Τις μέρες που τα πρωινά είναι ηλιόλουστα, το φως κυλάει παντού, στο πάτωμα, τις κουρτίνες, τα αντικείμενα που βρίσκονται επάνω στο τραπέζι, δυό κόλλες Α4 γεμάτες αριθμούς από μελάνη, ένα ζευγάρι γυαλιά, το γυρισμένο μπρούμυτα βιβλίο του Μουρακάμι, άλλο ένα ζευγάρι γυαλιά κόκκινα αυτή τη φορά, κι εγω τρέχω να το εγκλωβίσω με το φακό της nikon, και εστιάζω στα γυαλιά που λάμπουν και στις δύο Α4 που έχουν σχεδόν εξαφανιστεί μέσα σ αυτή την τεράστια λάμψη..Λίγα λεπτά μετά, τίποτα δεν είναι πιά ίδιο, το φως έχει φύγει από την τετράγωνη επιφάνεια και ζεσταίνει κάτι στίβες βιβλίων δεξιά, την πλάτη μιας καρέκλας.. στο πάτωμα σκιές.. γραμμές και τσαλακωμένα πανιά.
Τις μέρες που τα απογεύματα είναι βροχερά, βάζω dvd, από αυτές τις ταινίες που ίσως μόνη μου δεν θα διάλεγα ποτέ, μετά από πρόταση φίλου, και νιώθω σαν εκείνα τα δώρα που έπαιρνα τις γιορτές, που δεν ήταν ποτέ χρήσιμα, μα ούτε και άχρηστα απλά ανήκαν στο γούστο κάποιου άλλου ανθρώπου, όχι στο δικό μου, αλλά αυτό τελικά καθόλου δεν με πείραζε, γιατί στο κάτω κάτω ήταν ένα δώρο διαλεγμένο, κι όχι κάτι σαν χρήματα σε φακελλάκι που οπωσδήποτε σιχαινόμουν και φώναζε από μακριά ''πάρε αυτό να τελειώνουμε''.
Το συναίσθημα μετά από μιά ταινία το μεσημέρι, ακόμη κι αν την έχει διαλέξει κάποιος φίλος, είναι τόσο πλήρες που κρατάει, από νωρίς το απόγευμα ως αργά, τις πολύ δύσκολες ώρες της νύχτας, ακόμη κι όταν οι εικόνες και τα νοήματα αρχίζουν και θαμπώνουν στη μνήμη.
Παρ όλα αυτά περιμένω τις μέρες που θα νιώθω ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Με ό,τι τίμημα συνεπάγεται από αυτό!
υ.γ. κλικ στην γκρίζα γραμματοσειρά γιά να ανακαλύψετε την φωτό μου :)
Θα νιώσεις φυσιολογική εκείνη τη στιγμή που θα πάψεις να συγκρίνεις τον ευατό σου με τους "φυσιολογικούς" που το μυαλό σου πλάθει αλλά ποτέ δεν υπήρξαν .
ReplyDeleteΧαίρομαι να σε διαβάζω Στέλλα μου ... τα χρώματά σου , είτε θαμπά είτε φωτεινά , έχουν εκείνο το συστατικό που σε κάνει να σταθείς ..
Μια υπέροχη μέρα θα σου ευχηθώ !!!
@..krye μου..
ReplyDeleteπρωτο μηνυμα δικο σου.. τι ομορφο συναπαντημα ειναι αυτο;
χαιρομαι που αυτο το ''κατι'' μου σε κανει να στεκεσαι καθε φορα εδω..
δε ξερω ηλια αν εχω πλασει ανθρωπους ''φυσιολογικους''.. δεν ξερω αν συγκρινω τον εαυτο μου με ''καποιους''
θελω να κανω ολα αυτα που εμενα με κανουν να νιωθω φυσιολογικη και γεματη.. συγκρινοντας παντα με τα ''θελω'' και τα ''πρεπει'' μου, τα στανταρ μου τελος παντων..
και νομιζω πως ολα αυτα τα δικα μου ''θελω'' δεν εχουν καμμια σχεση με των αλλων..
σε οποια φαση κι αν βρισκομαι..
*εχεις νιωσει κατα καιρους τις φασεις μου, μα τις περνας ξωφαλτσα, οπως αρμοζει σε ενα φιλο που σε παρατηρει απο μακρια.. εστω κι αυτο, ναι σου λεω.. μ αρεσει..
Το παράδοξο είναι Στέλλα μου πως όλοι μας έχουμε το ίδιο παράπονο , πως ψάχνουμε πράγματα που άλλους δεν αγγίζουν .... και ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί η δράση και η εικόνα μας απέχουν αρκετά από τα αληθινά " θέλω " μας και συνήθως συγκρούονται ... ίσως πάλι να συμβαίνει απλά γιατί ο καθένας μας είναι μοναδικός ... ή ίσως γιατί επιμένουμε να έχουμε στον κόσμο μας αυτούς ακριβώς που ξέρουμε ότι θα μας ταλαιπωρήσουν :)
ReplyDeleteΠάντα εδώ κοντά βρίσκομαι :)
Δεν υπάρχουν άνθρωποι φυσιολογικοί και μη... Υπάρχουν μόνον άνθρωποι, υπάρχουμε εμείς και αυτό που πραγματιοκά είμαστε, θέλουμε, μπορούμε αυτό οφείλουμε να επιδιώκουμε, να πασχίζουμε... και ίσως μόνο σε σχέση μ' αυτό να συγκρίνουμε την όποια παρούσα μας κατάσταση - και "μάσκα"... ώστε το γρηγορότερο και με το μικρότερο δυνατό κόστος να την βγάλουμε... Αυτό, που είμαστε, δεν μπορεί να περιμένει πολύ, μη το ξεχνάμε!
ReplyDelete@..ηλια μου..
ReplyDeleteγια την ''μοναδικοτητα'' μου εχω πεισθει εδω και πολυ καιρο, και κανενα παραπονο δεν εχω, απεναντιας θα ελεγα..
το οτι βαζουμε στη ζωη μας λαθος ατομα.. θα συμφωνησω.. ομως ποιος γνωριζει εκ των προτερων το ποιον του καθενος που τυχαινει να πλησιασει;
αρα και αυτο πιστευω πως ειναι τροπος ζωης αν οχι η ιδια η ζωη.. γιατι ποιος καθεται στην ακρη φοβουμενος να πλησιασει προσωπα και πραγματα;)
η δραση μου και τα ''θελω'' δεν απειχαν ποτε απο την πραγματικοτητα.
δεν ζητησα ποτε κατι περισσοτερο απο οσο πατουσαν τα ποδια μου.. κι ηξερα παντα το ακριβες μεγεθος των βηματων μου.. και ποτε δε ντραπηκα για αυτο..
συγκεκριμενα στο κειμενο, οταν λεω θα ηθελα να ειμαι ενας φυσιολογικος ανθρωπος το λεω απο την πιο ρεαλιστικη του πλευρα!
απολυτα!!!
φιλια παντα!
@..aster-oid..
ReplyDeleteμια που μιλησες για ''μασκα'' θα σου πω πως δε φοραω ποτε.. κι ουτε μ αρεσουν οι αποκριες ;)))
στη φωτο μου, δεν ειναι ο εσωτερικος μου κοσμος, μα ο ρεαλιστικος πραγματικος εξωτερικος του σημερινου πρωινου..
τραβαω οτι ''καλο'' δω μπροστα μου, ισως οπως κι εσυ..
κι ο,τι βγει.. χωρις αλλη σκεψη..
φιλι!
...σαν εκείνα τα δώρα που έπαιρνα τις γιορτές, που δεν ήταν ποτέ χρήσιμα, μα ούτε και άχρηστα απλά ανήκαν στο γούστο κάποιου άλλου ανθρώπου, όχι στο δικό μου, αλλά αυτό τελικά καθόλου δεν με πείραζε, γιατί στο κάτω κάτω ήταν ένα δώρο διαλεγμένο, κι όχι κάτι σαν χρήματα σε φακελλάκι που οπωσδήποτε σιχαινόμουν και φώναζε από μακριά ''πάρε αυτό να τελειώνουμε''...
ReplyDelete"Τσίμπησα" και επικόλλησα αυτή σου την πρόταση... γιατί άκριβώς αυτό το έχω νιώσει και εγώ...
Άσχετο μεν... αλλά κάτι δικό μου βρήκα ανάμεσα στις λέξεις αυτές...
Φιλί τιγρένιο πάρε...
Φυσιολογικό!
(...υπάρχει φιλί τιγρένιο νορμάλ άραγε...?)
είχα καιρό να δω μια τόσο όμορφη ζωγραφιά που γίνηκε με λέξεις και συναισθήματα και όχι με μπογιές και πινέλα.
ReplyDeleteΣε ευχαριστώ.
Κι ο Χαρούκι Μ. υπέροχος & καταπληκτικός όμως έ; και να σκεφτείς ότι δεν θέλει να μεταφερθούν τα βιβλία του στη μεγάλη οθόνη!
ReplyDelete@..tiger..
ReplyDeleteποιος ξερει.. κει περα στις ζουγκλες.. τι οργια γινονται..
φυσιολογικο φιλι τιγρης;
χεχε..
@..george..
ReplyDeleteτι να απαντησω; τι;
μια καλημερα!
@..caesar..
ReplyDeleteδυο μερες που το ξεκινησα το βιβλιο του.. ιδιαιτερες οι εικονες του..
ειδα που λες και τις ''μικρες πληγες''
:):):)
Γιατί το κείμενο βγάζει ένα τόσο μοναχικό συναίσθημα;
ReplyDelete@..δειμε μου..
ReplyDeleteμηπως φταιει η οπτικη γωνια που το βλεπεις ;)))
Ότι ήμουν έτσι το πρωί που το διάβασα, είναι αλήθεια. Ολομόναχος σε ένα χώρο...
ReplyDelete@..δειμε..
ReplyDeleteειδες που στα ελεγα εγω;))
Καταπληκτικές φωτογραφίες και οι δύο. Καταπληκτικές!!!
ReplyDelete