ψευδαισθήσεις

Σε φανταζόμουν σ' ένα παράθυρο που έβλεπε σε κάποιο δρόμο άγνωστο για μένα,  είχες αλλάξει γειτονιά χωρίς ένα αποχαιρετισμό,  έλεγα πως θα γελούσες αφήνοντας μας πίσω σου,  σαν ένας ηθοποιός που βαρέθηκε να παίζει το ρόλο του και έφυγε διπλωματικά από τη σκηνή,  κρυφογελώντας μέσα του από τα σαστισμένα πρόσωπα των θεατών..


Πέρασε καιρός,  συνήθησα..  όλους και όλα εύκολα μπορείς να τους ξεχάσεις ή να τους αντικαταστήσεις,  και εκεί επάνω σε είδα ξανά..

Άλλο πρόσωπο,  άλλα ρούχα ακόμη κι ο τρόπος που μιλούσες στη συντροφιά σου είχε αλλάξει,  όμως όχι όσο θα ήθελες ή μήπως δεν ήθελες;

Σε πρόδωσαν τα ποιήματα που ξεχείλιζαν λέξεις στο πέρασμα σου και τα δάχτυλα σου που έσφιγγαν έναν πίνακα του Η....  Το δειλό περπάτημα και ο τρόπος που λύγιζες το πρόσωπο προς τον συνομιλητή..

Θυμάμαι πως κάποτε λέγαμε πως δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.  Τουλάχιστον επάνω σ αυτό δεν διαψευστήκαμε ως τώρα!