οκ σε συγχωρώ

Eίμαστε στα αλήθεια τόσο μοναδικές που θα μπορούσαμε να μας αναγνωρίσουμε πίσω από την όποια ανωνυμία,  τυχαίες περσόνες με ψυχή που αφήνει το στίγμα της άθελα ενυπόγραφο;
Ή κουβαλάμε μήπως τη λαχτάρα του να συναντήσουμε ανθρώπους που αγαπάμε στο οπουδήποτε τεράστιο πουθενά;
Πολλά τα κομμάτια μας εδώ κι εκεί,  τόσα που κι οι ίδιοι μπερδευτήκαμε σκοντάφτοντας στην ομορφιά των πολλαπλών μας εαυτών.
Αγγίζουμε τα σημάδια..  αυτό είναι όλο..  που αφήνουν ξυπόλιτες πατούσες στη βρεγμένη άμμο.. τυχαία;  κανείς δεν θα μας δώσει την απάντηση..
Το μόνο που με απασχολεί,  είναι το πως μπορείς να είσαι εκεί και να λες χίλιες στιγμές πως σου λείπω.

Άλλο ένα ψέμα αγάπη μου..
Τι άλλο θα μπορούσε άραγε να σημαίνει το  [ ρ.μ.τ.π. ]

Και ποιός άραγε άλλος εκτός από μένα θα μπορούσε να καταλάβει;

Εκτός κι αν κι αυτό,  είναι ένα όνειρο καθώς η ώρα είναι ακριβώς 1.00 π.μ.

*

Όποτε σε διαβάζω,  το ευχαριστιέμαι τόσο που έχω το συναίσθημα πως από μια χοντρή πλεξούδα με χρωματιστές κλωστές που έχω στα χέρια μου,  ξεδιαλέγω δυό για να κεντήσω δυό πουλιά.
Μετά,  χωρίς να το θέλω..  αυτά κελαηδούν..  τόσο απλά..