Monday, February 14, 2011

βαθυκόκκινο

Άλλο πράγμα ο έρωτας..
Τόσο γλυκός ώστε με τόση επιθυμία να ποθείς να σου συμβεί,  τόσο δυνατός και καταλυτικός ώστε να γυρνάει το μέσα έξω σου κι ανάποδα,  τόσο αλήτης ώστε να εξασθενεί την όποια λογική σου σκέψη,  τόσο βίαιος ώστε να σε κομματιάζει,  τόσο θεικός ώστε να σε ανασυνθέτει

οπωσδήποτε όχι ροζ

ο έρωτας βάφεται πάντα μ εκείνα τα ζουμερά βαθυκόκκινα κραγιόνια για να σαγηνεύει,  χωρίς αιδώ..
δίχως όρια..  ή δεύτερη σκέψη
με την αδυναμία και τη δύναμη του πάθους..

είναι η ίδια η ζωή!

9 comments:

  1. είναι όντως η ίδια η ζωή.. κι ο θάνατος που την ακολουθεί, και -με λίγη ελπίδα- η απαραίτητη επακόλουθη αναγέννηση..
    κόκκινο σαγηνευτικό, και βαθύ, μπορντό, κι άλλοτε σχεδόν μαύρο..
    έρως!

    ReplyDelete
  2. χωρίς φωτο;
    γιατί;

    ReplyDelete
  3. @ okeanida

    ποτε για καλο και ποτε για κακο.. αλλοτε σε στελνει στα ψηλα κι αλλοτε στα πατωματα !

    ReplyDelete
  4. Έτσι είναι ο έρωτας, όπως το περιγράφεις. Και καλά έκανες και δεν έβαλες φωτογραφία σήμερα, ας βάλει ο καθένας τη δική του ;)

    ReplyDelete
  5. @ teleytaie

    περιμενω να μου φερεις μια δικη σου οποτε ;)))

    ReplyDelete
  6. Καρδούλα μου να .. ζεις.

    :)

    ReplyDelete
  7. @ μεγκυ

    εχω πολλους ερωτες εγω.. χαχα εφταψυχη σα γατα !

    ReplyDelete
  8. Είναι ζωή όταν είναι αμοιβαίος. όταν δεν είναι αναγκαστικά ένας από τους δύο θα υποφέρει. Όταν πάλι φύγει και μείνει η αγάπη τότε πάντα μένει κάποιος πίσω να υποφέρει. Κι αυτός ο πόνος και η ανάγκη να νιώσεις τον άλλο ξανά δίπλα σου ερωτευμένο είναι μεγαλύτερη από τη δίψα για ζωή. Είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Το να θες πίσω δηλαδή αυτόν που έχεις χάσει από τα δεσμά του έρωτά σας.

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...