Wednesday, June 06, 2012

παράθυρα





Eίναι κάποιες εικόνες που δεν μπορούν να αποτυπωθούν με τη φωτογραφική μηχανή.  Όπως ας πούμε η βόλτα του φεγγαριού μέσα στα σύννεφα.

Ή όπως η νύχτα.  Η γωνιά στο μπαλκόνι.  Τα ακουστικά στα αυτιά.  Η προσπάθεια να συντονιστείς σ'  ένα ραδιοφωνικό σταθμό σε ρυθμό latin.  Τα απλωμένα ρούχα απέναντι.  Το αεράκι που τους δίνει κίνηση.  Η πλατεία.  Τα σπίτια.  Τα παράθυρα που την κοιτούν.  Παράθυρα μισάνοιχτα και παράθυρα ορθάνοιχτα.  Σκοτεινά και ολοφώτιστα.  Οι λάμπες του δρόμου.  Το μεγάλο δέντρο στη γωνία.  Αυτοκίνητα παρκάρουν.  Αυτοκίνητα φεύγουν.  Φωνές παιδικές που δεν έχουν κοιμηθεί ακόμη.  Το ζευγάρι του τέταρτου που μαλώνει.  Ο Δημήτρης που καπνίζει στο ρετιρέ της κίτρινης.  Ο πρώην συμμαθητής του γιού μου στο ρετιρέ της άσπρης,   Ο Παύλος στον τρίτο της παλιάς.  Το ζηλευτό της καινούργιας που κοιτάει βουνό και θάλασσα.  Πρασινάδες και λουλούδια που δεν διακρίνω αλλά υποψιάζομαι.  Και ξανά σκοινιά,  και ρούχα πιασμένα σε μανταλάκια πλαστικά.

Παράθυρα με φως ολοκίτρινο της ζεστασιάς.
Κουρτίνες που φιλτράρουν κινήσεις και σιλουέτες.

Είναι κάποια πράγματα που δεν μπορούν να αποτυπωθούν με μια φωτογραφική μηχανή.  Όπως αυτό το μπαλκόνι της άσπρης απέναντι.  Το τελευταίο ψηλά.  Μακρύ και φαρδύ.  Με μια χτιστή ψησταριά βουβή.  Και πέντε παραθυρόφυλλα γκρίζα που δεν τα λες κλειστά,  αλλά ούτε μισάνοιχτα.  Η σωστή λέξη είναι μισόκλειστα.  Στα μισά διακρίνεις το εσωτερικό φως από τις γρίλιες.  Τόσο αμυδρά που καμμιά φορά νομίζεις πως κάνεις λάθος.  Το περνάς για αντανάκλαση και κάνεις,  να έτσι το κεφάλι λίγο δεξιά για να πειστείς πως μέσα ζούνε άνθρωποι.  Τα υπόλοιπα είναι ερμητικά κλειστά και μόνο ένα,  ανοιχτό ως τη μέση.  Περίεργο διαμέρισμα και δεν υπερβάλλω.  Κι ας νιώθω όποτε το χαζεύω σαν τον Τζέιμς Στιούαρτ στον Σιωπηλό Μάρτυρα του Χίτσκοκ.  Μοιάζει να έχει μέσα του ζωή και να μην έχει.  Τα παντζούρια μένουν πάντα στην ίδια θέση.  Πρωί,  μεσημέρι,  βράδυ.  Οι ιδιοκτήτες,  όποιοι κι αν είναι αυτοί δε βγαίνουν ποτέ στο μπαλκόνι.  Δεν σκουπίζουν,  δεν απλώνουν ρούχα.  Το μόνο  που δείχνει κάποιο σημείο ζωής είναι αυτό το αμυδρό φως αργά τη νύχτα.  Μερικές φορές ακόμη κι αυτή η γαλαζωπή λάμψη της τηλεόρασης..

Μια και μοναδική φορά,  κι αυτή την θυμάμαι σαν όνειρο,  είδα μια γυναικεία φιγούρα πίσω από το μισάνοιχτο παράθυρο. Μου φάνηκε πως κρατούσε μια στίβα ρούχα στα χέρια,  υπέθεσα πως μετά από κάποιο σιδέρωμα,  τα τακτοποιούσε στα συρτάρια.

Δε ξέρω γιατί,  αλλά κάθε βράδυ,  καθισμένη στην ίδια γωνιά,  και ακούγοντας τον ίδιο σταθμό latin,  τα μάτια μου δεν ξεκολλούν από εκεί.  Αν υπάρχουν παράθυρα λογής λογής,  τα συγκεκριμένα ανήκουν σε μια ειδική κατηγορία που θα ονόμαζα ''αινιγματικά''.

Είναι κάποια πράγματα που δεν ξέρω αν περιγράφονται,  σίγουρα όμως θέλεις κάπως να τα πεις !

11 comments:

  1. Θαυμάσιο !!
    Καλή σου μέρα :)

    ReplyDelete
  2. οταν εχεις αυπνιες μετα απο υπερβολικη καταναλωση καφεινης, μπαινεις εδω και βρισκεις ομορφο και ζεστο σχολιο απο μπισκοτο..

    τελεια

    καλο σου βραδυ

    ReplyDelete
  3. Απο τις ωραιοτερες αναρτησεις!!!!!
    Εχω λατρεια στα παραθυρα. Ειτε τα κοιτας απο μεσα, ειτε απο εξω προς τα μεσα. Εχω καθισει κι εγω ωρες χαζευοντας τις απεναντι ζωες στη Χαριλαου οταν εμενα. Μια γευση σεναριογραφου, φανταζομουν λεπτομεριες για τη ζωη πολλων.

    Οτι ισως η κυρια Ευδοξια να εχει σεμεδακι πανω στην τηλεοραση της, οπως εκανε η γιαγια μου. Και οτι ο σκυλος του Κωστα και της Χριστινα μαλλον θα κοιμαται στην εσοχη που κανει το σπιτι κατω απο την κουζινα προς το σαλονι. Το ψυγειο του Μπαμπη θα ειναι γεματο μπυρες, ενα-δυο κουτια μισοφαγωμενης πιτσας και γιαουρτια.
    Ο,τι να 'ναι σκεφτομουν δηλαδη. Ακομη και για αγνωστους πεζους που φαινοντουσαν να περπατουν στην παπαναστασιου :) Και μου αρεσε τοσο αυτο το "παιχνιδι σεναριων" :)

    Η φωτογραφια σου καταπληκτικη. Σε πειραζει να την βαλω στις αγαπημενες μου στο heartit ;

    καλημερααα

    ReplyDelete
  4. Από τα καλύτερά σου κείμενα. Εξαιρετικό. Λυρικό, λιτό όμως, και τόσο γοητευτικό.

    ReplyDelete
  5. @ dee dee

    ααα εσυ εκανες μεγααααλα σεναρια..

    χχχ

    παιχνιδια της νυχτας και της φαντασιας, μα ειναι ομως και τοσο προκλητικα τα φωτισμενα παραθυρα.. τοσο προκλητικα !!!!

    η φωτο δικη σου χχχ

    ReplyDelete
  6. @ δειμε

    νομιζω πως εχεις πολυ γοητευτικη διαθεση ;))))

    ReplyDelete
  7. Είμαι στα καλά μου... Η μεγάλη "καθάρισε" χωρίς καθόλου κόπο, εχθές ήταν κυρία στο νέο της κάθισμα αυτοκινήτου όπως και στο πολυκατάστημα που επισκέφτηκα (με τον πρώτο μισθό μετά από πολλούς πολλούς μήνες) και γίνεται ένα μικρό καταναλωτικό ον....

    ReplyDelete
  8. Και σίγουρα θες να τα ανακαλύψεις...
    Σαγήνη...;)

    ReplyDelete
  9. Από τα καλύτερα κείμενα που μας έχεις χαρίσει..

    ReplyDelete
  10. Υπέροχο κείμενο και φωτογραφία! Καλώς σε βρήκα! Από τη Σοκακτσου έρχομαι και θα μείνω!

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...