Μετέωρη στο μαύρο εξώφυλλο ενός καλοκαιρινού βιβλίου, μ΄ έναν ανεμιστήρα στο στήθος και τα πόδια χωμένα βαθιά σε μια άμμο ίδια κι απαράλλαχτη μέρες τώρα..
Τρέχει το μυαλό από μια υποχρέωση, σε μια δολοφονία, ένα κοτόπουλο ωμό, τα τραγούδια στο ραδιόφωνο, στην κούραση της θάλασσας!
Βάζει το κεφάλι της στην καμάρα που κάνουν τα πόδια μου και με αγκαλιάζει με τα χέρια. Κλείνει τα μάτια.
Το καλοκαίρι μοιάζει με μια χύτρα που βράζει..
No comments:
Post a Comment