Eίναι εκείνη η απογευματινή ώρα, που ο ήλιος κάνει τη βόλτα του στα πίσω παράθυρα του σπιτιού, που βλέπουν προς τη θάλασσα, τρυπώνει για λίγα λεπτά μέσα από τις γρίλιες, περπατάει στο ξύλινο πάτωμα, ξαπλώνει στα σεντόνια μου, ίσα να ξεκουραστεί τόσο όσο χρειάζεται για να κυλήσει νωχελικά προς τη δύση του.. λίγο πριν το τέλος της ημέρας..
Ήταν αρχές Σεπτέμβρη..
*μου λείπει εκείνο το Φως
Ήταν αρχές Σεπτέμβρη..
*μου λείπει εκείνο το Φως
Ο ήλιος δε θα αργήσει να έλθει πάλι στη διαδρομή που φυλάκισες τόσο όμορφα με το φακό σου..
ReplyDeleteΚαλό απόγευμα Στέλλα:)
ξύλο και ήλιος ...
ReplyDeleteνοσταλγία σιέστας
την αγάπη μου φεγγαρένια μου
H λατρεμένη μου στιγμή !!!
ReplyDeleteΤι όμορφα την "αιχμαλώτισες" δεν το τόλμησα ποτέ
Ναι θα μου έλειπε αφάνταστα αν μου έλειπε!!!!
εύχομαι σύντομα.....
Είναι όντως μία μαγική ώρα. Αν και προτιμώ να βλέπω το αχνό απογευματινό φως να λούσει ένα ξέστρωτο κρεβάτι μετά από μία τιτάνια μάχη (ευτυχώς τα κρεβάτια είναι βουβά, αλλιώς...)
ReplyDeleteΑπο τις πιο γλυκειές στιγμές πάνω στην αλλαγή της εποχής. Σαν νοσταλγία σιέστας που λέει και η Meggie. Νοσταλγία καλοκαιριού τότε που ο αλάνης ήλιος πάει να βουτήξει στη θάλασσα...
ReplyDelete@ margo
ReplyDeleteνα θυμαμαι τοτε, που θα λιωνω απο τη ζεστη, ποσο πολυτιμος ειναι και ποσο αισθητη μου ειναι η απουσια του..
φιλια margo..
@ meggie
ReplyDeleteξυλο και ηλιος, η πιο ζεστη αισθηση..
αχ το θελω τωρα, μπορω;;;
@ ξωτικο
ReplyDeleteσ ευχαριστω για το περασμα..
χαρα που δε σου λειπει ;)
@ δειμε
ReplyDeleteμη μου βαζεις ιδεες, μη μου βαζεις ιδεες ;))))))))
@ κοβω βολτες
ReplyDeleteεισαι στη σκεψη μου και μαλιστα την εξεφρασες με τις πιο σωστες λεξεις..
ο αλανης ηλιος..
πολυ μου αρεσε.. πολυ !
oxi ενσυναίσθηση του πως είναι να σου λείπει, αλλά μάλλον δεν το εξέφρασα σωστά .
ReplyDeleteΚαλό βράδυ.
@ ξωτικο
ReplyDeleteερχομαι απο εκει..
Τα συγχαρητήρια μου και για τη φωτό και για το κείμενο...
ReplyDelete@ ρουντελακι μου χαιρομαι που σου αρεσαν !
ReplyDelete