Μήπως καθημερινά δε βιώνουμε ένα ''τέλος'';
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
το αλάτι κι μπαμπάς μου
Έχω συνδιάσει την αγάπη μου προς τον πατέρα μου με το αλάτι. Ήμουν πολύ μικρή, όταν μου έλεγε ένα λίγο ακαταλαβίστικο για την ηλικία μου π...
Έχω συνδιάσει την αγάπη μου προς τον πατέρα μου με το αλάτι. Ήμουν πολύ μικρή, όταν μου έλεγε ένα λίγο ακαταλαβίστικο για την ηλικία μου π...
μήπως ναι..
ReplyDeleteΉταν ο τελευταίος διάλογος δύο πιλότων που -για κάποιο λόγο που αυτή τη στιγμή δεν έχω πρόχειρο- κάτι έγινε στο αεροπλάνο τους κι έφυγε το πάτωμα του και ρούφηξε τους επιβάτες στο κενό. Οι πιλότοι ακούνε το μπαμ, η πόρτα τους είναι κλειστή, έχουν απομείνει μόνοι τους σε ένα κούφιο άδειο αεροπλάνο με ακέραιο πιλοτήριο. Τα λόγια τους καταγράφηκαν στο μαύρο κουτί.
ReplyDelete«Τι έγινε;»
«Ξέρω 'γω»
«Πέφτουμε;»
«Ναι».
«Ανέβασε το».
«Δεν πάει».
«Κάνε ελιγμούς».
«Δεν υπακούει».
«Κάνε κάτι».
«Δεν πάει πουθενά».
«Πέφτουμε;»
«Ναι».
Τώρα που το σκέφτομαι, ο διάλογος αυτός είναι σχεδόν πανομοιότυπος με κάθε τελευταίο διάλογο οποιασδήποτε σχέσης.
απόσπασμα από το Μόνολογκ του Λένου Χρηστίδη
@ ταξιδιωτη απο δικο σου μπλογκ
Μα,πάντα το τέλος δεν είναι η αφετηρία μιας καινούριας αρχής;
ReplyDeleteΑς είναι τουλάχιστον λυτρωτικό!
@ stickland
ReplyDeleteθα συμφωνησω μαζι σου, ειδικα αν καψεις και ολες τις γεφυρες αλλα ποσο ευκολα μπορεις να εξαφανισεις / διαγραψεις / αφησεις στην ακρη αυτο που αποτελουσε μερος του κοσμου σου 6 ολοκληρα χρονια;
@ andrik
ReplyDeleteένα πακετο το οποιο κουβαλαει συναισθηματα ετων δε μπορει παρα να ειναι ''ωραιο''
καλημερα
καλο σ/κ να εχουμε