δεν είσαι εδώ

Επιστρέφεις για να ξαναβρεθείς στο ίδιο κομβικό σημείο,  ελπίζοντας πως αυτή τη φορά θα καταφέρεις τα πράγματα να πάρουν διαφορετικό δρόμο.  Γυρνάς και ξαναγυρνάς υποσυνείδητα,  στέλνεις το μυαλό σου εκεί,  καμμιά φορά και το σώμα σου, περιστρέφεσαι σαν μια μικρή γη γύρω από τα κομμάτια σου και αφήνεσαι να λιώσεις,  να χαθείς,  να μηδενιστείς.  Αδειάζεις..  σε αδειάζουν..  η διαπίστωση του μεγάλου κενού δεν μοιάζει καθόλου εύκολη.  Στο παρόν το μόνο λευκό είναι το γάλα που ζεσταίνεται τα πρωινά στο μπρίκι,  όλα τα υπόλοιπα κινούνται σε αποχρώσεις του καφέ με μια γενναία δόση λούστρου επάνω τους.  Η μεγάλη ξύλινη πόρτα,  το στενό / ψηλό παράθυρο στο μικρό ψηλοτάβανο δωμάτιο.  Η καρικατούρα της Μέριλ Στρηπ γελάει ασταμάτητα με σκοπό να μου προκαλεί πονοκέφαλο.  Ο πονοκέφαλος μου φέρνει αμνησία.  Μεγάλη Παρασκευή,  βγήκα σε ένα δρόμο που είχε κλείσει για να περάσει αυτό το στολισμένο με άνθη πράγμα / σκηνικό,  κι ένας σωρός από κόσμο πίσω σαν μια αυλή που περιμένει ένα θαύμα,  δεν γίνονται θαύματα στις μέρες μας,  οι άνθρωποι πεθαίνουν,  ζαλίζονται και πέφτουν σαν τα κοτόπουλα..,  μπαίνουν σε νοσοκομεία,  χάνουν τη φωνή τους κι ευχαριστιούνται αυτό το κίτρινο υγρό που λέγεται ορός και που μπαίνει μέσα στο σώμα τους κι αυτοί νομίζουν ότι έτσι θα γίνουν καλά,  αλλά το ''καλά''  δεν υπάρχει πια,  βαρέθηκε και πήγε σε άλλες χώρες.. πολύ θα ήθελα να ήμουν σε μια άλλη χώρα..  ίσως εκεί το τηλέφωνο μου να χτυπούσε,  ίσως να μην ένιωθα αμηχανία με τα χέρια μου,  ίσως να μιλούσαμε τότε για ποιότητα ζωής και προχθές να παρακολουθούσαμε όλοι μαζί την έκλειψη και τον κατακόκκινο ουρανό,  ίσως εκεί πραγματικά να μπορούσες να πεις ''ξαναρχίζω απο την αρχή''  και να είναι ένα αυθεντικό ξεκίνημα,  χωρίς ανόητα πισωγυρίσματα και χωρίς ηλίθιες αναμονές και σκοτεινές / ασαφείς απαντήσεις.  Ίσως εκεί οι γιορτές και οι αργίες να είχαν ένα άλλο νόημα πέρα από γουρούνιασμα και πολύ φαγητό και πολύ ποτό και πολύ ροχαλητό και ύπνο.  Μια πιό λεπτή και ντελικάτη συναίσθηση των πραγμάτων.  Είναι λες ουτοπία;  Είναι ουτοπία το να μην θες να κουβαλήσεις όλο το βάρος μόνος;  Το να κάτσεις για ένα γαμημένο καφέ,  μια ώρα,  δυό ώρες και να μιλήσεις για όσα σε / σας απασχολούν,  κάποιοι άνθρωποι,  αναβάλλουν,  όλο αναβάλλουν,  έρχονται / βλέπουν / σιχαίνονται / φεύγουν,  το χειρότερο είναι κάποιος που έχει φύγει αλλά είναι εδώ,  το χειρότερο να περιμένεις από κάποιον λίγη φωνή,  αλλά / αλλά..  να γυρίζει το κεφάλι του αλλού, να  παίζει με το κινητό,  να παίζει με το σταυρουδάκι που φοράει στο λαιμό, να  παίζει με ότι βρει μπροστά του αρκεί να μην ασχοληθεί μαζί σου..  αρκεί να μην σε συναντήσει στα μάτια..