Tuesday, March 26, 2013

το πράσινο διαμάντι





Η ερώτηση ήταν τυπωμένη σ΄ένα ειδικό έντυπο,  όπου το όνειρο του καθ΄ενός μας ήταν να ολοκληρωθεί η συλλογή.
''Ποιό είναι το πιό μεγάλο διαμάντι του κόσμου;''  ή κάτι τέτοιο..
Η απάντηση,  θα δινόταν με κάποιο αυτοκόλητο,  κρυμμένο στο πλάι κάποιας σοκολάτας,  ή γκοφρέτας της εποχής,  μαζί με τη φωτογραφία του ονειρεμένου διαμαντιού,  αγορασμένης λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι του σχολείου ή σε κάποιο από τα διαλείματα.

Ταξίδια με το νου, προσμονή κι ελπίδα σ΄΄ενα παιχνίδι μοναχικό που κάποιες φορές γινόταν και επικοινωνιακό όταν κάναμε ανταλλαγές με τα διπλά και τα τριπλά που περίσσευαν.

Συμπληρώνοντας σιγά σιγά τις διάφορες ερωτοαπαντήσεις,  μαθαίναμε τον κόσμο,  κι αν τελικά το ποθητό ήταν να καταφέρεις να βρεις, να μαζέψεις και να κολλήσεις τα πιό σπάνια και τα πιό δύσκολα ''χαρτάκια'',  πράγμα απίθανο,  το έπαθλο για την πλειοψηφία ήταν το παιχνίδι  κι η διαδικασία και το μεγάλο,  εντυπωσιακό ποδήλατο παρέμενε ονειρική επιθυμία.


10 comments:

  1. Τι μου θύμισες τώρα...
    χρόνια αγαπημένα του δημοτικού στο 12ο της Καβάλας....
    όχι, δεν θυμάμαι τα διαμάντια αλλά αντίστοιχα "παιχνίδια" με καρτελίτσες από το περίπτερο και το παντοπωλείο της γειτονιάς!!
    Μου ήρθαν ακόμα στο μυαλό κάτι επιτραπέζια παιχνίδια που κέρδιζα συχνά όταν η μάνα μου αγόραζε χλωρίνη Κλινέξ... παιχνίδια όπως φιδάκι, ντάμες, σκάκι κλπ.
    Αχ... πόσο μακριά με ταξίδεψες, πόσο νοσταλγικά με έκανες να νιώσω... Ευχαριστώ!

    ReplyDelete
  2. διαμάντια...
    http://www.youtube.com/watch?v=Mn3ufy3JsKQ&feature=player_embedded#!

    ReplyDelete
  3. @ mariela

    στο 12ο πηγαινα κι εγω αλλα της θεσσαλονικης!

    να σε παω και λιγο πιο παλια;
    σοκολατες ΜΕΛΟ, πολυ λεπτες, πεντανοστιμες και μεσα κρυμμενα χαρτακια με ηρωες του disney;

    ειχα ενα κοκκινο μικρο βαλιτσακι και τα εκρυβα μεσα, ηταν ο θησαυρος μου :)

    ReplyDelete
  4. @ summertime

    παρα πολυ ομορφο, ευχαριστουμε πολυ !

    ReplyDelete
  5. Τις θυμάμαι αυτές τις χάρτινες φιγούρες στις σοκολάτες, ναι! Και κάποια άλλα χαρτάκια που ανταλλάσαμε μεταξύ μας, σαν μικρό θησαυρό όπως λες, σαν μικρά διαμάντια. Τι ανεμελιά. Τόσο απλά, τόσο όμορφα. Βοηθάει να γυρνάς πίσω και να τα θυμάσαι. Μπας και ξαναβρούμε κομμάτια του εαυτού μας που έχουν πέσει σε λήθαργο...

    ReplyDelete
  6. @ κοβω βολτες

    δε γινεται να μη θυμασαι..
    το παρον ειναι παρον

    το μελλον ειναι μελλον
    αλλα και το παρελθον παρελθον

    κανενα δεν αναιρει το αλλο

    (αμφιβαλλω αν ειχες γεννηθει, τοτε που υπηρχαν οι σοκολατες μελο με τα χαρτακια σκεφτηκα.. αλλα με τη δευτερη σκεψη θυμαμαι οτι πρεπει να κυκλοφορουσαν πολλα χρονια μετα αλλα δεν ηταν εκεινο το ιδιο χοντρο χαρτονι που το επιανες κι ηταν χορταστικο..
    ναι κυκλοφορουσαν και μετα αλλα με καποιες μικρες διαφορες.. ισως και σε αυτοκολλητα.. λεπτομερειες θα μου πεις)

    ReplyDelete
  7. Πω πω τι μας θυμησες!!! Αυτα τα πολυποθητα σπανια αυτοκολλητα για να συμπληρωθει το αλμπουμ, η ανταλλαγη των διπλων και τριπλων που εγω παντα ντρεπομουν να διεκδικισω (καθολου διπλωματισσα, απο μικρη). Ωραιες συνηθειες. Μαθαιναμε με υπομονη και επιμονη ενα ομορφο ταξιδι για μικρες Ιθακες. Ομορφες αναμνησεις!

    Σχολιασα και τις προηγουμενες 2 αναρτησεις και ζηταω αδεια να κλεψω τη φωτογραφια με το ποδηλατο. Μπορω;;;

    καλη κουτσο-εβδομαδα

    ReplyDelete
  8. @dee dee

    κι εσυ του club;
    απιστευτες στιγμες

    δικη σου.. αλλωστε δεν ειναι δικη μου χχχ

    ReplyDelete
  9. χθες το μεσημέρι, μετά την παρέλαση , στην γωνία , φίλος με είδε και στάθηκε να πούμε τα τικανωτικάνεις...
    ο πιτσιρικάς γιος του , με στολή παρέλασης από δίπλα να ανταλλάσει "χαρτάκια" με άλλον πιτσιρικά με ρούχα της παρέλασης και να παζαρεύουν (όχι αυτό ούτε για τρία τέτοια δεν το δίνω)....

    Αλλάξαν οι εποχές;
    μπα ...
    εμείς μεγαλώσαμε...

    τα χαρτάκια παραμένουν κρυφοί θησαυροί.....

    καλησπέρα σας

    ReplyDelete
  10. @ xrhxa

    ε μα βεβαια υπαρχουν και σημερα.. ετσι ευκολα θα πηγαινε ακρη αυτος ο θησαυρος;

    ομως τοτε ηταν αλλιως ε; ε;

    :)

    καλησπερα φιλε μου

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...