Sunday, April 28, 2013

όνειρο ήταν





Έβλεπα στον ύπνο μου την Δ.
Ήταν ίδια,  όπως τότε..  πολύ ξανθά μαλλιά,  ελαφρώς απρόσιτο ύφος,  όμορφα χαρακτηριστικά προσώπου που εύκολα μάζευαν τα βλέμματα επάνω της!
Σου άφηνε μια ελαφριά αίσθηση του ανικανοποίητου,  είχε αποτυπωμένη μια γλυκιά μελαγχολία στο πρόσωπο της,  είχε μια πάρα πολύ ωραία δουλειά κατά τα δικά μου πάντα μέτρα και πολλές καλλιτεχνικές ανησυχίες οι οποίες ήταν και το μοναδικό κοινό σημείο μας,  η μοναδική επαφή,  το δυνατό κομμάτι που άγγιζε η μια την άλλη.
Κρατούσε ένα μικρό καφετί σκυλάκι,  από αυτά με τη σγουρή τρίχα που μοιάζουν με μακριά λουκάνικα,  και το πήρα με λαχτάρα αγκαλιά..
Το χάιδευα και του 'λεγα γλυκόλογα,  ενώ η Δ. του πείραζε την ουρά για να κατέβει από την αγκαλιά μου,  και να φύγουν.
Είχε πάντα μια δουλειά σημαντική  μετά,  και το σεβόμουν ακόμη κι αν αυτό σήμαινε λιγότερη βόλτα,  ή λιγότερη κουβέντα κατά τη διάρκεια ενός σύντομου καφέ..
Την έπεισα,  καθώς ο σκουρόχρωμος σκύλος άλλαζε αγκαλιές,  να καθήσουμε σε ένα τραπεζάκι που βρέθηκε μπροστά μας για καφέ.
Μου προκαλούσε άγχος,  ήταν δύσκολο άτομο,  καθόλου χαλαρό κι έπρεπε να μετράω τις λέξεις μου για τυχόν παρεξήγηση.
Με ρώτησε ''τι κάνεις Στέλλα;'' κι ένιωσα πως είχα τόσα να της εξιστορήσω που χρειάστηκα επειγόντως ένα μεγάλο ποτήρι δροσερό νερό.
Δεν κάλεσα σερβιτόρο,  σηκώθηκα εγώ η ίδια να το πάρω και χάθηκα σε δρόμους που κατάπιναν σπίτια..  βρέθηκα σε άλλα μέρη,  άγνωστα,  ένα μαγαζί,  πραμάτεια,  άλλα άγχη.  Συνέχισα να ψάχνω όμως,  το ζαχαροπλαστείο λεγόταν ''Τσάμης'',  ρώτησα μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία μου έδειξε το δρόμο αλλά μέχρι να κατευθυνθώ προς τα εκεί είχα ξεχάσει την φίλη μου,  τον σκύλο της,  το νερό και υποθέτω ότι κάπου εκεί ξύπνησα..

Δεν ξέρω τι με έφερνε κοντά στην Δ.,  σίγουρα δεν ήταν το ίδιο μ' αυτό που έκανε εκείνη να απομακρυνθεί από μένα..  νομίζω με προσέλκυε πάντα ό,τι αντίθετο προς εμένα το οποίο μου σερβιριζόταν σε φανταχτερό περιτύλιγμα..

Ας είναι καλά όπου κι αν είναι,  ό,τι κι αν κάνει..

4 comments:

  1. Aς είναι καλά οι Δ. όλου του κόσμου κι ας τις θυμόμαστε με γλύκα και νοσταλγία γιατί είχαν κάτι που θαυμάζαμε.. κάτι που θέλαμε να έχουμε ίσως....
    Ίσως....

    ReplyDelete
  2. @ tzina
    δεν ειναι ζηλεια αυτο που λες;

    οχι δε το βλεπω ετσι..
    ανταλλαγη αποψεων ναι!


    και σταματω εκει..

    ReplyDelete
  3. Mίλησα για προσωπική εμπειρία, για δική μου Δ. την οποία μου θύμησε η ανάρτησή σου.
    Προσωπικά ζήλευα τον αέρα, την άνεση, την κοινωνικότητά της.
    Ζήλεια με την έννοια του "αχ και να μπορούσα κι εγώ", όχι ζήλεια κακοπροαίρετη.
    Ελπίζω να έγινα κατανοητή :-)

    ReplyDelete
  4. @ tzina

    στα γραπτα μηνυματα δεν μπορει να μεταφερθει με ακριβεια το τι σκεφτεται ο καθενας μας, εξ αλλου ειναι σκεψεις μιας συγκεκριμενης στιγμης και οχι λιγο πριν λη λιγο μετα κλπ

    βεβαιως και παντα υπαρχουν ανθρωποι που θαυμαζουμε (το ξεχωριζω απο τη ζηλεια)
    οι οποιοι συνηθως μας θαυμαζουν κι αυτοι

    ολοι εχουν εναν αερα καπου, σε κατι, για αυτο και ειμαστε μοναδικοι

    η συγκεκριμενη κοπελα, στην οποια αναφερομαι, ειχε κατι το οποιο θα μπορουσες να θαυμασεις αλλα και κατι αλλο που ποτε δεν καταλαβα τι, που αναιρουσε το αρχικο συναισθημα

    ισως να ηταν η ανασφαλεια της

    *

    πολλες φορες τη θυμαμαι με νοσταλγια, και μπορω να πω πως μου λειπουν εκεινες οι στιγμες.. ηταν διαφορετικα τα χρονια τοτε, περιμεναμε ''κατι'' χωρις να ξεραμε τι ακριβως θα ηταν αυτο..

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...