Saturday, December 10, 2011

θεατρικές σκηνές





Λαμβάνω υπόψη μου όλα τα σκηνικά που παίζονται καθημερινά στις ζωές μας,  είτε σε επαγγελματικό επίπεδο,  είτε σε προσωπικό,  κι αναρωτιέμαι που ακριβώς βρίσκεται το σημείο επαφής με τον πραγματικό εαυτό μας.  Γνωρίζουμε κάτι απ αυτόν ή μας είναι αδιάφορο;

 Ή μήπως ως ήρωες τόσων και τόσων έργων ταυτοχρόνως,   έχουμε σκίσει την ταυτότητα μας σε μικρά μικρά κομματάκια που τα έχουμε σκορπίσει εδώ κι εκεί για να καλύψουμε τις εκάστοτε ανάγκες μας;




16 comments:

  1. ΜΙΣΩ τους δήθεν και τους υποκριτές στην ζωή,
    για αυτό ίσως αγαπώ το θέατρο!

    ReplyDelete
  2. Δεν ξέρω αν υπάρχει "πραγματικός" εαυτός. Είσαι αυτό που νιώθεις, αυτό που κάνεις ή αυτό που γνωρίζεις? Είσαι αυτό που θέλεις ή αυτό που μπορείς? Είσαι το πρέπει για σένα ή για τους άλλους? Είσαι αυτό που βέπεις εσύ ή αυτό που βλέπουν οι άλλοι? Πως ορίζεται το πραγματικό?

    ReplyDelete
  3. @ roadartist

    νιωθω να αυξανονται κ να πληθυνονται..

    *σου αρεσει το θεατρο; ελαχιστες φορες το λατρεψα στο συνολο του με κουραζει σε σχεση με τον κινηματογραφο οπου μεσα σε δυο ωρες μπορει να περασει τοσο γρηγορα μια ζωη ;)

    ReplyDelete
  4. @ Μ
    εισαι αυτο που θελεις να περασεις; αυτο που δεν αντεχεις; αυτο που χτυπας καθημερινα;

    χχμμ ναι.. πραγματικο δεν υπαρχει, πως μπορεις ομως να νιωθεις ισορροπια λειτουργωντας μεσα απο τοσα προσωπα;

    ReplyDelete
  5. Όλοι είμαστε ηθοποιοί. Το πως μιλάμε, το πως φερόμαστε ακόμα και το πως κινούμαστε λειτουργεί ανάλογα με το ποιόν έχουμε απέναντι μας. Υποκρινόμαστε κάθε φορά ότι είμαστε "αυτοί" και όχι "οι άλλοι", αλλά ποτέ δεν είμαστε "εμείς". Και όταν δεν έχουμε κάποιον απέναντι τότε είναι που πλανευόμαστε περισσότερο για το ποιοι είμαστε. Θα συμφωνήσω με τον Roadartist γιατί κι εγώ λατρεύω το θέατρο και λατρεύω ακόμη περισσότερο να παίζω θέατρο. Σίγουρα ο κινηματογράφος μπορεί να κάνει θαύματα σε λίγο χρόνο, αλλά το θέατρο σταματά το χρόνο. Εξάλλου παίζοντας θέατρο τοποθετείσαι αυτόματα στην εξέχουσα θέση να γνωρίσεις ακόμη "περισσότερους εαυτούς" από τους πολλούς, πραγματικά πάρα πολλούς, που κρύβεις μέσα σου.

    Ωραία η ανάρτηση σου και η φωτογραφία.

    Καλό βράδυ.

    ReplyDelete
  6. @ και πρασινα αλογα

    αγαπω πολυ τους ηθοποιους ιδιαιτερα τους θεατρικους επισης εχω αδυναμια σε καποιους θεατρικους χαρακτηρες

    *καμμια φορα το θεατρο στη ζωη μπερδευει ακομη και τον ιδιο τον ανθρωπο.. αυτο ομως δεν ειναι κομματιασμα του εαυτου σου; δεν ερχεται καποια στιγμη που θελεις να σε προσδιορισεις κι αυτο στεκεται αδυνατο;

    ReplyDelete
  7. Εγώ νομίζω ότι δεν είμαστε μόνο ένα πράγμα, δεν έχουμε μόνο μια πλευρά, αλλά αποτελούμαστε από χιλιάδες μικρά μυστικά μερικά από αυτά άγνωστα ακόμη και σε μας τους ίδιους. Όλη μας τη ζωή προσπαθούμε να ανακαλύψουμε όσα από αυτά μπορούμε, να ξετυλίξουμε το κουβάρι της ίδιας μας της ύπαρξης και μέσα στην προσπάθεια αυτή κάπου χάνουμε, κάπου κερδίζουμε. Κάποιες φορές ίσως υιοθετούμε ρόλους που δεν μας αντιπροσωπεύουν πειραματιζόμενοι με τον ίδιο μας τον εαυτό. Πάντα το θεωρούσα πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό και να σου πω την αλήθεια πάντα μου αρέσει να γνωρίζω ανθρώπους που το ψάχνουν λίγο παραπάνω. :)

    ReplyDelete
  8. Είναι αδύνατο πράγματι να προσδιορίσεις τον εαυτό σου. Αλλά μπορείς να φτάσεις πολύ κοντά και κάθε φορά που προσπαθείς να αποκρυπτογραφήσεις το είναι σου φτάνεις όλο και πιο κοντά. Μα μια ζωή να προσπαθείς δεν φτάνει και δεύτερη ζωή δεν έχει. Ωστόσο δεν μπορώ να μην φωνάζω με όλη μου τη δύναμη ότι αξίζει τον κόπο.

    ReplyDelete
  9. Είσαι αυτό που μπορείς και προσπαθείς να γίνεις αυτό που θέλεις. Αλλά αυτό αλλάζει με τις εποχές, τις καταστάσεις και τα θέλω σου. Αυτό δεν σημαίνει ότι υποκρίνεσαι. Απλά οτι εξελίσεσαι. Μπορείς να ορίσεις μόνο το στατικό, ό,τι δεν αλλάζει. Μην ψάχνεις να καθορίσεις εσένα γιατί θα καταντήσεις γραφική. Ζήσε ειλικρινά αυτό που είσαι, αυτό που νιώθεις και θα είσαι ο.κ.

    Το θέατρο το λατρέυω αλλά μόνο πάνω σε σκηνή :-)

    ReplyDelete
  10. @ καραγκιοζακι

    ποσο δικιο εχεις.. τι γινεται ομως οταν φτανουμε στην αλλη ακρη; και χρησιμοποιουμε αυτη την υποκρισια για να βγαλουμε λαγο απο τα καπελλα των αλλων;

    τοτε που αρχιζει και που σταματαει ο εαυτος μας;
    και ποσο προβλημα ειναι οταν κοιταζομαστε στον καθρεφτη;

    ReplyDelete
  11. @ πρασινα αλογα

    το θετεις με τη θετικη του πλευρα και φυσικα θα συμφωνησω και θα πω πως μου αρεσει..

    εδω μιλαμε πως τεντωνουμε τα ορια μας οσο κι οπου παει.. σωστα!

    ReplyDelete
  12. @ Μ

    εγω μιλαω για υποκρισια η εξελιξη ειναι κατι αλλο..

    η λεξη ''γραφικος'' με ενοχλησε, ισως να ψαξουμε για κατι πιο ταιριαστο..

    καλημερα :)

    ReplyDelete
  13. Λυπάμαι, και επειδή δεν κατάλαβα για τι πράγμα μιλούσες και επειδή ενοχλήθηκες. Δεν ήταν προσωπικό το "γραφική" αλλά σαφώς μπορούμε να το αλλάξουμε. Καλύτερα ακόμα να διαγράψεις και τα σχόλιά μου. Δεν με ενοχλεί :-) Μάλλον ήμουν εκτός θέματος...

    Να έχεις μια όμορφη μέρα!

    ReplyDelete
  14. @ Μ

    οχι κοριτσι μου, κουβεντουλα κανουμε, και καθολου δεν ησουν εκτος, την πλευρα σου εξεφρασες..

    για τις λεξεις.. προσεχω λιγο την πραγματικη τους εννοια..

    να εισαι καλα

    ReplyDelete
  15. Δε μου αρέσει απλά, το "καλό" θέατρο το αγαπώ πολύ. Λατρεύω τις παραστάσεις...φεύγω, μαγεύομαι, ταξιδεύω.
    :)

    ReplyDelete
  16. @ roadartist

    τι ωραια!
    εγω ετσι νιωθω με τον κινηματογραφο.. προσπαθησα πολυ με το θεατρο αλλα ΔΕΝ.. οποτε ζηλευω το συναισθημα

    χχχ

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...