μπλε;

Ξυπνάω σε ένα πρωινό απόλυτα μπλε,  απόλυτα ελληνικό.  Στη σκέψη μου το χθεσινό μισοφέγγαρο και το παιχίδι του πίσω από την οθόνη του κινηματογράφου κι η ταινία.  Τα δυο πρόσωπα του Ιανουαρίου.  Πομπώδης και υπερβολικός ο τίτλος.  Στα πόδια μου 4-5 γάτες.  Ησυχία και καπνός από ένα τσιγάρο που δεν το κάπνιζα εγώ.

*

Έχω επιμείνει σε πράγματα κι έχω μετανοιώσει για αυτό.  Δεν έχει νόημα.  Είναι πιο βολικό να ελίσσεσαι.  Να παίρνεις το 100% σου και να φεύγεις.  Προκύπτουν καταστάσεις όταν κάνεις βήματα,  καμμιά φορά όμορφες!

*

Θα ήθελα να ζήσω καλοκαίρια όπου δεν νεκρώνουν τα πάντα στα αστικά κέντρα.  Καλοκαίρια δροσερά που να μοιάζουν με φθινόπωρα ή χειμώνες.  Που να μη μυρίζουν αποχαύνωση..  Σε άλλες χώρες.  Βόρειες ίσως.  Με πολύ ομίχλη.  Με πολύ βροχή.  Με άλλους ανθρώπους απλά διαφορετικούς.  Να μπορώ να επιλέξω αν θέλω να ασχοληθώ με κάτι και να μη με σταματάει αυτό.

*

Μου λείπεις,  σου τηλεφωνώ.  Κυριακή πρωί και το μαξιλάρι άδειο,  τα σεντόνια ιδρωμένα,  ο ανεμιστήρας στέλνει τον αέρα κάπου μακριά μου και μετά τον φέρνει επάνω μου κι όλο αυτό μ ' αρέσει,  μετά ακούω τη φωνή σου.  Έχει κάτι αόριστο,  κάτι μεταφυσικό το φως χωρίς εσένα..