το πράσινο διαμάντι

Η ερώτηση ήταν τυπωμένη σ΄ένα ειδικό έντυπο,  όπου το όνειρο του καθ΄ενός μας ήταν να ολοκληρωθεί η συλλογή.
''Ποιό είναι το πιό μεγάλο διαμάντι του κόσμου;''  ή κάτι τέτοιο..
Η απάντηση,  θα δινόταν με κάποιο αυτοκόλητο,  κρυμμένο στο πλάι κάποιας σοκολάτας,  ή γκοφρέτας της εποχής,  μαζί με τη φωτογραφία του ονειρεμένου διαμαντιού,  αγορασμένης λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι του σχολείου ή σε κάποιο από τα διαλείματα.

Ταξίδια με το νου, προσμονή κι ελπίδα σ΄΄ενα παιχνίδι μοναχικό που κάποιες φορές γινόταν και επικοινωνιακό όταν κάναμε ανταλλαγές με τα διπλά και τα τριπλά που περίσσευαν.

Συμπληρώνοντας σιγά σιγά τις διάφορες ερωτοαπαντήσεις,  μαθαίναμε τον κόσμο,  κι αν τελικά το ποθητό ήταν να καταφέρεις να βρεις, να μαζέψεις και να κολλήσεις τα πιό σπάνια και τα πιό δύσκολα ''χαρτάκια'',  πράγμα απίθανο,  το έπαθλο για την πλειοψηφία ήταν το παιχνίδι  κι η διαδικασία και το μεγάλο,  εντυπωσιακό ποδήλατο παρέμενε ονειρική επιθυμία.