.....
Μέσα μου κι έξω μου η βροχή έχει χρώμα γκρι και γεύση μελαγχολίας
.....
Όταν περπατάς δρόμους άγνωστους, έχεις την ανασφάλεια του πρωτάρη και την αφέλεια του ότι ήθελε προκύψει..
Σε δρόμους περπατημένους ήδη, υπάρχει πάντα ένα πρόβλημα, αυτό του να βρεις τα χνάρια εκείνα τα χρωματιστά που πάντα υπάρχουν, και να πατήσεις ξανά επάνω για το πισωγύρισμα.. αποφεύγοντας ασφαλής τις κακοτοπιές!
.....
Έρχονται Χριστούγεννα ρεεε..
Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που εκφράζεσαι μέσα από τον γραπτό λόγο!!
ReplyDeleteΝα είσαι καλά!
keep walking θα ελεγα , σαν τη γνωστη διαφημιση
ReplyDeleteωραιοι ειναι οι αγνωστοι δρομοι, αλλα δυσκολο να τους παιρνεις διαρκως , κι ετσι μενουν οι περπατημενοι, που κι αυτοι ομως συνεχως αλλαζουν, οπως αλλαζουμε κι εμεις
...
μ'αυτο το γλυκο φθινοπωρο, δυσκολο να πιστεψεις οτι τα Χριστουγεννα ειναι ενα μηνα μακρια
Να, αυτή η απλή μα τρυφερή εικόνα με το χαλί για πολυθρόνα και τον ελληνικό στο πάτωμα πλάι σε μισάνοιχτο παραθύρι, ειναι ένα χνάρι απο παλιά. Αναλλοίωτο και ευλογημένο. Αυτά τα χνάρια πλάθουν και τον δρόμο μπρος τον άγνωστο. Εν αγνοία μας τις περισσότερες φορές. Υπόγεια διαδρομή...
ReplyDeleteαχ αυτό το να περπατάς δρόμους άγνωστους...αυτό είναι το μειονέκτημα που έχει κάθε πόλη που μπορείς να τη λες "πόλη μου".
ReplyDeleteΧρόνια πολλά στην πιο γλυκιά Στέλλα του διαδικτύου!
ReplyDeleteΦιλιά πολλά!