Friday, March 16, 2012

γλίτσα





η φωτογραφία του Haris Tzeiranidis 




Ίσως να φταίει ο ατέλειωτος φετινός χειμώνας,  ίσως η όλη αρνητική ψυχική διάθεση που μας έχει δημιουργήσει η όλη γενικότερη οικονομική κατάσταση αν και πιστεύω πως η υπερβολή είναι πάντα μέσα στο μυαλό μας και η έξοδος είναι λαμπερή και δυναμική ακόμη και μέσα από το πιό σκοτεινό τούνελ κι ακόμη πως μια εξωτερική κρίση δε συνεπάγεται και εσωτερική και το αντίθετο  και πως το μέσα μας κρύβει πάντα εκπλήξεις αλλά..

..νομίζω,  δλδ είμαι πιά σίγουρη ότι ζω σε μια πόλη που έχει πάψει να μου θυμίζει,  να με προσελκύει, να με εμπνέει βρε παιδί μου..

εδώ και καιρό,  κάθε μέρα και πιό πολύ η Θεσσαλονίκη μου μοιάζει με πολυκατοικία που κατακαλόκαιρο έχει αφεθεί και εγκαταλειφθεί από τους διαχειριστές της.  Και είμαστε στην αρχή μιας άνοιξης για να συμβαίνει αυτό.  Περπατάω σε δρόμους που μοιάζουν σαν να έχει να πέσει καθαρό νερό και χλωρίνη επάνω τους χρόνια.  Νιώθω τη γλίτσα να ξεγλιστράει από τις γωνιές,  να τρέχει καταμεσής των δρόμων,  να κολλάει στα παπούτσια κι από εκεί να εγκαθίσταται στην όσφρηση και τη γεύση μου.

..κατεβαίνω στο κέντρο και ατμόσφαιρα δεν υπάρχει..  από την αγορά,  όπου τα μισά μαγαζιά δηλώνουν ξεπούλημα ή προσφορές και τα άλλα μισά έχουν κλείσει μέχρι τα διάφορα cafe..  όπου ξαφνικά ανιχνεύω ''κλίκες''  και βλέμματα εξεταστικά και περίεργα του στυλ ''ας τον αυτόν δεν είναι δικός μας''  μέχρι την ποιότητα του καφέ η οποία δεν θυμίζει τίποτα από το παρελθόν,  εκτός κι αν εγώ έχω μείνει πίσω και καφέ φίλτρου είμαι η μόνη που ζητάω άρα δικαιολογημένο το ξενέρωμα ή η μπαγιατίλα..

..νιώθω ότι ο τοίχος ξέβαψε ξαφνικά κι απότομα,  και ξεπετσώνοντας το πρώτο ή ακόμη και το δεύτερο στρώμα μπογιάς,  φανερώθηκε ένα σάπιο backround,  που δε φτιασιδώνεται με έργα στην παραλία ή με μια έκθεση στο μουσείο φωτογραφίας..
χρειαζόμαστε ένα υπόβαθρο το οποίο  δεν είχαμε ποτέ..   νομίζαμε ότι είχαμε.. και ίσως αναλώσαμε σε λάθος πράγματα..

δε ξέρω αν έχει φταίξει αυτός ο ατέλειωτος χειμώνας αλλά έχω κουραστεί να βλέπω ανθρώπους ντυμένους με σκούρα χρώματα.  Να μη χαμογελούν.  Θέλω να φύγει αυτό το πράγμα μέσα από τα κεφάλια μας.  Να αφήσουμε χώρο για την άνοιξη.  Για όνειρα.  Για έμπνευση.  Θέλω να γίνονται πράγματα για όλους και όχι για τους λίγους.  Θέλω να βλέπω ανθρώπους να δημιουργούν και να εκθέτουν.  Θέλω να βλέπω αυτό το κάτι παραπάνω κι όχι το λιγότερο.  Και να είναι αυτό το βάθος και όχι η επίστρωση.

Γιατί να πάρει η ευχή εγώ μια άλλη Θεσσαλονίκη έζησα..  και εκείνη είναι που την θέλω πάλι πίσω!


17 comments:

  1. Δεν έχεις άδικο καρδιά μου. Αλλάζουν όλα. Και αλλάζουν προς το...χειρότερο? Δεν ξέρω. Πάντως κάτι λείπει απο την ομορφιά του χθες. Απο την άλλη πάλι, μιλώντας με έναν Αθηναίο προχθές άκουσα για χιλιοστή φορά το ίδιο πράγμα:"είστε τόσο τυχεροί που ζείτε εδώ, που περπατάτε, μιλάτε, αναπνέετε σε μια ΜΗ φοβιστική πόλη. Η Αθήνα είναι απειλητική για τη ζωή μας. Εδώ υπάρχει ζωντάνια". Μήπως επειδή ζούεμ την καθημερινότητα του νησιού μου δεν είναι εύκολο να εντοπίσουμε τις ομορφιές της? Δεν μπορεί να τις βλέπουν τυχαία οι τρίτοι...Κάπου εκεί θα υπάρχουν νέες ομορφιές...

    ReplyDelete
  2. @ ηλιογραφε

    υποθετω το ιδιο παντου.. αλλα η θεσσαλονικη ηταν απο παντα ενα θεμα καπως ''ευαισθητο''

    ReplyDelete
  3. @ κοβω βολτες

    αυτο που λεει ενας ξενος μπορει να ειναι η αισθηση μιας στιγμης και να ειναι πραγματικη.. εχω ακουσει ομως και τα ακριβως αντιθετα..

    προσωπικα νιωθω τα οσα γραφω.. και να ξερεις οτι αντισταθηκα.. δεν ηθελα να το δω ισως γιατι μ ενοχλουσε, αλλα η πραγματικοτητα ειναι εδω και μας πληγωνει..

    θελω μια πολη, οπου με χαρα θα βλεπω να γινονται πραγματα, θελω να συμμετεχω, να τα ζω, να εμπνεομαι..

    :)

    τι κανουν τα μωροπατουσακια;)

    ReplyDelete
  4. Γίνονται μικρή μου πράγματα. Χρειάζεται λίγο να τα αναζητάμε και εμείς...θυμάσαι...? ;)
    *με γεμίζουν με χαμογελο-ίχνη...;))

    ReplyDelete
  5. Εγώ έζησα τη Σαλονίκη του τσιμέντου κι αγωνιώ να τη δω λίγο πιο πράσινη, αγωνίζομαι να τη δουν τα παιδιά μου με λίγο περισσότερους ελεύθερους χώρους.

    ReplyDelete
  6. @ κοβω βολτες

    το 2007 φθινοπωρο/χειμωνας νομιζω πως ηταν οταν τριγυρνουσαμε απο εκθεση σε εκθεση ζωγραφικης;

    βιλα μπιανκα
    αλατζα ιμαρετ
    γενι τζαμι

    δε προλαβαιναμε τις εναλλαγες

    2009 ή 2010 ηταν οι απιστευτες εκθεσεις φωτογραφιας στα ιδια μερη;

    και δεν ειναι μονο αυτα ενα παραδειγμα εφερα..

    ReplyDelete
  7. @ δειμε

    στο ζωολογικο κηπο και στον κεδρινο λοφο

    στα πλατανακια

    μονο εκει θυμαμαι πρασινο

    ReplyDelete
  8. πιο όμορφη περιγραφή για το πως θέλουμε την Θεσσαλονίκη όλοι εμείς οι Βορειοελλαδίτες δεν γινότανε!
    Ακριβώς έτσι νιώθω και εγώ την γλίτσα φεγγαρένια μου. Που'ναι εκείνη η παλιά Θεσσαλονίκη; Που πήγε;

    ReplyDelete
  9. πόσο συμφωνώ...
    ασ ανοίξει τουλάχιστον ο καιρός.. μήπως και φτιάξουν λίγο τα πράγματα.. ;/

    ReplyDelete
  10. @ george

    νιωθω πολλα να εχουν αλλαξει.. οπως ειπε και μια καλη φιλη σημερα το πρωι.. νιωθω να στενεψε ο χωρος :)

    ποιοτητα πουθενα και σε τιποτα!

    ReplyDelete
  11. @ δαναη

    ειναι μεσα μας δαναη μου..

    αλλα ευχομαι να βοηθησει η ανοιξη, ειμαι κι εγω αισιοδοξη ;)

    καλο σαββατοκυριακο

    ReplyDelete
  12. σίγουρα έχει αλλάξει κι όχι προς το καλύτερο. αλλά πουθενά η ατμόσφαιρα δεν είναι η ίδια όπως λίγα χρόνια πριν. μια φορά που την επισκέφτηκα πρόσφατα το ένοιωσα. δε μου άρεσε. αλλά μάλλον πρέπει να μάθουμε να βρίσκουμε την ομορφιά που σίγουρα κάπου κουρνιάζει στη Θεσσαλονίκη του σήμερα. Κάτι σαν παιχνίδι θησαυρού;...

    ReplyDelete
  13. @ summertime

    εγω το νιωθω καθημερινα..

    στη δικη σου πολη;

    ReplyDelete
  14. Είναι η διάθεση, η γενική διάθεση εννοώ, όχι μόνο η δική σου μου του.
    Έπειτα, απομένουν αυτοί που κάνουν πράγματα χωρίς να μπορούν να ζήσουν αν δεν κάνουν.
    Πολλοί δεν ήταν ποτέ.
    Πολλοί ασπασμοί
    & εναγκαλισμοί : )

    ReplyDelete
  15. @ axillea

    ημουν στο cosmos σημερα.. αλλος θεος.. αλλο επιπεδο..

    οχι αυτο που θα ηθελα!

    ανταποδιδω σε γλυκυτερους τονους ομως και πιο αγαπησιαρικους χχχ

    ReplyDelete
  16. στη δική μου πόλη, κάποιοι παριστάνουν πως τίποτε δεν έχει αλλάξει, κάποιοι απελπίζονται, οι πιο πολλοί μάλλον, κάποιοι απλώς φεύγουν.
    ίσως αλλάζουμε κι εμείς.
    ίσως μας τρομάζουν οι προοπτικές π ανοίγονται μπροστά μας και ρίχνουμε αλλού το φταίξιμο. ίσως δεν κάναμε τίποτα όταν όλα άρχισαν ν αλλάζουν.
    εδώ επαρχία. Βόλος. μια πόλη με σκουριασμένα μυαλά και τσαλαπατημένα όνειρα. που την αγαπώ. αν την αγαπούσα αληθινά ίσως θα έπρεπε να φύγω.

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...