Υποψιάζομαι πως όλες αυτές οι πεθαμένες μας πια στιγμές, όλα αυτά τα νεκρά εγώ μας που βρίσκονται στο παρελθόν, με κάποιο τρόπο, ίσως με τη μορφή μιας αόρατης σκόνης γεμάτης ενέργεια, περιβάλλουν το σώμα μας και πορευόμαστε μ΄αυτά.
Μοναδική γέφυρα δεν μπορεί να είναι η μνήμη.. ή μερικές φωτογραφίες κρυμμένες σ΄ένα ξύλινο συρτάρι. Υπάρχει μια ''επαφή'' που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, και καθώς οι κύκλοι κλείνουν συμβαίνουν πράγματα ''καρμικά'' κι ας είναι σε μένα ξένη αυτή η λέξη..
Είναι μια πόρτα το ''παρελθόν'' σε ένα σύμπαν παράλληλο..
Σε καποιες περιπτωσεις ολο αυτο εγω το βιωνω ως μικρες αορατες κλωστουλες που με κρατανε δεμενη με καποιους ανθρωπους, με καποια περιστατικα, με καποιες εικονες-ηχους-μυρωδιες....
ReplyDeleteΟ,τι κι αν γινει οι αορατες αυτες κλωστες ειναι μαγικες και δεν σπανε ποτε. Οσο κι αν απομακρυνεσαι :)
καλη εβδομαδα!
@ καλησπερα κατερινακι
ReplyDeleteκαποτε το βιωνα κι εγω ετσι, σαν μικρες αορατες κλωστες που σε εδεναν με το παρελθον, αλλα τωρα το συναισθημα ειναι διαφορετικο, εχει κατι παραπανω, ειναι δυσκολο να το περιγραψω με λεξεις περισσοτερο ;)
νομιζω οτι για την ηλικια σου, οι ''αορατες κλωστες'' μια χαρα ακουγονται;)
φιλιαααα πολλα!