Wednesday, March 02, 2011

νυχτερινό

Σε ακούω από μακριά, μέσα από το βάθος ενός κοχυλιού.
Στην πιο γλυκιά γωνιά του σπιτιού μου, σε φέρνω, και σαν διάττοντας αστέρας, καλύπτεις το ημερολόγιο των εποχών.
Άλλες φορές έρχεσαι στον καφέ της Κυριακής, και ξεφυλλίζεις πρωινές εφημερίδες.
Το ξέρω ότι λαγοκοιμάσαι, αλλά καταφέρνω να σε ανταμώνω, σε μια δροσοσταλίδα, στο μπαλκόνι με τα λούλουδα και τον καπνό του τσιγάρου.
Όμως τα βράδια, γίνεσαι φεγγίτης, κρασί, πατημασιά και ιδρώτας.
Το μέσα πρόσωπο που λάμπει.

Παίζουμε την οδύνη μέσα σε δυο πακέτα τσιγάρα ολοκαίνουργια

Μανόλης Αναγνωστάκης

η φωτογραφία της fofikaki

7 comments:

  1. Το βαρέθηκα αυτό το παιχνίδι να αλλάξουμε! Θα μπορούσα να το φωνάξω τόσο δυνατά αυτό, που θα με άκουγες μέχρι τη Θεσσαλονίκη...κακό πράγμα οι μνήμες!

    ReplyDelete
  2. @ ρουντελ

    επανω τους παταμε οπως και να εχει ;)))

    ReplyDelete
  3. Όμορφα δάχτυλα .. μεγάλα .. χωρίς κόμπους .. απαλή η αφή τους ..

    όσο για το .. παιχνίδι,
    καρδούλα θα κάνω .. διάλειμμα ... ας παίξουν άλλοι ..

    :))

    ReplyDelete
  4. @ meggie

    θυμαμαι καποτε ειχε πει ενας φιλος για αυτα τα δαχτυλα οτι θα εδιναν αν ηθελαν γερο ξυλο ;)))
    αλλοι παλι ρωτουσαν αν παιζουν πιανο..

    χαχαχα meggie μου πολυ καλα κανεις οσο αφορα το διαλειμα.. εγω μαζι σου

    ReplyDelete
  5. Διακρίνω στη φώτο το μέσα πρόσωπο που λάμπει...:-)

    Καλό Μάρτη,Στελλίνα!

    ReplyDelete
  6. @ ψυχη μου

    ετσι οπως τα λες ειναι ;)))

    ReplyDelete
  7. Όμορφο blog. Καθαρό!

    Την καλησπέρα μου.

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...