δεν άκουσες ποτέ που λένε οτι οι άντρες δεν κλαίνε; Πρέπει να είναι σκληροί, να μην δείχνουν αδύναμοι. Να μην δείχνουν αισθήματα!
    .............
    Είναι πρώτη φορά που δεν χαίρομαι που αφήνω πρώτος ένα μήνυμα εδώ. Μέσα μου εύχομαι να γράφει και άλλος ταυτοτοχρόνως και να έρθω δεύτερος.
    Εύχομαι αυτό που σου λείπει να έρθει. Να έρθει γρήγορα και έτσι ακριβώς όπως το θέλεις να έρθει. Βλέπεις και εγώ ξέρω τι θα πει "μου λείπεις." !!!

    Καλη σου ημέρα!

    Ορίστε μου κόλλησες την απορία.

    Αλήθεια λες να κλαίνε οι άντρες;

    ReplyDelete
  2. to proto pou ithela na sou po,
    itan kai an apagorevonta to kapnisma pantou kai genika isos na min se afine,
    isos den ksero....apo tin alli isos na se "volepse" pou efige kai pali den ksero...

    kai apo tin alli an apagorevan to tsigaro...pos esena tha se voithouse mesa apo to kapnisma na afaitheis kai na kalpseis, koitontas tis polikatikies...
    ksero ego...den ksero...se mperdepsa isos, mperdeftika kai ego..to mono pou ksero..einai pos i antres klaine, ego klaio paideftika poli gia na to katafero alla eimai perifanos gia afto...klaio kai litronomai
    ps. san apantisi se afto pou eipe o george....elpizo na min peirazei pou afisa ena mikro sxolio se proigoumeno sxolio, to leo giati kapote mou eixan paraponethei..
    kalo vradaki me glika oneira

    ReplyDelete
  3. Τυχαία απο το στενό σου με εφερε
    η τσάρκα μου

    Κοίτα..απο το παράθυρό σου κατω,
    το μάζεψα και σου επιστρέφω ..
    το δάκρυ σου σε μελωδία..

    ReplyDelete
  4. υπάρχουν "λάθος" άνθρωποι;
    ίσως και μόνο "λάθος" στιγμές.
    και πόσες φορές σε στιγμές "σωστές" δεν μας λείπουν(με);
    ίσως τελικά εμείς να λείπουμε περισσότερο στιγμές. από μας τους ίδιους. και κάνουμε τις στιγμές (μας) λάθος και σωστές.
    φιλιά σου πολλά! με όλα τα λάθη και τα σωστά αληθινά να είναι.
    καλημέρα!

    ReplyDelete
  5. @..george..

    κλαινε αραγε;
    ισως αν πιεστουν πολυ
    αν χτυπηθουν

    αν ονειρευτουν και ΔΕΝ..

    αν και νομιζω πως οι ανδρες ειστε πιο απλοι.. on kai of.. κατι σα διακοπτης δηλαδη..

    να περασεις ομορφα σημερα.. αποκρια και βαλεντινος που ξανακουστηκε;

    ReplyDelete
  6. @..αργυρη..

    ποτε δε παραπονιομαστε σ αυτο το μπλογκ για σχολια επανω σε σχολια και για οτιδηποτε δημιουργει συζητηση..

    δε καπνιζω πολυ..
    2-3-4 με τον καφε..

    κι αυτο το βραδινο στο παραθυρο ηταν extra αλλα λεω να το καθιερωσω..

    μια καλημερα

    ReplyDelete
  7. @..πρωτοπλαστε..

    το ακουσα τρεις φορες με ακουστικα να πηγαινει η μουσικη βαθια στα αυτια..
    ναι..

    η yasmin levy ειναι απο τις πιο πιο αγαπημενες φωνες..

    εγινα χωμα σου λεω..
    σ ευχαριστω

    ReplyDelete
  8. @..basnia..

    ποσο δικιο εχεις..
    εμεις λειπουμε/λειψαμε

    χασαμε το timing, αυτο ειναι..
    χαθηκαμε μα μαζεψαμε στιγμες κι εμπειριες.. σωστα;)

    καλημερααα!

    ReplyDelete
  9. Παρακαλώ!
    Ετυχε..
    Ευχομαι την επόμενη σαν τύχει
    να βρεθώ απο την γειτονιά σου
    να μαζέψω χαμόγελο και οχι δάκρυ σου.

    Έτσι κι αλλιώς,μελωδία πάλι θα στο επιστρέψω...

    Καλημέρα

    ReplyDelete
  10. Αλήθεια θα ήταν πολύ χρήσιμο αυτό το φωτάκι, πάρα πολύ...

    ReplyDelete
  11. Πω πω... της Αγίας Καψούρας σήμερα κι είπες να δικαιώσεις με τον πιο... αιρετικό τρόπο την ημέρα. ;)

    Μου άρεσε πολύ η, φριχτά ίδια, θέα από το παράθυρο.

    ReplyDelete
  12. @..πρωτοπλαστε..

    αν ειναι για τετοιες μελωδιες να ριξω πολλα δακρυα και πολλα χαμογελα..
    να εισαι καλα για αυτη τη σημερινη χαρα που μου εδωσες!

    ReplyDelete
  13. @..confused..

    αλλος κοσμος σου λεω;)

    ReplyDelete
  14. @..πηνελοπη..

    αιρετικος ο τροπος μα αλλα ρεαλιστικος..

    η θεα απο το παραθυρο ειναι οτι πιο απλο μπορεις να φανταστεις, μα ολα τα λεφτα.. ειδικα οταν αναμεσα απο τους τσιμεντενιους ογκους διακρινεται η δυση του ηλιου..

    ο καψουροαγιος ε;
    διαθετεις καλο χιουμορ!

    ReplyDelete
  15. Μια συνηθισμένη λίγο πολύ θέα από ένα παράθυρο πόλης τη μετέτρεψες σε πίνακα αισθήσεων & παραισθήσεων, σ' ένα καθαρά δικό σου προσωπικό πίνακα ζωγραφικής. Τέτοιον που δεν θα μπορέσει ποτέ να δώσει ο ψυχρός φακός μιας φωτογραφικής μηχανής!
    Αλλά ο έρωτας πάντοτε θα είναι ανεξέλεγκτος;)

    ReplyDelete
  16. @..caesar..

    o ερωτας θα ειναι παντα ανεξελεγκτος..
    ως προς το πρωτο μερος, αυτο που λεμε χημεια, που ειναι αυτο που θα σε φερει πιο κοντα στον αλλον..

    μετα;
    ολα εξαρτωνται απο το χαρακτηρα και την προσωπικοτητα των δυο μελων..
    αλλος ισοπεδωνεται, γινεται χωμα, νιωθει σα να μην ελεγχει τιποτα, κανει λαθη, αφανταστα λαθη κυριως απο αμηχανια και αγχος..

    κι αλλος παιζει σκακι..

    ανισο αυτο το παιχνιδι σωστα;
    και υπαρχει λες τροπος απο την αρχη να καταφερεις να εισαι ο ''καλος'' παικτης;
    εγω λεω υπαρχει..

    αρα το ανεξελεγκτο που λες ειναι ως ενα σημειο..

    *θα μπορουσαμε να μιλαμε ωρες :)

    ReplyDelete
  17. Δεν άνοιξα την τηλεόραση επίτηδες γιατί μια φίλη μου'πε να το δω κι ότι θα μ'αρέσει πολύ. Δε μ'αρέσουν τέτοιες ταινίες. Δηλαδή είναι όμορφες αλλά εγώ μετά σκέφτομαι όλα όσα έγραψες εδώ με παραλλαγές πολλές αλλά ίδια καταβάθος.
    Και δε μ'αρέσει να μ'αφήνουν για τσιγάρα. Ή να λένε τσιγάρο και φύγαμε. Οι λόγοι που μισώ το κάπνισμα είναι αυτοί νομίζω.

    ReplyDelete
  18. @..αniaris..

    εγω ειμαι μαζοχιστρια νομιζω.. το αποδεικνυω καθημερινα!

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...