κουβέντες της θάλασσας

Ήταν αφοσιωμένη στις σελίδες ενός βιβλίου, κάθε τόσο έπινε μια γουλιά από τον καφέ της.
''Τσιγάρο;'' πρότεινα.
Πήρε ένα άφιλτρο από το πακέτο, γύρισε προς τα δεξιά, έτσι ώστε να προφυλάσει την φλόγα του αναπτήρα από τον αέρα και φύσηξε με δύναμη τον καπνό.
''Δεν μ αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν ένα μόνιμο παράπονο'' είπε, '' αυτοί που ολοφάνερα θα έπρεπε να παιρνούν καλά, κι αντί για αυτό ζητούν πάντα κάτι άλλο από αυτό που έχουν, κάτι άλλο που θαρρείς επίτηδες δεν έρχεται, γιατί η γκρίνια τους θρέφει, κι αν ακόμη έρθει, έχουν ήδη περάσει στην επόμενη φάση όπου ζητούν και πάλι κάτι τρίτο ή τέταρτο''
''Λένε μερικοί πως τα ζητούν όλα, μα το ''όλα'' ειναι σχετικό και διαφορετικό στον καθένα, κι αυτό το ''όλα'' το δικό σου γιά μένα να είναι το ''τίποτα'', υποκειμενικό κι αμφίβολο.''
''Κι η ομορφιά του ανθρώπου είναι να ξέρει να ευχαριστιέται, ούτε πρόσωπο, ούτε σώμα, ούτε τίποτα από όλα αυτά, μόνο η αύρα που αφήνει ο καθένας κι η εσωτερική πληρότητα που την κάνει τόσο διαφορετική!''

Έσβησε το αποτελειωμένο τσιγάρο σ ένα σταχτοδοχείο γεμάτο ως τη μέση με άμμο κι έφυγε προς τη θάλασσα.. πριν προλάβω να την δω είχε βουτήξει σ ένα νερό κρύσταλο, να το πιείς στο ποτήρι..