μέχρι να πεις κύμινο

νιώθω νηστική,  από φαί..  σπιτικό φαί,  μαμαδίσιο..  με όλα τα extra του χωρίς τύψεις,  τηγανισμένα λίπη και λάδια κυρίως,  στο δρόμο από τη θάλασσα σκέφτομαι ''θέλω κάτι μαγειρεμένο''  και μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου αρκεί μια ντοματοσαλάτα με μπόλικο τυρί φέτα και ψωμί,  μου αφήνει κενά αυτή η διατροφή που υπερκαλύπτω με άλλες,  συναισθηματικές τροφές,  δλδ σοκολάτες και μπισκότα,  μπύρες και πατατάκια.  Θα στρώσω λέει όταν θα βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου,  αλλά μέχρι τότε ή που δεν θα ζω πια ή που θα έχω βάλει πάνω μου διακόσια κιλά.  Έχουμε φτιάξει σπιτάκια στη θάλασσα που είναι νούμερα,  εγώ πηγαίνω κάθε μέρα στο 77,  οι άλλοι με τα μπλε μαγιώ στο 85,  ο άντρας με το τέλειο μαύρισμα και το έντονο ροζ γυναικουλί μαγιώ στο 127,  τραβάμε μια νοητή γραμμή γύρω γύρω από δύο ξαπλώστρες και δεν αφήνουμε κανέναν να πατήσει στον πληρωμένο 9 ευρώ,  δυό παγωμένους καφέδες και αντίστοιχα νερά,  χώρο μας.  Ρουφάμε από ένα μαύρο καλαμάκι καπουτσίνο και ανάβουμε τσιγάρα βάζοντας τα καπέλα μας για καμουφλάζ.  Δεν θέλω τα καλοκαίρια να με αναγνωρίζεις για αυτό κρύβομαι πίσω από καθρεφτένια γυαλιά και χαζεύω το κλάμμα των μικρών παιδιών που παίζουν πρίγκηπες και κάστρα δίπλα μου.  Θέλω να τρώω ότι θέλω κι ότι δεν θέλω κι η κοιλιά μου να γουργουρίζει πρησμένη κάτω από τον καφτό ήλιο και το τζην μου να μη με χωράει πια..  δεν θέλω να διαβάζω αστυνομικά,  θέλω μόνο να βλέπω τη θάλασσα,  και ποιός βγαίνει και ποιός μπαίνει,  και τα ατέλειωτα ημιστρίνγκ μαγιώ σε στρογυλλούς νεανικούς κώλους,  και να σκέφτομαι πόσο έξυπνα γεννιόμαστε εμείς τα κοριτσάκια και πόσο χαζά καταλήγουμε στην πορεία,  μια μεγάλη πορεία που σε κάνει όλο και πιο χαζή,  και μέχρι να πεις κύμινο βρίσκεσαι  χοντρή,  γριά,  με ολόσωμο σκούρο μαγιώ και το κύμα να σου έχει βγάλει το ένα βυζί απ΄έξω,  γιατί άλλο δεν έχεις..  τελεία!