παραίσθηση

Mου μύρισε ''καλοκαίρι παλιό'',  μωβ-κίτρινο ολόσωμο μαγιώ,  φύκια,  αλάτι και ιώδιο,  μαργαρίτες στα πόδια,  πασχαλίτσες στα μαλλιά,  νιβέα και άμμος κολλημένη στο ιδρωμένο δέρμα,  μίκυ μάους,  ρακέτες,  πετσέτα στρωμένη στην αμμουδιά,  ψαθάκι και τηγανισμένο λάδι από τα γύρω ταβερνάκια,  σνίτσελ και τηγανητές πατάτες για μεσημεριανό, κι επιδόρπιο από εκείνο το γλυκό που το έφτιαχνες με βιτάμ, μπισκότα τετράγωνα, άχνη ζάχαρη πολύ και μια γενναία δόση από κακάο..

μια βόλτα

Κάποια στιγμή,  αποδεχτήκαμε τις ευθείες ως τον συντομότερο δρόμο και χάσαμε εκείνες τις μικρές τρυφερές και μαλακές καμπύλες που έδιναν μια άλλη χροιά στη ζωή μας.

Στους δρόμους,  τα μαγαζιά είναι κλειστά,  τα καφενεία γεμάτα,  οι βιτρίνες,  όσες ακόμη φυτοζωούν δε σου επιτρέπουν ούτε καν να ονειρευτείς,  οι κουβέντες γυρίζουν γύρω από ίδια και τα ίδια.

Δυό ηλικιωμένοι μιλούν δυνατά..  ''αν μου πουν πτώχευση σήμερα ή μετά από δυό μήνες,  ποιά η διαφορά'';

Γεμίσαμε τετράγωνα,  με γωνίες αιχμηρές και λόγια που κτυπούν κατ ευθείαν στην καρδιά.  Γωνίες που αρνούνται να σε κρύψουν,  χωρίς χαιδέματα και μουσικές.  Πλατείες με κουκουλοφόρους και δακρυγόνα.  Πρόσωπα καλυμένα με ειδικά προιόντα για να αντέχουν στα χημικά.


Πολλές φορές,  το παρελθόν έχει στήσει καρτέρι στον ακριβώς παράλληλο δρόμο,  όπου κινείσαι καθημερινά και αρνείσαι να το συναντήσεις.  Χρόοονια τώρα.
Να πας!  Να δεις που όλα εκείνα έχουν μείνει ίδια.
Το πάρκο έχει γεμίσει παιδιά.  Τα ταβερνάκια δεξιά.  Ο δρόμος αριστερά όπου σε περίμενε εκείνη η citroen..  5502 το νουμερο της.  Τι όμορφος που ήταν ο έρωτας στα 17.  Ανέμελος σα ψίθυρος.
Έχει ξηλωθεί η τσέπη της μπλε ποδιάς σου.  Ένα νεογέννητο γατάκι έχει μπλεχτεί στα κλαδιά ενός θάμνου.  Το παίρνεις αγκαλιά.
Το επιβλητικό νεοκλασσικό είναι ακόμη σχολείο.  Πίσω από την πυροσβεστική.  Με το ίδιο κιτρινωπό χρώμα στους τοίχους και πολλά γκράφιτι.  Η πόρτα ανοιχτή,  το σκέφτεσαι..  θέλεις να την περάσεις,  η αυλή δείχνει άδεια,  Ιούνιος,  τι να απαντήσεις όμως αν σε ρωτήσουν ποιά είσαι και τι ζητάς;

Φεύγεις.  Ο δρόμος που πολλές φορές ονειρεύτηκες να σφίζει από ζωή,  είναι άδειος.  Μαγαζιά κλειστά.  Ακόμη κι εκείνο το μεγάλο,  το αρτίστικο με την τύπισα που έραβε τα φορέματα για θεατρικές παραστάσεις και εξτριμ γάμους.  Άδειο.  Η ταμπέλα στα σκονισμένα τζάμια ''χτυπήστε το κουδούνι''  έχει παραμείνει.

Β. Όλγας στο ύψος της Μαρτίου.

Ένα πηγαδάκι από νεαρές μαμάδες..  ''καλύτερα λαντζέρης στην Ελλάδα,  παρά λαντζέρης στο εξωτερικό''..  προλαβαίνω να ακούσω αυτό το κομμάτι της κουβέντας τους..


Κάποτε,  μήνα Ιούνιο η μόνη μας κουβέντα ήταν το..  που θα πάτε εσείς διακοπές;  ααα στη Θάσο;  και τι λέτε είναι όμορφα εκεί;  δλδ πιό όμορφα από την Σαμοθράκη;  εμείς λέμε φέτος να πάμε στην   ....


αα ρε περασμένα μεγαλεία..  μόνο να ξέραμε..  τότε..  πως το τέλειο κι η ευτυχία που ψάχναμε ήταν εκείνα που είχαμε..  και ποτέ δεν αναγνωρίσαμε θεωρώντας τα δεδομένα..

έρωτας στο Βερολίνο (2007)

Yπάρχει πάντα ένας λόγος που συμβαίνει κάτι.  Τίποτα δεν είναι αυτό που ονομάζουμε ''τυχαίο''.
Πολλές φορές,  ζούμε μια κατάσταση για να την εξαντλήσουμε και να την αφήσουμε στην άκρη,  στην πορεία όμως αποδεικνύεται Τι έχει μείνει ανολοκλήρωτο,  Πόσο μπορεί να καλύψει σημαντικές ανάγκες μας κι Αν τα βρίσκουμε στα σημαντικά σημεία ώστε να παλέψουμε για αυτά.
Το σημαντικό για όλες αυτές τις ενέργειες είναι το αριθμητικό επίθετο ''δύο''..

Θα χωρίσουμε για δυό μέρες,
Θα σκέφτεσαι όλα αυτά.
Θα περπατάς..
Θα μου γράψεις ένα γράμμα που δεν θα διαβάσω..
Θα γνωρίσεις μια κοπέλλα που θα μου μοιάζει..
Θα βγεις έξω για να πιείς,  να χορέψεις και να ξεδώσεις..
Θα με ξεχάσεις και μετά θα με θυμηθείς..
Θα γνωρίσεις κ'αποιον που θα θέλει να σε βοηθήσει..
Θα του πεις την ιστορία μας
Θα σου πει ότι δεν είχαμε μέλλον
Θα τρέξεις μακριά..
Θα νομίζεις ότι με είδες..
Θα θυμάσαι τα μέρη όπου πηγαίναμε
Θα μου τηλεφωνήσεις αλλά δεν θα απαντάω
Θα γνωρίσεις έναν φίλο που θα έχει καταταγεί κι εκείνος
Θα σου ανεβάσει το ηθικό
Θα γυρίσεις σπίτι σου
Θα φοβάσαι πιο πολύ..

Κι αυτό θα σε σκοτώσει

Θα μας σκοτώσει

ανάγκη

Θα μπορούσα να πουλήσω την ψυχή μου ακόμη και στο διάβολο για δυο τόσα δα μικρά φτεράκια στο σημείο της πλάτης !

ευθεία

Σχεδόν ποτέ δεν κατάφερα να περπατήσω για μεγάλο διάστημα σε μια ευθεία.

Τόσο που πολλές φορές,  στην τελική  αναμέτρηση,  ανάμεσα στις ήρεμες μέρες και στις άλλες,  της αναζήτησης,  υπερτερούν πάντα οι  δεύτερες με διαφορά σημαντική.

Ανεξαρτήτων συνθηκών.

σωστός χρόνος

Μπορεί να μη κατάφερα να δαμάσω τις στιγμές κατά πως με βόλευε ή κατά πως ήθελα,  μπορώ όμως να σου πω με σιγουριά πως πάντα ήξερα πότε ακριβώς πρέπει να φύγω.
Αντίθετα με οτιδήποτε άλλο,  αυτά τα όρια μου γινόταν αμέσως αντιληπτά,  ένστικτο,  διαίσθηση,  όπως θέλεις πέστο.


Από όσο μπορώ να θυμηθώ,  γυρνώντας στο παρελθόν,  ήταν  οι μόνες κινήσεις που έκανα στο σωστό χρόνο..

όλα είναι διαφορετικά τώρα

Πάλευα να ανακαλύψω τα αρνητικά και τα θετικά,  τις σωστές και τις λάθος κινήσεις μου,  να ξεχωρίσω τα έχω μου με τα θέλω μου,  να απαντάω με ευγένεια,  να μετράω αν έδωσα όσο έπρεπε,  αν πήρα και τι,  έμαθα να ζω με τα συναισθήματα μου,  να τα ελέγχω,  να παγώνω τις εκφράσεις του προσώπου μου,  να λέω ναι και όχι,  να ανταποδίδω,  να αγαπώ,  να ερωτεύομαι,  να μισώ,  να ανταγωνίζομαι,  να είμαι λίγη,  να είμαι περισσότερη από όσο θα άντεχες και θα άντεχα,  να μοιράζομαι,  να διασκεδάζω,  να υποφέρω,  να υπομένω,  να εκνευρίζομαι,  να ουρλιάζω,  να πνίγομαι,  να επιπλέω,  να σώζομαι..

Έμαθα να αφήνω που και που στην άκρη τα σημαντικά προβλήματα,  που ούτως ή άλλως το επόμενο πρωινό φάνταζαν ασήμαντα.

Τούτο το πρόβλημα όμως φαντάζει τόσο μεγάλο όσα πρωινά κι αν ξημερώσουν,  κι όσο καλή θέληση κι αν υπάρχει,  που ακόμη και εκείνα τα μικρά μικρά μα σταθερά νιώθω να μετακινούνται από την θέση τους.

Τις αλλαγές δεν τις υπολόγισα ποτέ ως τώρα ως σημαντικές,  ηλικιακές,  κοινωνικές,  οικονομικές,  εργασιακές,  συναισθηματικές..  και φοβάμαι πως είναι αυτές που θα ισοπεδώσουν κάθε σταθερή  ως τώρα αξία..  κάθε σταθερή ευθεία που επάνω της αν μη τι άλλο ισοροπούσαμε..

καλοκαιρινές στιγμές

Στις καθημερινές μας παρτίδες,  εναλλάσονται οι νίκες με τις ήττες μας κι η ικανοποίηση κι η χαρά είναι η ίδια.

Ανάμεσα τους,  ξαναθυμόμαστε αυτά τα μικρά μικρά κι ασήμαντα που δεν ξέρω για ποιό λόγο είχαμε χάσει.

η φωτογραφία από deviantart

la vie en rose