Thursday, August 23, 2012

the end





Μήπως καθημερινά δε βιώνουμε ένα ''τέλος'';

5 comments:

  1. μήπως ναι..

    ReplyDelete
  2. Ήταν ο τελευταίος διάλογος δύο πιλότων που -για κάποιο λόγο που αυτή τη στιγμή δεν έχω πρόχειρο- κάτι έγινε στο αεροπλάνο τους κι έφυγε το πάτωμα του και ρούφηξε τους επιβάτες στο κενό. Οι πιλότοι ακούνε το μπαμ, η πόρτα τους είναι κλειστή, έχουν απομείνει μόνοι τους σε ένα κούφιο άδειο αεροπλάνο με ακέραιο πιλοτήριο. Τα λόγια τους καταγράφηκαν στο μαύρο κουτί.
    «Τι έγινε;»
    «Ξέρω 'γω»
    «Πέφτουμε;»
    «Ναι».
    «Ανέβασε το».
    «Δεν πάει».
    «Κάνε ελιγμούς».
    «Δεν υπακούει».
    «Κάνε κάτι».
    «Δεν πάει πουθενά».
    «Πέφτουμε;»
    «Ναι».

    Τώρα που το σκέφτομαι, ο διάλογος αυτός είναι σχεδόν πανομοιότυπος με κάθε τελευταίο διάλογο οποιασδήποτε σχέσης.

    απόσπασμα από το Μόνολογκ του Λένου Χρηστίδη


    @ ταξιδιωτη απο δικο σου μπλογκ

    ReplyDelete
  3. Μα,πάντα το τέλος δεν είναι η αφετηρία μιας καινούριας αρχής;
    Ας είναι τουλάχιστον λυτρωτικό!

    ReplyDelete
  4. @ stickland

    θα συμφωνησω μαζι σου, ειδικα αν καψεις και ολες τις γεφυρες αλλα ποσο ευκολα μπορεις να εξαφανισεις / διαγραψεις / αφησεις στην ακρη αυτο που αποτελουσε μερος του κοσμου σου 6 ολοκληρα χρονια;

    ReplyDelete
  5. @ andrik

    ένα πακετο το οποιο κουβαλαει συναισθηματα ετων δε μπορει παρα να ειναι ''ωραιο''

    καλημερα
    καλο σ/κ να εχουμε

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...