όνειρο ήταν

Έβλεπα στον ύπνο μου την Δ.
Ήταν ίδια,  όπως τότε..  πολύ ξανθά μαλλιά,  ελαφρώς απρόσιτο ύφος,  όμορφα χαρακτηριστικά προσώπου που εύκολα μάζευαν τα βλέμματα επάνω της!
Σου άφηνε μια ελαφριά αίσθηση του ανικανοποίητου,  είχε αποτυπωμένη μια γλυκιά μελαγχολία στο πρόσωπο της,  είχε μια πάρα πολύ ωραία δουλειά κατά τα δικά μου πάντα μέτρα και πολλές καλλιτεχνικές ανησυχίες οι οποίες ήταν και το μοναδικό κοινό σημείο μας,  η μοναδική επαφή,  το δυνατό κομμάτι που άγγιζε η μια την άλλη.
Κρατούσε ένα μικρό καφετί σκυλάκι,  από αυτά με τη σγουρή τρίχα που μοιάζουν με μακριά λουκάνικα,  και το πήρα με λαχτάρα αγκαλιά..
Το χάιδευα και του 'λεγα γλυκόλογα,  ενώ η Δ. του πείραζε την ουρά για να κατέβει από την αγκαλιά μου,  και να φύγουν.
Είχε πάντα μια δουλειά σημαντική  μετά,  και το σεβόμουν ακόμη κι αν αυτό σήμαινε λιγότερη βόλτα,  ή λιγότερη κουβέντα κατά τη διάρκεια ενός σύντομου καφέ..
Την έπεισα,  καθώς ο σκουρόχρωμος σκύλος άλλαζε αγκαλιές,  να καθήσουμε σε ένα τραπεζάκι που βρέθηκε μπροστά μας για καφέ.
Μου προκαλούσε άγχος,  ήταν δύσκολο άτομο,  καθόλου χαλαρό κι έπρεπε να μετράω τις λέξεις μου για τυχόν παρεξήγηση.
Με ρώτησε ''τι κάνεις Στέλλα;'' κι ένιωσα πως είχα τόσα να της εξιστορήσω που χρειάστηκα επειγόντως ένα μεγάλο ποτήρι δροσερό νερό.
Δεν κάλεσα σερβιτόρο,  σηκώθηκα εγώ η ίδια να το πάρω και χάθηκα σε δρόμους που κατάπιναν σπίτια..  βρέθηκα σε άλλα μέρη,  άγνωστα,  ένα μαγαζί,  πραμάτεια,  άλλα άγχη.  Συνέχισα να ψάχνω όμως,  το ζαχαροπλαστείο λεγόταν ''Τσάμης'',  ρώτησα μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία μου έδειξε το δρόμο αλλά μέχρι να κατευθυνθώ προς τα εκεί είχα ξεχάσει την φίλη μου,  τον σκύλο της,  το νερό και υποθέτω ότι κάπου εκεί ξύπνησα..

Δεν ξέρω τι με έφερνε κοντά στην Δ.,  σίγουρα δεν ήταν το ίδιο μ' αυτό που έκανε εκείνη να απομακρυνθεί από μένα..  νομίζω με προσέλκυε πάντα ό,τι αντίθετο προς εμένα το οποίο μου σερβιριζόταν σε φανταχτερό περιτύλιγμα..

Ας είναι καλά όπου κι αν είναι,  ό,τι κι αν κάνει..