Ένα τόσο δα δωμάτιο, σε μέγεθος μικρής, πολύ μικρής βιτρίνας, μεγάλου μαγαζιού. Λευκό που φωνάζει. Ένας νιπτήρας, μια μπανιέρα κι ένας άνδρας. Νυσταγμένο πρωινό. Ακούμε τον ήχο του νερού. Ο άνδρας έχει μεσογειακή ομορφιά. Χάρμα οφθαλμών. Γυμνασμένους μηρούς. Σιγοσφυρίζει. Ρίχνει νερό στο πρόσωπο του, βάζει κολώνια. Τρίβει με τις παλάμες του τα μαλλιά του. Προφανώς τους βάζει κάτι σαν τζελ, γιατί μοιάζουν υγρά και όμορφα.. τόσο όμορφα καθώς πέφτουν και πλαισιώνουν το μελαχροινό πρόσωπο.
Ανοίγει μια πόρτα που δεν υποψιαζόσουν. Ποτέ δεν υπολογίζεις τις πόρτες. Να μια ακόμη αξία. Μπαίνει μια λεπτή γυναίκα με σώμα χορού. Τανγκό! Παράσταση σε βιτρίνα. Τι δεν είναι παράσταση; Κι ο πιό μικρός, δεν παύει να είναι ρόλος. Η μουσική γεμίζει το 2χ2. Το χορευτικό νεύρο θαρρείς θα διαρήξει το τζάμι και θα πλημυρίσει τους δρόμους της πόλης.
_
Είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι του ΔΕΝ.
Αυτοί που σε κάθε βήμα, δικό σου ή δικό μου σημειώνουν τα αρνητικά. Εσύ όμως θα αγαπάς πάντα τη ζωή και θα το επαναλαμβάνεις με τέτοιο πάθος που εγώ δεν θα μπορώ να το αμφισβητήσω.
No comments:
Post a Comment