Monday, August 16, 2010

η επόμενη μέρα

Mισώ τις άδειες πόλεις.
Συχαίνομαι τις αργίες, αυτές τις περίεργες μέρες που με κάνουν να νιώθω πως κάποιοι με έχουν ξεγελάσει, σα να παίζαμε όλοι μαζί ένα παιχνίδι, κρυφτό ας πούμε, εγώ να τα φυλούσα κι όταν άνοιξα τα μάτια μου όλοι είχαν να εξαφανιστεί.
Γλυκαίνουν τα πεζοδρόμια όταν περπατάνε άνθρωποι επάνω.
Ομορφαίνουν οι δρόμοι με τα αυτοκίνητα.
Δίνουν ζωή οι ανοιχτές πόρτες των μαγαζιών.

Το ταβερνάκι στα Λαδάδικα, καταμεσήμερο ήταν άδειο. Εμείς, που πιάσαμε το τραπέζι στη δροσιά, δυό αγόρια, και δυό μοναχικές κοπέλλες. Απέναντι, στο Ζύθο, αχνοφαινόταν κάτι κεφάλια στο εσωτερικό του μαγαζιού. Στην αυλή ένα ζευγάρι. Όλα τα υπόλοιπα άδεια!

Στο σπίτι, ένα κλιματιστικό και από ένας ανεμιστήρας σε κάθε δωμάτιο. Στο φουλ. Ζέστη πολύ. Στον ύπνο μου είδα πως είχαν λιώσει οι τοίχοι του σπιτιού από την τόση ζέστη..
Αναχωρήσεις και αφίξεις. Προορισμοί κι επιστροφές. Στίβες από αλάτι, άμμο και ρούχα.
Γεμίζω ένα μπωλάκι πλαστικό μ ένα υγρό που μου θυμίζει τη θάλασσα στο Μύρτο της Κεφαλονιάς.

Έχω πράγματα στο μυαλό μου. Έχω πολλά σου λέω, μα τίποτα δε βάζω μπροστά. Ίσως να είναι η κούραση, ίσως η απογοήτευση, ίσως και η τελειομανία.
Υπάρχουν λέει δυό περιπτώσεις τελειομανίας, αυτή που συνεχώς ασχολείσαι, διορθώνεις, φτιάχνεις αρρωστημένα, κι η άλλη που δεν ακουμπάς τίποτα, με το σκεπτικό πως δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει τέλειο.. ή όλα ή τίποτα..

Άντε έλα να παίξουμε ένα τάβλι.. είμαστε ήδη 2-0.. στα 7 δεν είπαμε;
Άλλωστε σήμερα είναι η επόμενη μέρα.. το καλοκαίρι μας άφησε ήδη να δούμε ένα κομματάκι από τον σχισμένο του ποδόγυρο και ο Σεπτέμβρης που δεν αργεί κρύβει πάντα μια νέα αρχή!

13 comments:

  1. Εξαιρετική περιγραφή! Ακριβώς έτσι είναι το συναίσθημα της άδειας πόλης. Σαν να σε ξεγέλασαν στο κρυφτό...:) Και εγώ για να φανταστείς, για να γλυτώσω το καμίνι ανέβηκα προς Όλυμπο, αλλά μια απο τα ίδια δυστυχώς...
    Αχ, άντε λίγη υπομονή. Μέχρι να τελειώσει η παρτίδα τάβλι θα φυσήξει και το αεράκι...

    ReplyDelete
  2. εχω περασει δεκαπενταυγουστο κοβωντας φλεβες στην κυριολεξια..

    μετα, περσι, προπερσι εβλεπα πως εμενα αρκετος κοσμος στην πολη..

    χθες ηταν η απολυτη ερημια..
    ποιος ξερει πως καθοριζονται καποια πραγματα..

    εσυ μου θυμησες φετος τον σεπτεμβρη.. περιμενει στη σειρα..

    ReplyDelete
  3. Μια πόλη του καλοκαιριού που έχει παραδοθεί για λίγο στα δικά σου χέρια, χωρίς αναστολές με ανοιχτό πουκάμισο, πρώτο τραπέζι πίστα! Απόλαυσέ την ;)

    ReplyDelete
  4. @ caesar

    γιατι αραγε να μη μπορω να ειμαι τοσο ευελικτη;

    αν και το εχω πει πως φετος εχω απολαυσει τα ''παντα'' του καλοκαιριου.. μεχρι κι αυτη την βραδυτητα των στιγμων και των σκεψεων ;)))

    ReplyDelete
  5. έρημη πόλη // γεμάτες σκέψεις..
    φτου και βγαίνει ο σεπτέμβρης δειλά δειλά!

    ReplyDelete
  6. @ anael

    προς το παρον γευομαστε το αποσταγμα ;)

    ReplyDelete
  7. Και εγώ κάπως έτσι νιώθω... χτες που επέστρεψα... σνιφ!

    ReplyDelete
  8. Και κάτι ακόμη... έχω μάθει... πως η τελειομανία καταστρέφει την δημιουργικότητα...

    ReplyDelete
  9. @ odoipore..

    δεν το εχω ψαξει τοσο, μα το εχω νιωσει πολλες φορες :(((

    καλως επεστρεψες λοιπον !

    ReplyDelete
  10. Συμφωνω μαζυ σου αν σκεφθεις ομως
    τους ηρωες του Μπερκμαν στην εβδομη
    σφραγιδα που οταν τελειωσει το παιγνιδι τελειωνει και η ζωη
    του ηρωα τοτε το ταβερνακι το σπιτι
    και οσα εχεις στο μυαλο σου
    παιρνουν αλλες αξιες.Αρχιζεις
    να τα ζεις με ολες τις αισθησεις σου.

    ReplyDelete
  11. Έχω βρεθεί δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα μία φορά. Από το λιμάνι της Ραφήνας μέχρι τον Κορυδαλλό ξημέρωμα δεκαπενταύγουστου συναντήσαμε 2-3 αυτοκίνητα! Λες και είχε εξολοθρευτεί ο πληθυσμός μαζικά. Περίεργο συναίσθημα πράγματι.
    Αχ αυτή η τελειομανία ψάχνω το φάρμακο:)

    ReplyDelete
  12. @ stivio

    το καθε τι, ακομη κι ο εαυτος μας εχει την αξια που εμεις του δινουμε ;)))

    ReplyDelete
  13. @ margo

    τρελλα θα ειναι η μυκονος αυγουστο μηνα ε; καρφιτσα δε θα πεφτει;;;)))

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...