τέσσερα χρόνια blogging

Tέταρτος χρόνος που με πιάνει ντε και καλά να γιορτάσω τα γενέθλια του blog μου δυό μέρες πριν..
Τι να πω; πως ήμουν όταν ξεκίνησα, πως είμαι τώρα, άλλοι καιροί, άλλες καταστάσεις, άλλο σκεπτικό, άλλα παιδέματα, αλλά η αφορμή που ξεκίνησε και συνεχίστηκε έστω ασθμαίνοντας αυτό το blog πάντα η ίδια.. η εκτόνωση..
Έμαθα λοιπόν, πως γράφοντας, είτε σε ένα κομμάτι χαρτί είτε εδώ, είτε σκίζοντας τα ή σβήνοντας τα στην πορεία, είτε κρατώντας τα σε μια αποθήκη αδιάβαστα (γιατί ποτέ δεν έχω γυρίσει να διαβάσω κείμενα παλιά) βάζεις σε μια τάξη και σε μια ισοροπία το κατά τα άλλα ''αλλού πατώ κι αλλού βρίσκομαι'' Εγώ σου..

Από την άλλη τέσσερα ολόκληρα χρόνια έχω την απόλαυση να σας διαβάζω.. άλλη εμπειρία κι αυτή..
Είναι όμορφοι οι άνθρωποι πίσω από την ανωνυμία αλλά και άσχημοι.. υπεροπτικοί, ναι πολύ υπεροπτικοί αλλά και ψυχούλες..
Θα έλεγα πως τίποτα δεν διαφέρει από την αληθινή ζωή. Τίποτα..
Κι οι γειτονιές, κι οι κλίκες, κι οι λυκοφιλίες, και το κοτσομπολιό, κι οι αγάπες, κι οι προτιμήσεις και οι κακίες.. κι η περιέργεια όλα εδώ μέσα είναι..

Και οι συναντήσεις και οι γνωριμίες και οι φιλίες (αν μπορούμε να το πούμε αυτό).. με σύντομη ημερομηνία λήξης συνήθως ;)))

Μ αρέσουν τα blog που έχουν ψυχή..
Δε μ αρέσουν τα οικογενειακά του στυλ ''σήμερα με τον άντρα μου.. θα σας μάθουμε να μαγειρεύετε στιφάδο''
Δε μ αρέσουν τα φιλικά του στυλ ''σήμερα θα σας φιλέψω από το κέικ που έφτιαξα πρωί πρωί''
Δε μ αρέσουν τα κλικαριστά του στυλ''για δες ρε φιλενάδα μόλις μου άφησε σχόλιο αυτή η κρυόκολη.. τι λέει πάλι;;; αχ δεν την αντέχω.. δεν την αντέχω.. κλείνω τώρα ξύπνησε το μωρό, τα λέμε αργότερα''
Δεν μ αρέσουν αυτά με βαρύγδουπες συζητήσεις
Δεν μ αρέσουν αυτά των διάφορων που έχουν γράψει ένα δυό τρία βιβλία και ξαφνικά αποφάσισαν πως το blogging θα τους κάνει λίγο πιό γνωστούς..
Όπου βλέπω πολλά σχόλια με πιάνει ένας περίεργος φόβος ;))

Τρελαίνομαι να διαβάζω την καθημερινότητα κάποιου δοσμένη με τρόπο ''σουρεαλιστικό'' έτσι νομίζω το λένε.. και υπάρχουν φοβερές πένες μέσα εδώ..
Μ αρέσει να διαβάζω λέξεις, απίστευα πολλές λέξεις που φτιάχνουν αράδες ολόκληρες με συναισθήματα χαράς, μοναξιάς, συναισθήματα μερικές φορές μελαγχολικά αλλά είναι ο τρόπος που γράφονται.. τόσο δυνατός και άμεσος..
Συνήθως τα blog που λατρεύω έχουν ελάχιστα έως μηδέν και μετά από επιλογή κλειστά σχόλια! τυχαίο;;;;)))))

Δεν μ αρέσει που το παλεύω μ αυτό το blog ακόμη, ενώ ξέρω πως δεν έχω πιά να δώσω όπως ίσως παλιότερα..
Μ αρέσει όμως που με κάποιοι συνεχίζετε να με διαβάζετε και ειλικρινά σας ευχαριστώ για τα όσα σχόλια σας..
Δεν μ αρέσει που η σκέψη ''να το κλείσω να μη το κλείσω'' κρέμεται από μια κλωστή για να γίνει πραγματικότητα..

Στ αλήθεια, θα ήθελα πολύ να είχα ακόμη εκείνη την αμεσότητα, την ευαισθησία και την παρορμητικότητα εκείνου του πρώτου ξεκινήματος..

Στ αλήθεια σας ευχαριστώ γιά την ανοχή σας ;)))