Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.
Κική Δημουλά
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
λατρεμένη η Δημουλά!
ReplyDeleteγια άλλη μια φορά υπέροχη λήψη:)
όμορφο το ποίημα και πολυ ατμοσφαιρικη η φωτο...
ReplyDeleteΜε μαγεύεις
ReplyDeleteνα το ξέρεις.
:)))
@ φτου κ βγαινω
ReplyDeleteαπιστευτη ναι!
εκπληκτικη ;)
@ cook
ReplyDeleteτο παλεψα αυτο το ατμοσφαιρικο ;)))
@ μεγκυ
ReplyDeleteπολυ χαιρομαι ;)))
Πραγματικά υπέροχη η φωτογραφία. Με τη Δημουλά όμως θα διαφωνήσω.
ReplyDelete@ τελευταιε
ReplyDeleteκι ομως εχει δικιο.. το εχουμε δει πολλες φορες ;)
Τι όμορφο... και γω κάτι παθαίνω όταν ακούω μωρό να κλαίει...
ReplyDeleteΑαααα!Μην μου κάνεις τέτοια!Θα πετάξω την φωτογραφική μου...τι τέλεια,ΤΕΛΕΙΑ φωτογραφία!Μπράβο ρε Στέλλα:)))
ReplyDelete@ sweet truth
ReplyDeleteεχω πολλα χρονια να νιαστω για μωρο που κλαιει, παρ ολα αυτα ειναι τρομερη καλυψη το να εχεις καποιον να σ αγκαλιασει οταν κλαις, σε οποιαδηποτε ηλικια κι αν βρισκεσαι..
καλο ειναι βεβαια να μην αφηνουμε απωθημενα
@ αγραμπελη
ReplyDeleteδεν ειναι θεμα φωτογραφικης καλη μου ;)
Εκπληκτικό...
ReplyDeleteθαρρείς και δεν το ξέρω:)))
ReplyDelete@ δειμε
ReplyDeleteευχαριστω πολυ !
@ αγραμπελη
ReplyDeleteεννοω πως ο καθενας μπορει..
;)))
Καμιά φορά αποφεύγεις να αναφέρεις μια λέξη για να περιγράψεις κάτι, καθώς συνειδητοποιείς πως το βάρος και η σημασία που επιθυμείς να δώσεις σ'αυτό που μόλις σε εντυπωσίασε δεν φτάνει... Πολλά μπράβο για την ανάρτηση!!
ReplyDelete@ maviakoufetaria
ReplyDeleteσ ευχαριστω !