1016266

Γράφω νούμερα στους τίτλους για να σου τη σπάσω,  ή για να σε κάνω να με προσέξεις ή γιατί θέλω να πάρω κάτι από σένα,  μόλις έσβησα το τσιγάρο μου που έγινε τόσο δα μικρό και πίνω από τον καφέ μου,  είναι ζεστός και καίει τον πληγωμένο ουρανίσκο μου.  Η μαμά δε φεύγει ποτέ και φτιάχνει σοκολατένια γλυκά για να νιώθει ότι υπάρχει,  και μας τα ταίζει ζεματιστά,  και φωνάζει προσέξτε το στομάχι σας αλλά είναι πια αργά,  είναι νύχτα κι από τον ουρανίσκο μου κρέμονται ήδη μικρές και λεπτές πέτσες και το στομάχι μου διαμαρτύρεται με συσπάσεις,  αλλά τώρα είναι πρωί κι η Ρ. δεν έχει ακόμη ξυπνήσει,  κι εγώ ανάβω άλλο ένα τσιγάρο και πίνω από τον καφέ μου που έχει σχεδόν κρυώσει και καμαρώνω το μπλε ποτήρι που πήρα χθες από εκείνο το πολυδιαφημισμένο κατάστημα που μπαίνεις και είναι σαν να έχεις χαθεί σε λαβύρινθο,  θεέ μου είπα,  παντού σαν εγκλωβισμένοι,  κι έτσι όπως σου κόβεται η ανάσα που δεν βλέπεις έξοδο από πουθενά παρά μόνο από πάνω ως κάτω πράγματα που θέλει να πουλήσει,  και δε μπορείς να πεις όχι ακριβώς επειδή δεν είναι απολύτως χρεαιζούμενα,  και δεν μπορείς να πεις όχι επειδή είναι πάμφθηνα,  ένα ευρώ,  δύο ευρώ,  τρία ευρώ και γεμίζεις ένα καλάθι με χαριτωμένα άχρηστα αλλά φθηνά.  Στο μπλε βιδωτό ποτήρι που κάνει μια τσακ και τσουπ εμφανίζεται ένα κρυφό καλαμάκι,  θα βάλω αύριο τον καφέ μου και θα πάω στην Α. μαζί με ένα χιλιοδιπλωμένο χαρτάκι,  άνοιξε το θα της πω,  εδώ είναι η ζωή μου,  είναι ο τρόπος που σκέφτομαι,  είναι ο τρόπος που δεν ζητάω κι ο τρόπος που στερούμαι,  να 'το πάλι το τσιγάρο έφτασε στο τέλος του,  τελικά όσα κι αν ανάψεις μια πεντάλεπτη απόλαυση και ούτε,  το 17% των θανάτων λέει στην Ελλάδα οφείλονται στο κάπνισμα,  παθητικό και μη,  όλο λόγια και νούμερα,  τόσοι φεύγουν από αυτό,  τόσο μας κοστίζει το άλλο,  τόσους θα διώξουμε,  κάποια στιγμή οι αριθμοί θα τελειώσουν και θα μας πουν,  το μηδέν το ξέρετε;  Πάρτε ένα ολοστρόγγυλο μηδέν,  αυτή είναι η χώρα σας,  αυτός είναι ο τρόπος που θα ζείτε,  δεν έχει άλλους να διώξουμε,  δεν έχει άλλο να κόψουμε,  κι εμείς τότε θα δώσουμε τα σώματα μας,  ότι έχει απομείνει και θα πούμε να αυτά έχουμε διαμελείστε μας να ησυχάσουμε,  βουτήξτε τα κεφάλια μας όσο πιο βαθιά στη φορμόλη,  κάνει ζέστη,  πελώρια ζέστη σαν τέρας και ανοίγω τους ανεμιστήρες σε όλα τα δωμάτιο γιατί το κλιματιστικό έχει χαλάσει ΚΑΙ αυτό,  στο πολυδιαφημισμένο κατάστημα περιμένω στην ουρά,  ο νόμος του Μέρφυ,  κοιτάζω τη διπλανή σειρά,  ζυγίζω που θα τελειώσω πιο γρήγορα,  αν είχα πάει δίπλα θα είχα ήδη τελειώσει,  ότι κι αν είχα κάνει εγώ ποτέ δεν θα πήγαινε καλά,  όποιο δρόμο κι αν είχα διαλέξει λίγο πριν φτάσω εδώ πάλι εδώ θα κατέληγα από χέρι,  ακόμη κι αν τότε είχα μείνει σ΄εκείνη την άλλη χώρα,  εκείνη θα ήταν που θα βούλιαζε τώρα κι η Ελλάδα θα ήταν ανεξάρτητη και επαρκής,  και θα ζήλευα τη θάλασσα,  και τον ήλιο που θα με τσουρούφλιζε Αν.. Νοίκιασα μια ταινία εχθές από το video club,  είμαι η μόνη που δεν κατεβάζω από το net και δίνω τα ωραία μου λεφτουδάκια εκεί  κι ο νεαρός που κάθεται πίσω από τον πάγκο κάθε φορά τρίβει τα χέρια του,  κάθησα απέναντι από τον ανεμιστήρα και έβλεπα κι ευχαριστιόμουνα δράση και εικόνες και στεναχωρέθηκα όταν ο πρωταγωνιστής,  εκεί που ήταν όλα φυσιολογικά και πήγαιναν ωραία και καλά παρ΄όλο που κάποιοι απειλούσαν αυτόν και την οικογένεια του,  πήρε είδηση ότι δεν ήταν τα πράγματα όπως τα είχε στο μυαλό του,  αλλά ανάποδα κι αναρωτιόμουν πόσα να είναι ανάποδα κι εγώ να τα βλέπω φυσιολογικά,  πόσα παλιότερα,  πόσα τώρα και πόσα από αυτά που θα έρθουν,  κι άραγε θα το καταλάβω έστω κάπου προς το τέλος,  έτσι έστω σαν φόρο τιμής στις όποιες στιγμές που ονομάζω ''ζωή μου'' ή θα παραμείνω αγκαλιά με το εκάστοτε όνειρο;