Tuesday, August 21, 2012

ΈναΓαλάζιοΑγόρι





XίλιεςΠενήνταΤρείςΣτροφές για να πατήσεις άμμο,  κι άλλα 20304050 δευτερόλεπτα για να μπεις στη θάλασσα,  αφού γεμίσεις το στόμα σου από μπουκιές κουλούρι κι αφού μασήσεις μέχρι και το τελευταίο σουσάμι,  πλαστικό ποτήρι,  καφές,  νερό παγωμένο,  κόκκινο απαγορευτικό για ένα λαιμό που ντάλα καλοκαίρι παραπονιέται πως πονάει.

ΔενΜαρέσειΝαΜιλάωΟύτεΝαΔιαβάζωΠαράΜόνοΝαΚοιτάωΤηΘάλασσα,  αυτοί οι τελευταίοι μήνες ήταν τόσο θάλασσα που δε ξέρω πως να ξαναβρώ στεριά και άσφαλτο και πρέπει και όλα αυτά τα ακατόρθωτα.

ΠρέπειΝαΥπάρχειΠλεόνασμαΣκέψεων για να μιλάς,  πρέπει να υπάρχει κάτι που να σε υπερβαίνει και να γυρνάει σα μολυβένια ομπρέλλα επάνω σου.  Να τη διώχνεις και να μη φεύγει.  Καμμιά φορά,  είναι τέτοια η ισορροπία που δε θέλεις να γεννήσεις πράγματα.  Δεν έχεις την ανάγκη.  Είσαι απλά καλυμμένος.  Γεμάτος όσο αντέχεις,  ή μέχρι εκεί που αντέχεις.

Στις επιστροφές,  ΥπάρχειΠάνταΈναΓαλάζιοΑγόρι να σε κοιτάει με παιχνιδιάρικη  /  γκρινιάρικη  /  κλαψιάρικη  /  στριμμενονυσταγμένη  μουτσούνα πίσω από ένα λερωμένο παράθυρο.  Πάντα!

6 comments:

  1. @ σεβαχ

    για αυτο τη διαλεξα ;)

    ReplyDelete
  2. Είσαι εκπληκτική. Εξαιρετικό ποστ...

    ReplyDelete
  3. @ δειμε μου

    που να με γνωρισεις κι ολας :P

    καλημερα!

    ReplyDelete
  4. Καλημέρααα..
    ''Ζωγράφισες'' το καλοκαίρι με τα ''χρώματα'' που αγαπώ!
    Υπέροχη ανάρτηση..**)

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...