Saturday, June 15, 2013

δεν έχει όνομα αυτή η ώρα





Το μόνο που έχει απομείνει σταθερό, είναι εκείνη η ώρα λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα μια μέρα γκρίζα και βροχερή,  η ασημένια ομίχλη και τα φώτα που δειλά δειλά επιμένουν να ενοχλούν όμορφα το μάτι τσιρτσιρίζοντας πάνω από μια πόλη που σιγοφλέγεται στα μυστικά.
Πίσω μου,  σκάει πάντα ένα χρυσαφί,  άλλοτε ροδοκόκκινο,  μα πάντα το ίδιο μαγευτικό αψηφώντας τις οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες!

4 comments:

  1. Θέλω απλά να σου γράψω κάτι που έχω σκεφτεί από τότε που "μπαίνω" στο σπιτικό σου:
    Οι φωτογραφίες που διαλέγεις έχουν επάνω μου μια μαγική επίδραση!
    ΑΦιλάκια!

    ReplyDelete
  2. @ νομιζω οτι ειναι εκπληκτικες μαγισουλα μου κι εμενα μου δινουν θετικη ενεργεια για αυτο και τις επιλεγω :)

    ReplyDelete
  3. Καταπληκτική φωτογραφία, θα συμφωνήσω με τη Μαγισσούλα...

    ΥΓ: Το σύστημα αντί για "ονειρα παραμυθιού" με καταγράφει με το αγγλικό του URL μου πια και δεν υπάρχει και ο "κλέφτης" μου, τι κάνω λάθος; ;)

    ReplyDelete
  4. Ξαναγυρνώ εδώ, σ΄αυτή την όμορφη γωνίτσα (και ας είναι η φωτό σκληρή) για να πω, πως υπάρχουν στιγμές που θα ήθελα ν' ακούω μόνο καλή μουσική και να βλέπω όμορφες εικόνες... τίποτα άλλο, δεν θέλω συμβουλές... μόνο σιωπή!
    ΑΦιλάκια και στην Παραμυθού... υπομονή καλή μου!

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...