Ανάμεσα τους, ξαναθυμόμαστε αυτά τα μικρά μικρά κι ασήμαντα που δεν ξέρω για ποιό λόγο είχαμε χάσει.
η φωτογραφία από deviantart
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
Είναι αυτή η αίσθησις του καλοκαιριού που μας τρελαίνει, όχι το ίδιο το καλοκαίρι...
ReplyDeleteΕίναι αυτή η αίσθησις του έρωτα... που μας καθυλώνει ... όχι ο ίδιος ο έρωτας...
Είναι αυτή η υπερτίμηση που δραπετεύει ανενόχλητη στα παρασκήνια της φαντασίας... και βάζει φωτιά την πραγματικότητα...
Φιλί...
Βουτιά...
ναι αυτο ειναι οδοιπορε μου
ReplyDeleteπαντα, σε ολα, ρολο παιζει η αισθηση, που ειναι διαφορετικη στον καθενα μας κι βοηθαει τις φαντασιωσεις που ναι παιρνουν φωτια..
μακαρι και να καιγομασταν κι ολας και να ξαναξεκινουσαμε ανανεωμενοι απο την αρχη
καλημερα :)
Είναι και η φαντασίωση της εναλλαγής των παραστάσεων που συνήθως το καλοκαίρι είναι περισσότερες. Και η αίσθηση της ξεκούρασης!
ReplyDeleteετσι ειναι τελευταιε μου..
ReplyDeleteΗ αίσθηση του καλοκαιριού όταν συνδυάζεται με την αίσθηση του νερού πάνω μας είναι ακόμα πιο ειδυλλιακή. Νίκες-ήττες, ωραίος συνδυασμός :)
ReplyDelete@ αμελια
ReplyDeleteοι νικες και οι ηττες ειναι μερος της ζωης μας, αλλοιμονο αν παντα ειμασταν οι νικητες, θα ερχοταν καποια στιγμη που δεν θα μπορουσαμε να διαχειριστουμε την ηττα..
φανταζεσαι;)