E ναι! Με κέρδισε..
-
''Άμα θέλω να δω κόκκινο, βλέπω κόκκινο'', του είπε μια φορά.
Ο γιατρός ξερόβηξε.
''Ο τοίχος τώρα είναι κόκκινος. Άμα κοιτάξω κάτι έντονα παίρνει το χρώμα που θέλω εγώ.''
''Και αυτό σε ευχαριστεί Μιράντα;''
''Η θέληση μου διατάζει.''
''Κι αυτό σου δίνει ικανοποίηση λοιπόν, ότι έχεις αυτή τη δύναμη;''
-
Θα μπορούσε να πνίξει ένα μωρό, όχι να το σφάξει. Να το πνίξει από αγάπη, χάδια, φιλιά. Όταν η αδελφή της ήταν πολύ μικρή, την έβαζε στην μπανιέρα και τη σαπούνιζε και τη φιλούσε και τη γαργαλούσε κι εκείνη πνιγόταν στα γέλια, κατακόκκινη από ευχαρίστηση.
-
Νομίζω ότι θα θέλω να το αντιγράψω ολόκληρο.. αλλά θα προσπαθήσω να είμαι συγκρατημένη, άλλωστε η ευχαρίστηση βρίσκεται σε κομμάτια, κι εγώ θέλω να τα δαγκώσω αργά και απολαυστικά..
-
Στις πρώτες σελίδες μιλάει για μια Citroen.
Υπήρξαν δύο στη ζωή μου, μια εκείνη βαριά, η φαρδιά που είχε ένα τρόπο να σηκώνεται στις λακούβες και τους ζόρικους δρόμους.. η άλλη ήταν το αμέσως επόμενο μοντέλο, το καινούργιο..
Μπεζουλί και οι δυο.. θυμάμαι ακόμη τους αριθμούς!
-
Αυτό με τις φωτογραφικές μηχανές που δεν κάνουν αυτό που τους λες αλλά έχουν δικό τους προγραμματισμό και άποψη και θέλουν και κατάλληλο φωτισμό για να βγάλουν μια τοση δα απλή φωτογραφία, δεν το κατάλαβα ποτέ.. αύριο θα δοκιμάσω πάλι, ιδιαίτερα αν έχει ήλιο..
περιμένω τα σχόλια σας..
δε το έχω ακόμη, είμαι μακριά από την Αθήνα-ελπίζω τη Δευτέρα να λειτουργήσουν τα ΜΜΜ και να μπορέσω να πάω σε βιβλιοπωλείο.
ReplyDeleteόμορφο απόσπασμα
καλό απόγευμα!
Με κέρδισε και εμένα από την πρώτη σελίδα...
ReplyDeleteΜου άρεσε η υφή του εξωφύλλου, πήρα γυαλιά, τσιγάρο, καφέ και ξεκίνησα!!
Αυτό που μου αρέσει στα διηγήματα είναι που μπορείς να ξεκινήσεις ένα βιβλίο από τη μέση ή το τέλος και όχι απαραίτητα από την αρχή...
Όμως, επειδή εδώ είμαστε πολλοί θα το πάω με τη σειρά...
Μου άφησε το πρώτο μια στενάχωρη γεύση στο στόμα...
Πολλά νομίζω μπορούν να ειπωθούν για τους γιατρούς που χαπακώνουν τους ασθενείς τους χωρίς να δίνουν πραγματικά σημασία στα συναισθήματα τους, για τους γονείς που επίσης δεν μπορούν ή δεν ξέρουν πως να πλησιάσουν τα παιδιά τους στην εφηβεία....
Πόση αλήθεια μοναξιά και πόση ελευθερία μπορεί να κρύβεται μέσα σε ένα τσιγάρο;;;;
Θυμάμαι κι εγώ αυτό το Σιτροέν, τον περίφημο βάτραχο... αυτοκίνητο οικογενειακό, χρώμα σκούρο μπορντώ!
Αργότερα ένα Σιτροέν LN, "Ελενάκι" όπως το αποκαλούσα, γαλάζιο, υπάρξε ο πρώτος μου σύντροφός στις τρέλες τις νεανικές!!!
Καλησπέρα!!
ReplyDeleteΑκόμα δεν το έχω το βιβλίο, από Δευτέρα !
Τα λέμε ,
σαμιώτικα χαιρετίσματα
@ ποδονιφτη
ReplyDeleteμε την ησυχια σου.. εγω αλλωστε διαβαζω αργα ;)
καλο βραδυ κοριτσι
@ mariela
ReplyDeleteελευθερια ειναι.. και η μαγκια του εγω το οριζω αυτο.. και μοναξια ναι!
νομιζω αλλοι δεν μπορουν κι αλλοι δε θελουν.. αλλα και να θελεις ισως δε ξερεις τον τροπο, κι αν χασεις απο την αρχη την ακρη του κουβαριου, παει τελειωσε..
θυμηθηκα τα τσιγαρα που καναμε τοτε.. η σκεψη οτι εγω τους ξεγελω, εγω κανω αυτο που θελω.. κανω την δικη μου επανασταση!
περιμενω κι αλλα
καλο βραδυ
@ Αθηνα
ReplyDeleteανταποδιδουμε τους χαιρετισμους.. ειναι πολλοι αυτοι που θα το εχουν απο Δευτερα.. μη σε νοιαζει :)
κανει πολυ κρυο και εκει;
καλο βραδυ!
η πρωτη ιστορια μ εκανε να σκεφτω, ποσο διαφορετικες ευκαιριες θα ειχαμε αν μπορουσαμε να φυγουμε απο τους γονεις μας οταν ειμασταν ακομη μικροι..
ReplyDeleteνα ζουμε μονοι, να εχουμε τα προς το ζην, και να κανουμε αυτο που θελουμε εμεις.. καθαρα εμεις..
τοτε που ακομη τα κοινωνικα πρεπει δεν ηταν φραγμος..
πως θα ηταν αραγε;
την δευτερη ιστορια δεν την πολυκαταλαβα :)
Απο τη δική σου ανάρτηση αλλά και απο τα σχόλια των φίλων,ανυπομονώ να το αγοράσω και εγω!
ReplyDeleteΑυτό που με κέρδισε είναι το γεγονός οτι μπορείς να αρχίσεις την ανάγνωση απο τη μέση ή το τέλος,όπως λέει και η Mariela και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει πολύ στα βιβλία!
Τα αποσπάσματα είναι πολύ όμορφα!
καλό απόγευμα!
διάβασα το πρώτο διήγημα. "διάλειμμα" θα το έλεγα.
ReplyDelete"Ξέρεις ότι υπάρχει ένα σημείο στον Ισθμό που μπορείς να δεις την κοιλιά ενός ζαχαροπλαστείου;"
συνεχίζω...
χμμ...Βλέπω δημιουργεί ενδιαφέρον απο την αρχή το βιβλίο. Αύριο θα φροντίσω να το έχω στα χέρια μου. Θα σας προλάβω εγκαίρως...;)
ReplyDeleteΤο ακούμπισα πάνω στο κομοδίνο για να κάθεται εκεί να με περιμένει.
ReplyDeleteΤο πρωί ξύπνησα αλλά στο σπίτι επικρατούσε ύπνος και το πήρα στα χέρια μου. Γρήγορα βυθίστηκα. Αρκετά δυνατή η πρώτη ιστορία. Πάμε για την επόμενη.
Δεν το είχα υπόψιν μου, αλλά θα φροντίσω να το διαβάσω=)
ReplyDeleteΚαληνύχτα!
Ιστορία δεύτερη:
ReplyDeleteΗ αγωνιόδης αναζήτηση της έμνευσης!!
Αν στο κείμενο αλλάζαμε τις λέξεις και όπου "γράψιμο" βάζαμε "ζωγραφική" σε κάποια σημεία ένοιωσα σαν αν μιλά για μένα...
Αντιγράφω δύο κομμάτια, το πρώτο:
"Όλες οι σκέψεις της ήταν γύρω από το γράψιμο... Τελικά είμαι σχεδόν ανάπηρη, αναλογίστηκε"
Η ταύτιση:
Συχνά οι σκέψεις μου είναι γύρω από τη ζωγραφική. Ακόμα και στον ύπνο μου ονειρεύομαι ζωγραφική.
Αναλογίζομαι πολλές φορές αν είναι "φυσιολογικό"!!
Κομμάτι δεύτερο:
"Το πλοίο περνούσε τώρα ανάλαφρο διασχίζοντας το ακίνητο τοπίο. Της ήρθε να κλάψει πάλι. Το πλοίο προχωρούσε ενώ ο πίνακας έμενε ακίνητος. Προσχώρησε κι άλλο, κι άλλο, και βγήκε από την κορνίζα αφήνοντας την θάλασσα εγκλωβισμένη στον πίνακα."
Χωρίς σχόλια το δεύτερο...
Ποτε ξεκινησατε;;;;; Μπαστα!!!! :):):)
ReplyDeleteΠλακα κανω, μεσα σε 1-2 μερες θα το παρω κι εγω :)
Αχ αυτο το citroen ειναι το παλιο το 2000 Palace που πηγαινε και με 3 ροδες και σηκωνοταν οι τροχοι και γινοταν σαν τζαπακι :) Το ειχε ο μπαμπας μου οταν ημουν μικρη και το ελεγα αεροπλανο. Ηταν οντως σαν αεροπλανο μεσα, μεγαλη ανεση!!! Εχω και μια αδυναμια στη citroen γενικα εκτοτε. Με ενα μικρο saxo πορευτηκα πολλα χρονια!!!
Αχ, το ερωτευτηκα το βιβλιο πριν το πιασω στα χερια μου :)
καλο απογευματακι!!
Dee Dee, ναι, δίκιο έχεις.. σαν αεροπλάνο ήτανε!!! χαχα!
ReplyDeleteMariela μου, ισως και οι δικες μας αναμνησεις να το κανουν ακομη πιο ομορφο αυτο το αυτοκινητο στα ματια μας :)
ReplyDeleteΚαλημεραααααα