Bουλιάζω στον καναπέ ένα σώμα τόσο ελαφρύ όσο και βαρύ που διαπερνά την παχιά στόφα κι ακουμπάει στο πάτωμα.Απέναντι μου μιά τεράστια οθόνη με προκαλεί να παρακολουθήσω την πρεμιέρα ενός γοητευτικού πρωταγωνιστή, που παθιάζεται, ερωτεύεται, παραμυθιάζει, κυνηγάει, θυμάται, απαιτεί, προσδιορίζει, γελάει, δίνει όρκους, θυμώνει.
Εξαφανίζομαι σ αυτές τις πρώτες ώρες προβολής, που υπογραμμίζουν τον Σεπτέμβρη μου, ακόμη κι αν ότι επακολουθήσει μ αφήσει αδιάφορη..
Όπως ακριβώς τ αγόρια μας χάνονται στα ημίχρονα, στις πάσες και τα γκολ.
Αγχολυτικά και τα δύο!
Και θα 'ναι ένας χειμώνας γεμάτος σπίτι, χουχούλιασμα και τηλεοπτικές σειρές!!!
ReplyDeleteΚαλό μας κουράγιο για όσα θα δούμε και θ' ακούσουμε...
Καλησπέρα!
Εσυ δεν εχεις κολλησει με τον Ονουρ;;; (την τουρκικη σειρα)
ReplyDeleteΕγω πειραζα την πεθερα μου που το εβλεπε και καταλληξα να το παρακολουθω κι εγω καθε βραδυ :):):)
Καλη τηλεοπτικη χρονια να εχουμε :) ......
Προσπαθω να ελαχιστοποιησω την τηλεοραση....τον Ονουρ ομως θα τον βλεπω :):):)
Καλο απογευματακι φεγγαρενια μου
Χα! Ωραία σύγκριση...
ReplyDeleteΣπάνια βλέπω τηλεόραση πια...με αποτέλεσμα κάθε φορά που τυχαίνει να βρεθώ μπροστά στο χαζοκούτι, να το κοιτάζω σαν τα παιδάκια...
ReplyDeleteΚαι γω έτσι πίστευα παλιά ότι το σπορ είναι αγχολυτικό, μέχρι που κατάλαβα ότι λειτουργεί σαν το λάθος παυσίπονο όταν πονάει το κεφάλι σου αλλά δε πονάει κιόλας!