περπατήματα

Πάντα ξεκινώ από αυτήν.  Σκλαβώνει τα μάτια μου.  Κυλάει το βλέμμα μου ως πέρα μακριά,  στο άπειρο.  Σπάω σε κόκκους ίδιους μ αυτούς της άμμου.  Λιώνω και αλείφομαι στην σγουρή της επιφάνεια.  Επιπλέω και ονειρεύομαι,  βρίσκω καταφύγιο τρυπώνοντας στις σκιές και στο φως που φλερτάρει την διαφάνεια της..

Λένε πως η ξεκούραση είναι μοναχική.  Το ίδιο κι ο δρόμος,  πολλές φορές κι η λύπη που διώχνει από δίπλα σου.  Λένε πως η χαρά φέρνει,  αλλά τα βήματα,  κι οι αποφάσεις κι οι επιλογές,  το γέλιο,  τα δάκρυα,  οι στιγμές,  το παρελθόν και το μέλλον,  τα σφάλματα κι οι σοφίες είναι μοναδικά δικά σου,  διαθέσιμα πάντα να τα επεξεργαστείς ή να τα διαχειριστείς..  πάντα μόνος..  πάντα εσύ για σένα..

Εκεί ψηλά,  στον αγαπημένο τόπο,  η πέτρα ζωντανεύει σε κάθε βήμα σε κάθε άγγιγμα,  κι όταν έρχεται η ώρα του μεσημεριού,  εκείνο το γύρισμα της μέρας όπου τα όνειρα έρχονται και καταλαγιάζουν,  οι κινήσεις γίνονται νωχελικές και οι σκέψεις χαλαρώνουν με ένα τεταρτάκι χύμα λευκό κρασί, ο ήλιος κάνει συνειδητή την παρουσία του,  σα παιδί ξαναμμένο από το παιχνίδι,  που ανεβοκατεβαίνει τα σκαλοπάτια ακούραστο,  μέχρι να ακούσει τη φωνή της μητέρας να το φωνάζει από μακριά..



η θαλασσένια φωτογραφία από τον Πλαταμώνα
της ξεκούρασης και των σκαλοπατιών από τον Παλιό Παντελεήμονα