Saturday, November 12, 2011

χρόνος





H ίδια κουβέντα..  σαν ελλατωματικός δίσκος βινυλίου ή πολυπαιγμένη σκηνή ταινίας.

Η σύγκριση ενός παρελθόντος χρόνου με τον ενεστώτα του τώρα..
Είχα,  είχες,  είχε..
Ήταν Χριστούγεννα..  ήταν..  είμασταν..  πέρασε..  τώρα..


Μετράμε,  αναπροσδιορίζουμε,  ξαναμετράμε.  Λάθος ο λογαριασμός.  Λειψή η πραγματικότητα.  Οι μέρες αφαιρούν.
 Η αίσθηση πως κάποτε,  κάτι διαφορετικό,  κάτι λίγο ζήσαμε μας κάνει να χαμογελάμε..  και είναι πολλές οι αιτίες αυτών των εκ βάθους αλλαγών..

18 comments:

  1. Αμα είναι λάθος κι ο λογαριασμός , λάθος κι η αίσθηση , τι γίνεται ;))

    ReplyDelete
  2. Δεν έχεις την αίσθηση ότι είναι κάπως νωρίς να κάμνεις λογαριασμό; Πάντοτε, για τα κοινά γεγονότα της ζωής μας, "ταμείο" κάνουν κι οι δυο πλευρές... ποτέ μόνο η μία!

    Στέκομαι στα τελευταία λόγια σου
    "Η αίσθηση πως κάποτε, κάτι διαφορετικό, κάτι λίγο ζήσαμε μας κάνει να χαμογελάμε.. και είναι πολλές οι αιτίες αυτών των εκ βάθους αλλαγών.."

    Θαρρώ πως εδώ κρύβεται η δύναμη να προχωράμε, εδώ φωλιάζει η ελπίδα που μας δίνει δ'υναμη να προχωράμε!

    Η φωτογραφία σε απόλυτη συνύπαρξη με τις σκέψεις-λόγια σου.

    Το κομμάτι τούτο σκέφτηκα αντικρίζοντας τη, πριν διαβάσω τα λεγόμενά σου
    http://www.youtube.com/watch?v=NqdWYKmMq8c

    ReplyDelete
  3. Όλο πίσω κοιτάμε και δεν είναι το πέρασμα των χρόνων. Είναι που στερεύει το σήμερα και το μέλλον είναι αμφίβολο. Είναι που μας θέλουν αλλιώς.. από αυτό που καταφέραμε είμαστε.
    Όμορφο ξημέρωμα Στέλλα μου

    ReplyDelete
  4. ο δικός λογαριασμός του χρόνου λέει πως θέλω μια αγκαλιά. Τι λες? Την έχω ?

    ReplyDelete
  5. white chestnut bach flower
    ο κύριος Bach λέει γι αυτό το ανθοΐαμα.
    αν αισθάνεστε πως έχετε στο νου σας ένα δίσκο κολλημένο στο ίδιο σημείο, τότε, αυτό είναι για σας!
    καλημέρα.

    ReplyDelete
  6. Εμείς ζήσαμε όσα μας κάνουν να χαμογελάμε σήμερα, εμείς θα προσθέσουμε και άλλες εικόνες χαμογελαστές στο σήμερα για να τις θυμόμαστε αύριο. Μπορεί να αλλάζουν μορφή, γιατί όλα αλλάζουν. Μα η ουσία είναι ίδια. Με ψυχή πλάθονται οι στιγμές και οι αναμνήσεις και αυτή στο χέρι του καθενός είναι να την προστατέψει...

    ReplyDelete
  7. πονάει η ζυγαρια σαν γέρνει μονόπαντα...

    οι σχέσεις δεν σώζωνται με φυλαχτα παρελθόντων χρόνων, είναι αλήθεια

    όταν οι μέρες αφαιρουν αντι να προσθέτουν, πρέπει να σώνουμε ότι έχει απομείνει

    κι ο καιρος, δεν βοηθάει...

    καλημέρα!

    ReplyDelete
  8. αυτο το "κατι λιγο ζησαμε" εχω την αισθηση πως καποτε ήτανε "πολύ"


    Καλή σου μερα, Φεγγαρενια!
    :)

    ReplyDelete
  9. @ maximus

    ξαναμετρας.. μηπως για καποιο λογο δε σου βγαινει το μετρημας;)

    ReplyDelete
  10. @ σειριε μου

    υπαρχει περιπτωση ποτε να μη προχωραμε; και αρρωστοι στο κρεββατι να ειμαστε προχωραει μονη της η ψυχη..

    κουβαλωντας τις αληθειες μας, τα λαθη και τα ομορφα μας, παντα κανουμε βηματα

    ειναι απο τοσο πολλα κομματια φτιαγμενος ο ανθρωπος που οτι κι αν του παρεις πορευεται

    ευχαριστω για τη μουσικη και το περασμα

    ReplyDelete
  11. @ μαργκο

    και το περασμα του χρονου ειναι σημαντικο.. πολυ σημαντικο..

    ReplyDelete
  12. @ george

    σου στερησα ποτε τιποτα εγω; ε;;;

    ReplyDelete
  13. @ summertimes

    δεν ειναι κατι που συμβαινει μονο σε μενα..

    ευχαριστω θα το ακουσω, υποσχομαι ;)

    ReplyDelete
  14. @ κοβω βολτες

    οπωσδηποτε.. ψυχικα τουλαχιστον..

    ReplyDelete
  15. @ ναυτη μου

    ο καθενας μας ηταν αλλιως πριν καποια χρονια..
    αλλα ενδιαφεροντα, αλλοι συμβιβασμοι, αλλοι οι χτυποι της καρδιας..

    τωρα πιθανον ολα να εχουν γυρισει αναποδα..

    καποιες φωρες σ αφηνουν αφωνο οι απολογισμοι..

    ReplyDelete
  16. @ melian

    ενα ''πολυ'' που δεν ειχαμε τη δυνατοτητα τοτε να προσδιορισουμε γιατι κατι αλλο μας ''ετρωγε'' ισως;)

    ασχημο αυτο.. να μη ξερεις τη βαρυτητα αυτου που ζεις, οταν το ζεις!

    ReplyDelete
  17. "Α, ρε χρόνε αλήτη που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς..."

    http://www.youtube.com/watch?v=ghKeks_qusk

    Αυτό είναι ο χρόνος. Αλήτης.

    ReplyDelete
  18. @ αυτη που ηταν καποτε

    μεγαλος ομως ;))))

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...