Wednesday, May 22, 2013

κάποιες φορές ο χρόνος γυρίζει πίσω





Γυρίζαμε μια ταινία και είχε γεμίσει το σπίτι μας κόσμο και προβολείς τυλιγμένους με χρωματιστά φίλτρα και ρυζόχαρτα.
Έφυγα,  πήγα μια βόλτα,  στο κομμάτι της παραλίας που δεν δόθηκε ακόμη,  περνούσα μέσα από ένα μονοπάτι που αριστερα και δεξιά είχε μικρούς περιφραγμένους χώρους για τέννις ή μπάσκετ.  Περπατούσα επάνω σε χώμα και ένιωθα την επικινδυνότητα ενός μη πολυσύχναστου δρόμου.
Τέσσρις-πέντε γυναίκες καθισμένες σε καρέκλες,  σ΄ένα φαρδύ πεζοδρόμιο,  με είδαν από μακρία και κάτι μουρμούρισαν μεταξύ τους για το μπλουζάκι που φορούσα.  Μεσ' τον ψίθυρο ακουγόταν τον όνομα Νίτσα.  Η Νίτσα είναι μια γυναίκα που κρατάει μια μπουτίκ πλάι σ΄'ενα νοσοκομείο.  Άγαρμπο αντρικό σώμα και κορακίσια μαλλιά.  Τις κοιτούσα και με κοιτούσαν,  ήθελα να τις πω πως έχω αγοράσει ένα μπλουζάκι ακόμη πιο όμορφο κι ακόμη πιο φτηνό από άλλο μαγαζί,  αλλά κάτι με οδήγησε στο εσωτερικό μιας πολυκατοικίας.
Ανέβαινα το κλιμακοστάσιο μαζί με άλλους.  Μια κοπέλλα δίπλα μου μου λέει,  γελάς γιατί ακόμη δεν έχεις καταλάβει τι γίνεται.
-Τι γίνεται;  ρώτησα
Θα μας εκτελέσουν μου λέει,  και τότε συνειδητοποίησα πως ένιωθα στα πλευρά μου την κάνη ενός όπλου.
-Γιατί;  ρώτησα χαμηλά,  είχαν εμφανιστεί κι οι στρατιώτες,  κι άλλα όπλα μαζί με πίεση και αγριάδα.
Γιατί είμαστε Εβραίοι μου απάντησε η γυναίκα δίπλα μου,  οι παλάμες μου άρχισαν να ιδρώνουν κι εγώ ξύπνησα με το συναίσθημα και τη σιγουριά ότι θα πεθάνω.

*

Έλεγα σ΄ένα φίλο πως για τους Εβραίους έμαθα γύρω στα δεκάξι,  ήταν η εποχή που παιζόταν ''το ολοκαύτωμα'',  υπερπαραγωγή για σειρά στην τηλεόραση.  Στην αρχή νόμιζα ότι όλη η ιστορία ήταν απλά ένα τραβηγμένο σενάριο.  Μετά,  ρωτώντας από δω,  διαβάζοντας από κει έμαθα..

Δυο χρόνια μετά,  ένας άλλος φίλος εκείνης της εποχής,  μου έδειξε ένα νεαρό αγόρι περίπου στην ηλικία μας.  Είχε πολύ κοντά ανοιχτόχρωμα μαλλιά και σκληρό,  σφιγμένο πρόσωπο με λεπτά χαρακτηριστικά.  Αυτός είναι ναζιστής μου είπε.  Τι ναζιστής του λέω,  καθώς ήμουν αθώα και ρομαντική αλλά και άπειρη.  Χιτλερικός βρε παιδί μου,  δεν καταλαβαίνεις;  μου απάντησε ο φίλος μου.

Όχι δεν καταλάβαινα..  ούτε τώρα καταλαβαίνω..

4 comments:

  1. Πολλές ταινίες έχουμε γυρίσει στο σπίτι μας και αναγνωρίζω αυτή την αίσθηση... και τους εφιάλτες αναγνωρίζω...
    Όταν πήγαινα σχολείο, ίσως γιατί ερχόμουν απ' τη Πόλη και αισθανόμουν ξένη, είχα πολλές φίλες Εβραίες, αργότερα "έμαθα", όταν μου εξήγησε η φίλη μου Ρίτα, τι ήταν ο αριθμός στο χέρι της μαμάς της...
    ΑΦιλάκια και καλό μας βραδάκι!

    ReplyDelete
  2. μαγισσουλα τα ορια αναμεσα στη φαντασια και στην πραγματικοτητα ειναι πολυ λεπτα..

    φιλη Εβραια, ή μαλλον παρεακι για καποιο διαστημα ειχα πριν λιγα χρονια, κλειστη κοπελλα, αυτο μου εμεινε.. περισσοτερο δεν ετυχε να τους γνωρισω

    αριθμος στο χερι.. βεβαια!

    εχω ακουσει για Ελληνες που ερχονται απο το εξωτερικο και νιωθουν ξενοι.. ξενοι κι εκει, ξενοι κι εδω..

    καλο βραδυ μικρη μου :):):)

    ReplyDelete
  3. Κι ίσως ποτέ δεν καταλάβουμε, κάποια σενάρια, είναι πολύ τραβηγμένα για πραγματικότητες και από την άλλη κάποιες πραγματικότητες πολύ τραβηγμένες για να είναι σενάρια.
    Να έχεις μια πανέμορφη ημέρα καλή μου. Φιλάκια.

    ReplyDelete
  4. @ μαρινα

    αλλα παρ ολα αυτα ειναι κομματια της ζωης μας ναι;
    και τα αγαπαμε ολα!

    καλο βραδυ μαρινακι μου :)

    ReplyDelete

δυό πλευρές

  Όλοι οι άνθρωποι έχουμε δύο πλευρές.  Την μια,  την άσχημη,  την κρύβουμε επιμελώς.  Κανείς δεν θέλουμε να την καταλάβει,  θέλουμε να μας ...