Είμαι σε ένα νιρβάνα ευτυχισμένης επανάληψης, σαν το μικρό παιδί που καθισμένο χάμω βάζει στο κουβαδάκι του άμμο, φτιάχνει πύργους και μετά φέρνει θάλασσα.. γκρεμίζει.. φτιάχνει, γκρεμίζει, φτιάχνει, άμμος, νερό.. άμμος, νερό.. άμμος, νερό..
Τέλεια!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
σαν να περιμένω τη σειρά μου
Συχνά τα τελευταία χρόνια συμβαίνει κάποιο γεγονός ''μοιραίο'' που με κάνει να σκεφτώ πόσο πρόσκαιροι είμαστε, πόσο τη μ...
Χαίρομαι τόσο που χαίρεσαι... ;)
ReplyDeleteτο ξερω βρε :)
DeleteΠω πω πω, αυτή η κοιλίτσα!
ReplyDeleteΑπίστευτη τρυφερότητα βγάζει και το κείμενο σου!
ΑΦιλάκια τρυφερά... φυσικά! :)