μεταλλάξεις

Εσύ θα με ξεχνάς κάθε μέρα και θα γνωριζόμαστε πάλι κάθε νύχτα. Θα είμαι ένας άγνωστος στο δρόμο, στο απέναντι τραπέζι, στο παράλληλο σύμπαν μιας συναυλίας και θα κοιταζόμαστε και θα γυρνάμε μετά αλλού για μια στιγμή κι ύστερα πάλι ο ένας τον άλλον. Θα σου θυμίζω κάποιον, κάτι, μια Κυριακή μελαγχολική σε μια παραλία, θα σου θυμίζουν κάτι οι καταιγίδες μες τα μάτια μου, οι μουσώνες στο μέτωπό μου. Θα μου λες το όνομά σου, θα σου λέω το δικό μου και θα ‘ναι το μεγάλο μυστικό που ξέρουν τα κοχύλια και τα κοράλια, θα ‘ναι οι λέξεις που φυσάνε τα γιασεμιά στα καλντερίμια τις νύχτες του καλοκαιριού κι εκεί ανάμεσα σε βήματα ταγκό πάνω σε πλακόστρωτα και πορτογαλέζικα φάδος θα βρισκόμαστε πάλι και θα γνωριζόμαστε πάλι σαν από πάντα κι όλη τη νύχτα θα γράφουμε το παρόν πάνω στα χείλη της αιωνιότητας. Το πρωί θα φεύγω σαν ίσκιος κι εσύ θ’ αγνοείς την ύπαρξή μου, θα βλέπεις μόνον έναν ξένο να απομακρύνεται στο βάθος του δρόμου και του χρόνου. Έτσι, θα μένει η αγάπη αγέραστη. Θα απομακρύνομναι ολοένα από σένα, ερχόμενος σε σένα από άλλο δρόμο. Ως το απόγευμα θα είμαι εκεί…

 στ. σταύρου - Διευθέτηση



*



 Δεν θέλω να προσπαθώ τόσο πολύ. Θα ήθελα να πιάνεις στον αέρα αυτό που λέω. Θα ήθελα να έχεις καταλάβει πριν μιλήσω κι αν είναι δυνατόν να έχεις δώσει και μια απάντηση. Έχουν παιδεμό οι σχέσεις. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Ένα πρόβλημα λύνεις, δύο σου εμφανίζονται. Πίνουμε καφέ. Σχεδόν αγνοούμε το υπέροχο περιβάλλον γύρω μας. Πράσινα νερά, πάπιες και υδρόβιες χελώνες. Δέντρα. Πόσες φορές σου έχω πει ότι μου λείπουν τα δέντρα! Μιλάμε. Αισθανόμαστε ο ένας τον άλλον. Γιατί να μην είναι πάντα έτσι; Γιατί θα πρέπει να σκάψω βαθιά και να βρω κι ένα δεύτερο τρόπο να σου πω αυτό που θέλω; Που κρύβεσαι; Τι σε εγκλωβίζει και γαιτί τόση αρνητική ενέργεια; Ακούσια την αποροφώ. Ασυνείδητα την εκπέμπεις! Πονάει που είναι οι πόροι μου τόσο ανοιχτοί, πονάει που είμαι διάφανη. Με δυσκολεύει που πρέπει να πάρω αυτό, με δυσκολεύει που πρέπει το λιώσω στο μυαλό μου και μετά να το εμφυτεύσω στο δικό σου μυαλό. Μασημένο για να γίνω κατανοητή. Τα ''σ΄αγαπώ'' μου γδαρμένα από τη φθορά του χρόνου. Ζωή όμως δεν είναι μόνο ευθύνες. Ζωή είναι κι ένας άλλος τρόπος σκέψης. Είναι ένα δυό βήματα μπροστά. Είναι επιλογές και έκφραση. Είναι συνειδητοποίηση της κάθε στιγμής. Της δικιάς μου και της δικιάς σου στιγμής. Δίχως καλυμμένη γκρίνια αλλά με διάθεση ουσιαστική. Γιατί πάντα θα έχεις με κάτι να παλέψεις κι αν δεν είναι αυτό θα ' ναι εκείνο. Και σ' αυτή την αναμέτρηση οφείλεις να είσαι παρών. Στην ανάσα σου πάνω απ' όλα..